Vannacht

Even later rijden we door het Friese land. Het is leeg en mistig. In de verte vliegt iets. Het is een vliegtuig. Als ik weer kijk zie ik het neerstorten in een weiland. We rijden er langs. Nee, het is kleiner dan ik dacht, het is een groot radiografisch bestuurd toestel, zonder slachtoffers. We rijden door. We weten niet waar naar toe.

Even eerder, in het nieuwe huis. We zijn terug in Harlingen. Het overvalt me, ik kan me geen sollicitatie herinneren. Het huis biedt uitzicht op weilanden. Er is een kamer met boeken en een bureau, achtergelaten door de vorige bewoners. Het is ochtend geworden. Naast het huis is een soort crossbaan waar nu de jongens van de buren in een vreemd bolvormig voertuig herrie schoppen.

Als het geluid toeneemt bedenk ik dat het wel veel op een helicopter lijkt. Mijn moeder is er nu ook.Het geluid neemt toe en we stijgen op. We zitten inderdaad in een helikopter. Langzaam begint het landschap rond het huis voorbij te kantelen. Willemijn zegt: "Het is de dood." Dan gaat alles op zwart.