Mentorklas

Mijn mentorklasje, een stelletje even lieve als luidruchtige brugklassers, is er helemaal klaar voor. Natuurlijk heeft iemand gedacht aan pepernoten, een onderwerp dat ik bekwaam verzwegen had. Het lokaal is heringericht, de zak staat klaar in het midden, en als ik na een halve minuut onzin op de gang het lokaal opnieuw betreed val ik midden in een spervuur van nootjes. Ik moet denken aan wijlen mijn goede collega Jelke uit Harlingen. Hij had ooit bedacht dat het gegooi met die nootjes maar eens afgelopen moest zijn. We gingen over op doosjes rozijnen. De verwondingen waren navenant. "Dat is dan mooi dom van meneer de Boer", zei één van de ouders later, "die dingen komen nog veel harder aan".
Sinterklaas is weinig origineel vandaag. Aangezien de grens bij vijf euro lag krijgen alle jongens een chocoladeletter en alle meisjes hetzelfde setje oorbellen. Zo niet Farshid. Sint dicht hem een glansrol toe in de vaderlandse competitie en schenkt een klein formaat leren voetbal. Ik grijns naar Farshid en zeg geluidloos: "wat een mooi cadeau". Hij knikt en grijnst blij terug, van oor tot oor. Ook Masis is blij. Hij krijgt als enige twee cadeaus. Gisteren heb ik hem zijn mobiel afgepakt, met de mededeling dat hij die nog even niet terugkrijgt, want het is de tweede keer, en hij was gewaarschuwd. Tijdens het lezen van het gedicht zie je het besef langzaam dagen. Nog nooit iemand zo blij gezien met een cadeau dat al van hem was.