Vallen

Bij het verlaten van de school, hedenmiddag, stootte mijn linkervoet onverhoeds tegen een licht boven de anderen uitstekende klinker. Onmiddellijk traden onbewuste processen in werking die een val moesten voorkomen. Tevergeefs. Ik ging op mijn plaat. Nou, dat gelukkig niet, maar wel op een knie, een elleboog en een duim.

Zo'n val is natuurlijk hoogst genant en merkwaardig. Ik bedoel, wie valt er nou? Doe normaal. Je bent toch geen bejaarde? Die vallen en breken dan wat. Nee, gelukkig was ik geen bejaarde. De als altijd snel op de plek des onheils aanwezige Bob constateerde dat ik nog voldeed aan de drie belangrijkste voorwaarden die voor redelijk normaal leven noodzakelijk zijn: het ademt, er klopt iets van binnen, en het kan helder articuleren.

De val duurde even kort als lang. Vanaf het moment dat de valler zich realiseert dat de overgang van de fiere verticale houding naar een oncomfortabele horizontale onafwendbaar is geworden, is er tijd voor een keur aan gedachten en emoties. Zo kan de valler zich realiseren dat hij wel tijd heeft om na te denken over de vreemde status van vallende, maar dat er geen tijd is voor een effectieve cursus neerkomen. Ook het onverwachts in onbekende richting wegviiegen van de bril staat helder op het netvlies, zij het na dat vliegen natuurlijk slechts in overdrachtelijke zin.

Vlak voor de landing houden de gedachten op. Er is nog wel bewustzijn, neem ik aan, maar alle energie richt zich in de laatste honderdste seconde blijkbaar op het onmogelijke pogen de schade te beperken. De schade bleef beperkt.

Gelukkig, er was maar één leerling die het had gezien. Dat was raar, zei ik tegen haar. Ze glimlachte licht spottend en zei: "Ja, best wel."