Four corners

Ik moet als jongetje van vier voor het eerst op het drielandenpunt zijn geweest. Er zijn foto's van. Er zijn van dezelfde vakantie zelfs foto's van een half ontbloot vriendinnetje met vlechtjes. Maar ook die herinner ik me niet.

Nog steeds lijkt het me prachtig om een wandeling te maken van Vaals naar Noord Groningen langs de tighonderd betonnen grenspegels die het verschil tussen daar en hier markeren. In Twente ken ik er een paar waar je mooi omheen kunt lopen. Of ze op de goede plaats staan weet je natuurlijk nooit. Misschien draai je je grensbrekende rondje wel gewoon op Overijssels grondgebied en ligt de ware Heimat drie meter verderop, daar, in die houtwal.

Wat is waarheid? Is de waarheid de kaart? Een beschrijving van het landschap? Ergens, ooit, moet er een afspraak zijn gemaakt die is opgetekend. Ik hoop maar dat het een kaart is.

In de VS zijn tijdens de vorming van de meeste westelijke staten, iets meer dan een eeuw geleden, grenzen getrokken langs meridianen en breedtegraden. Rechte lijnen! Dat schept de hartverwarmende mogelijkheid dat er een punt ontstaat waar niet drie, maar vier staten elkaar ontmoeten. Wat moet het heerlijk zijn om dat punt te zijn.

Mij lijkt het verreweg het beste dat de waarheid inderdaad een kaart is.