Lituanienne

Dit is onder embargo. Dinsdag om een uur of drie mag u het lezen. Nog even wachten dus.

In een beetje omkeringsritueel wordt er autoriteit voor schut gezet. Vanmiddag mochten we er weer aan geloven. Examenstunt. Met een felgekleurd bandje om de kop moesten we wildvreemden lastig vallen voor een keur aan half-intieme activiteiten. Het is beschamend. De truc is om je er niet voor te schamen.

De laatste opdracht was het eenvoudigst: maak een geposeerde foto met een zo groot mogelijk gezelschap mensen in een zo vreemd mogelijke setting. Bij de haringkar op het Buitenhof staat een buslading toeristen. We snellen er naar toe. Ik begin een gepassioneerd verhaal over de noodzaak om met de groep op de foto te gaan. Na drie zinnen zegt Joke: "vraag eens welke taal ze spreken."

Tja. Het zal wel iets indo-europees zijn, maar er is geen touw aan vast te knopen. English? Deutsch? Niets van dat al. Uiteindelijk maken we gebaren en stellen ons brutaal tussen de meute op. Cheeeese. De toeristen beginnen er plezier in te krijgen. We besluiten om de foto nog wat vreemder te maken en zetten een polonaise in. Gert ontdekt ondertussen dat het gezelschap uit Litouwen komt.

We bedanken de toeristen en trekken ons terug. Voor de bioscoop kijken we nog een keer om en zwaaien naar de Litouwers. Uitbundig zwaaien ze terug. Ergens in de groep gaat een reisleidster schuil die bezig is met het schrijven van een reisgids voor de Lage Landen. Volgend jaar leest heel Litouwen dat Brussel, Antwerpen en Amsterdam prachtige steden zijn, maar dat je voor de echte couleur locale toch echt in Den Haag moet zijn.