Weinig

Dinsdag zaten we op het terras van La Cantina. We spraken over alles. Ondertussen zakte de zon naar de bladstille zee. Een zeilboot dreef langzaam naar de ingang van de haven. Later keken we in het cafe nog naar snooker.

Woensdag stond de trein van Leiden naar Hollands Spoor aan het eind van een leeg perron de laatste seconden weg te tikken. Een eenzame conducteur hield de wacht naast de trein. Ik stapte op mijn fiets, reed met gezwinde spoed richting conducteur, stapte ruim op tijd weer af, en groette beleefd. U krijgt een boete van zestig euro, zei de conducteur. Fietsen op het perron, hoe komt u er bij. Nou, zei ik, ik wilde graag op tijd naar u toe om een vraag te stellen. Vraag maar, zei de conducteur. Ik vroeg. Het mocht.

Vandaag belde Klaas. Hij zei dat hij zijn stoeltje vergeten was. Ik begreep er niets van, maar dat is wel vaker zo als Klaas belt. Op de achtergrond probeerde Michiel de telefoon te bemachtigen, zonder veel succes. Ik zei tegen Klaas dat hij papa even moest geven. Zonder resultaat. Het was ook geen stoeltje, het was een stokje.

Niels heeft De Spiegel bekeken. Hij mailde dat hij het de mooiste film vond die hij ooit heeft gezien.

Het is een leuke week. Morgen koninginnedag. Ik ga zalig nietsdoen. Een blogje, hooguit, over weinig.