Lisbon Story

"That's all I have to say Fritz. Moving pictures can still do what they've been invented for one hundred years ago. They can still be ..... moving."

Een film die zo naar zichzelf verwijst kan alleen maar vervelend en pretentieus zijn zou je zeggen. Het omgekeerde is waar. Wim Wenders' 'Lisbon Story' is zo weinig vol van zichzelf dat hij overal mee wegkomt. Vanavond al zappend fragmenten herzien. Dit is een 'moving' picture if ever there was one. Het begin is meteen al helemaal goed; op een deurmat verzamelen zich kranten en post. De eerste krant meldt het overlijden van Federico Fellini ("Ciao Federico"), en daarna volgt een maand of twee aan kranten en brieven. Als de hand van de bewoner eindelijk in beeld komt graaft hij in de stapel en haalt er een ansichtkaart uit. Lissabon. "Kom hierheen, ik heb je nodig" zegt de ansichtkaart. En dus gaan we op weg, het hele traject van Frankfurt naar Lissabon. Overnachting in Parijs, in de ochtend over het Place Contrescarpe, waar Hemingway ooit woonde, de Rue Mouffetard in, en dan de bekende borden: Orleans, Bordeaux, Biarritz, Bilbao, Burgos, Salamanca. Wat is er toch zo opwindend aan zo'n route die je zelf één keer gereden hebt? Dat het in beeld is, dat het klopt, dat je mee mag doen. Na de nodige slapstick aan de grens tussen Spanje en Portugal komen we in Lissabon, en daar is als eerste de Rua Vitor Cordon in beeld, die prachtige straat die zich van de wijk Alfama naar beneden krult, het kaarsrechte korte stuk Baixa in, om dan weer omhoog weg te draaien richting Bairro Alto. Daar, op die hoek, daar heb ik zelf staan filmen. Het trammetje dat door de straat klingelt, daar zaten we in. Lissabon!
Dat 'Lisbon Story' eigenlijk niets meer en niets minder is dan een liefdesverklaring aan een stad waar je een week mocht zijn, dat is genoeg. Maar er is meer. De ontmoeting met 'Madredeus', één van de bekendste fado gezelschappen. Minuten lang maken we kennis met muziek, en onze hoofdpersoon de geluidsman kijkt ernaar, net zoals wij. Het is sentiment, maar het geeft niet, want er was eerder al slapstick en deze film neemt zichzelf dus niet serieus. De geluidsman dwaalt door de stad, hij ontmoet kinderen die zelf een filmpje maken, hij zoekt zijn verdwenen regisseur. Waar gaat het over? We horen Manoel d'Oliveira, de oude meester van de Portugese cinema diepzinnige dingen zeggen over het leven. Het geeft niet, we geloven inmiddels alles. We zijn in Lissabon.