Mooie middag

Of ik even mijn handtekening wilde zetten, van tevoren. Twente kampioen, Feyenoord vierde, en Makaay maakt in zijn afscheidswedstrijd een doelpunt. Wat? Of ik wil tekenen? Heeft u een pen?

Het is allemaal nog veel mooier vanmiddag. Het begint met het uitrollen van elf grote spandoeken ter herinnering aan het veertig jaar geleden bijeengeschopte kampioenschap van Europa. Daar hangen de namen van de helden van weleer: Theo Laseroms, Rinus Israel, Ove Kindvall. Daar hangen stadsgezichten van Berlijn en Warschau en Milaan. Glasgow! Negen en halve seconde zijn ze te zien. Iemand (of iemanden) heeft er weken werk aan gehad. Het is hartverwarmend.

Dan volgt de minuut stilte bij aanvang van de wedstrijd. Er is een oud-Feyenoorder dood die niemand zich herinnert. Bijna veertigduizend mensen zitten in de Kuip. Het is stil. Ik tel de seconden. Verdraaid, het lijkt wel of ze er echt een minuut van gaan maken. Het is stil, het blijft stil. Veertigduizend mensen zijn een minuut lang helemaal stil.

Makaay maakt geen doelpunt, hij maakt er drie. De laatste vat zijn carriere als sluipschutter perfect samen: een bijna onzichtbaar subtiel voetje tegen de bal. Op de juiste tijd op de juiste plaats. Na afloop volgt een ereronde met vrouw en kroost langs de rand van het veld. Vanuit het vak met de gestaalde kaders vliegt een knuffel het veld op. De kleinste Makaay, die ook bij Feyenoord voetbalt en al minstens zes is, een klein bebrild mannetje, rent er heen en pakt het op.

Maakay is bij zijn afscheid voorgoed een Feyenoorder geworden. Voetbal is emotie. Het is wonderschoon allemaal.