Honte

Vlak voor aanvang van Feyenoord - Heerenveen verschijnt op het deel van de tribune waar de harde kern zit een groot spandoek met de tekst "Nous avons honte". Het wappert even in de wind, wil niet echt een robuuste mededeling worden, en waait dan weg naar de hanebalken onder het dak. Als de Franse pers het maar gezien heeft, daar gaat het tenslotte om. Hoewel, volgens mijn woordenboek betekent 'honte' niet alleen schaamte maar ook spot. En is "nous avons honte" een grammaticaal correcte weergave van onze schaamte? Het klinkt wel erg letterlijk vertaald. Ik weet het niet, want Frans heb ik nooit geleerd. Wij hadden meneer Bos, en die kon geen orde houden. Ik vond hem lief.
Guzman is ook lief. Kijk hem eens het beslissende doelpunt scoren op die foto. In een doldwaze wedstrijd halen we zowaar drie punten. Wat het er nog toe doet is de vraag, want donderdag worden we voor twee seizoenen uitgesloten van Europees voetbal, en gaat deze competitie dus helemaal nergens meer over. Maar goed, we winnen. In de eerste helft staan er 22 spelers op het veld die helemaal geen zin hebben in voetballen. Na de rust wordt het beter en bij een 3-1 stand, na twee briljante doelpunten van Stijn Huisegems, lijkt het oh zo sympathieke Heerenveen rijp voor de sloop. Maar kans op kans wordt gemist, en even later is het gebeurd; tussen neus en lippen door heeft Heerenveen, dat er ook niks van kan, de onthutsend zwakke Feyenoord verdediging twee keer uit elkaar gespeeld. 3-3. Nu gaan die Friezen nog winnen ook mompelt de tribune. Maar daar is tot slot Jonathan de Guzman.

Die foto die ik van internet heb geplukt deed me trouwens erg denken aan de foto van Rinus Israel die in de Europacup 1 finale van 1970 de gelijkmaker binnenkopt tegen Celtic. Een dierbare foto. Ik mocht in 1970 van mijn vader naar de eerste helft van de wedstrijd kijken. Ik zag hoe Rinus gelijkmaakte. Vanaf dat moment was ik Feyenoorder. Later kreeg ik het 'Sportfotojaarboek 1970'. Daar was de foto. Natuurlijk werd die andere foto, die van Ove Kindvall, die met een lobje de Schotse doelman verraste en daarmee de cup met de grote oren voor de eerste en laatste keer naar de Coolsingel bracht, veel groter afgedrukt, maar Rinus was mijn man. Het doelpunt van Rinus, dat was mijn authentieke Feyenoord-moment. Zie je de overeenkomst in de shirtjes? Feyenoord is al decennia lang hetzelfde. En of die streepjes van onze geliefde tegenstanders nou staan of liggen, wat maakt het uit. Wij winnen toch wel.