Herenclub met dame

Even buiten het Friese dorp Lollum, een kilometer of tien benoorden Bolsward, ligt de 'Sebastiaanstaete', een klein en buitengewoon pittoresk boerderijtje. Het is eigendom van Herman Bianchi, de voorzitter van mijn 'herenclub'. Dat woord wordt door de leden natuurlijk niet meer gebruikt, want sinds een jaar of wat is ook Anna lid van de 'Societas sine nubilo', zoals wij onze club plegen te noemen. Anna is het altijd stralende accent dat ons pas echt heren maakt, zo kan je het natuurlijk ook zien. Gistermiddag vierde de SSN bij Lollum zijn zesde lustrum. Tijdens het diner, waar velen verschenen in het voorgeschreven 'tenue de ville', maar Gerrit Jan Zwier gewoon in 'tenue de village' stak (wij gunnen hem dat, hij is onze zwerver over de wereldbol), werd van elk van de leden een korte speech verlangd. Dat bleek een prachtig idee. Een keur aan zeer diverse bijdragen trok aan ons oor voorbij, licht van toon maar toch altijd met een verwijzing naar een serieus onderwerp uit de wereld van 'humaniora', de bestaansgrond van onze club. Theo Verlaan was de enige die zijn speech geheel wijdde aan de reden van ons samenzijn. Hij vertelde dat hij zich altijd enigszins gestoord had aan het feit dat onze club zich tooit met een naam die een gebrek aanduidt en toverde vervolgens uit zijn binnenzak een zestiende-eeuws Engels muntje tevoorschijn. Op het muntje, zo liet hij zien, staat de tekst "Rosa sine spina", roos zonder doorn, wat een verwijzing is naar koningin Elizabeth de eerste. Als de roos, symbool voor volmaakte schoonheid, nog volmaakter wordt door een negatieve kwalifikatie, moet mutatis mutandis onze societas ook van een grote volmaaktheid zijn. En zo, aldus Theo, kunnen wij juist trots zijn op onze naam. Societas 'sine nubilo', oftewel, geen wolkje te bekennen.