Gras

Wat we zien is een klein stukje van de provinciale weg tussen Borger en Gieten. Ik heb die weg meer dan honderd keer gereden, in beide richtingen, en elke keer keek ik naar het gras. Daar ligt het, links van de weg. Het is als een stukje Engeland bij Borger. Hoe staat het er ook alweer, in Asterix en de Britten? Na driehonderd jaar zorg en toewijding is mijn gazon eindelijk onberispelijk. Engeland dus, tussen Borger en Gieten. Voeg er een haag met rozen aan toe en je hoeft nooit meer naar de overkant te varen.

Kijk hoe strak het daar ligt. Nee, vlak is het niet, want we zijn op de Hondsrug. Ooit plooide de ijstijd een eindmorene voor zich uit. Vanuit het oosten, vanaf Gasselterboerveenschemond gezien, of in Tweede Exloërmond, rijdend richting westen, doemt het op, het Drentse gebergte. Tot wel dertig meter hoog.

Deze week komen al die Romeinen, Britten en Drenten onze kant op, met hun plaggen en rolletjes. Drents gras. We gaan het uitrollen op onze zwarte vlakte. We hadden ook gras kunnen kopen in Den Haag. Gras uit Limburg, of de Achterhoek. Maar dat doen we niet. Ons gras is, net als ik, gewoon geboren in Drente.