Slumdog saaimans

Vorig jaar veroverde Danny Boyle alle harten met zijn sprookje over arme Indische kindjes die tegen de verdrukking in groot groeien. In de stront. Wat mooi, wat mooi. Wat zuiver en eerlijk.

Ik heb die film eindelijk gezien. Mijn hart blijkt van steen. Mijn liefhebbende echtgenote heeft ook een hart van steen. Slumdog Millionaire is een buitengewoon doorzichtige vorm van edelkitsch. We keken elkaar aan. We dachten precies hetzelfde. Wat een slaapverwekkende herrie.

Ten eerste: de flinterdunne structuur van de film is gebaseerd op een lachwekkend gegeven: De hoofdpersoon weet het antwoord op alle vragen die hem in de quiz worden gesteld. Waarom? Ja, omdat het scenario dat nou eenmaal vereist. Heel ingewikkeld allemaal.

Ten tweede: dat liefdesverhaaltje dat maar niks wil worden, gaan we dat aan het eind nog serieus nemen. als er temidden van spetterend licht en vioolgedoe gezoend wordt? Nee, natuurlijk niet. Als er iets niet sexy is, dan is het wel deze zogenaamde liefde.

Ten derde: dat gedraai en gedoe van de camera, die weelderige shots, al die ornamentiek, waar gaat dat allemaal over?

Inderdaad, over helemaal nul komma niks. Slumdog Millionaire is met afstand de meest overschatte film van dit millenium.