Insects; who needs them really?

Ik had al zo'n vermoeden na die rare verkiezingsuitslag. Konijnen huppelen opeens opgewekt ("mij maak je niks meer") over het fietspad, koeien zeggen tegen de boer dat hij lekker zelf melk moet gaan geven, en onduidelijke insecten trekken buiten het seizoen in juichende zwermen langs straten en pleinen. Eén van die kloothommels zat maandagmiddag lekker in een drol te graven, poetste even verderop in een dooie spreeuw zijn angel glad, zag mijn bevallige enkel en, zoem zoem, plantte er onverhoeds en zonder enig mededogen zijn steekwapen in. Auw! Bedankt mevrouw Thieme!
Gister ging die voet, die maandag al wat zeer deed, voor de grap van kleur en vorm veranderen. Daar viel nog wel doorheen te lopen, maar hedenochtend was het goed mis. Ik weet het, wij mannen kunnen niet tegen pijn, maar dit was toch echt wel grhffbnrtt, ik bedoel, auw in het kwadraat. Normaal ga je de eerste week met je kwaaltje niet naar de dokter, maar om tien voor negen zat ik er al. De enigszins dromerige en trage medicus die wij huisarts noemen keek bedenkelijk naar mijn tot buitengewone proporties gezwollen voet. Hij streek liefdevol over de knalrode en verdroogde huid, bewoog het geheel wat heen en weer, en zei: "daar mag je twee dagen lang niet op staan. Thuis gaan zitten met je poot omhoog, ijs er op, lopen naar de wc en koelkast toegestaan." Welnu, lezer, lopen naar genoemde lokaties is een soort training voor een nieuw atletieknummer, dus zit ik zoveel mogelijk niet ziek te zijn. Belachelijk. Mij mankeert niets en ik ben niet op school. Zo zie je maar, die voeten van mij zijn verder weg dan bij normale mensen en horen er volgens mij dus helemaal niet bij. Kloothommels!