Schakelen

Thommy uit 3D heeft een vraag over muntjes. Je gooit er drie omhoog en kijkt hoe ze neerkomen. Ik leg uit wat het boek bedoelt en maak er een handgebaar bij: mijn rechterhand werpt fictieve muntjes de lucht in. Terwijl ik dat doe schiet er een plaatje in mijn hoofd. Heel even ben ik op het station van Ostia. Het perron is leeg. Rechts, iets dichterbij dan in werkelijkheid, zie ik de loopbrug over de snelweg. Het beeld duurt slechts een fractie van een seconde.

Ergens in mijn hoofd ontstaat een onverklaarbare schakeling. Ik weet zeker dat het handgebaar voorwaarde is voor het plaatje in mijn brein, maar herhaalbaar is het niet.

Het lijkt sterk op iets dat me de laatste tijd vaker overkomt. Zittend op de bank met de rug naar de straat interpreteer ik geluiden van buiten alsof ik in het huis aan het Meijerswegje ben, bijna veertig jaar geleden. Ook daar zat je met de rug naar de straat. Gisteravond werd er buiten achter mijn rug een auto geparkeerd. Ik hoorde heel precies hoe de kleine BMW van buurvrouw Langendijk het garagepad op werd gereden, decennia en kilometers ver weg.