Ingmar Bergman

Ingmar Bergman is dood. Zijn status als één van de grootste filmregisseurs ooit is de laatste decennia wat verbleekt, en dat is geheel ten onrechte. In Frankrijk en Italië, filmlanden van formaat, was hij nooit erg geliefd; noordelijk, kil, cerebraal, protestants. In Nederland ging dat al een stuk beter, al kwam de waardering uit een voor cinefielen wat verdachte hoek: vraag 100 dominees van 60+ om de naam van een filmregisseur te noemen, en er komt 99 keer Bergman uit. In de jaren zestig worstelde Bergman ouderwets met God. In de jaren zeventig ging het vooral om relatieproblematiek en de leegte van het moderne leven. Ik denk dat de oudere films de langste adem zullen hebben, niet zozeer vanwege de religieuze thematiek, al zou dat op zich best kunnen, maar omdat Bergman in de beroemde trilogie (Als in een donkere spiegel, De avondmaalsgasten, De grote stilte) een soort kamermuziek voor film schreef. Film van grote zuiverheid, waaraan elke opsmuk ontbreekt. Er is geen God. God hebbe zijn ziel.