Hele grote cirkels

We gaan uit eten, we eten asperges, we komen terug. De grote lift is stuk. Willemijn gaat met mijn moeder en de rollator in het te kleine kleine liftje. Ik snel de trappen op. Bij de vierde verdieping verliest mijn tred wat van haar vering. Bij de vijfde begint ze te slepen en bij de zesde neemt het grote hijgen een aanvang. Als een slak bereik ik bijna kruipend de negende. Ik win van het liftje.

Binnen is het donker. Buiten schemert er nog wat rossig licht. Venus staat stralend boven de tinkelende skyline van Emmen. Ik doe geen licht aan, pak de verrekijker van mijn moeder en vind Mercurius. Ik zie de kleine planeet voor de derde keer in een halve eeuw. 

Een kwartier later is het donker genoeg om hem ook met het blote oog te zien, op twee vingers rechts naast zijn grote zus. Ik stel me voor dat ik de grote cirkels kan zien waarmee we met ons drieën rond de zon draaien, die nog rossig naschemert vlak boven het dorp.

Het is een sensatie. Het is alsof je vanuit een vliegtuig ziet dat de kaart klopt. Ik zie het centrum van ons zonnestelsel, alles in één blik. Nog een kwartier later is de schemering verdwenen. De planeten zijn nog helderder geworden, maar de cirkels zijn weg. Ervoor in de plaats komen de Pleiaden en de scheefhangende Orion, het zwaard aan de riem naar links uitstekend, de grote nevel duidelijk zichtbaar in het blikveld van de verrekijker. 

Het zonnestelsel is de hele maand nog zichtbaar, in het westen, bij heldere lucht, tussen kwart voor en kwart over negen, op het balkon van de negende verdieping van de Statenhoek in Emmen.