Lichtblauwe orange

Sinds een uur of twee ben ik de trotse bezitter van een spiksplinternieuwe Gazelle, met dank aan een alleraardigste werkgever. Nou ja, ik betaal hem wel, maar ik merk het niet, en de overheid is zo aardig om bijna de helft te retourneren. Dus Wouter, ook jij bedankt.
Ik denk terug aan de tijd van de fietsvakanties. Vier weken door Engeland, in 1978, ruim 3000 kilometer. Ons Salou was een langzaam verschuivend landschap tussen dorpen en steden met mooie namen: Lofthouse, Chester, Broadway. Dat is een stuk beter dan slempen in een vervelende Spaanse badplaats, al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik op de boot naar Hull zo dronken was als een tor. We bestelden cola in de bar, de tax-free aangeschafte liter wodka verborgen onder tafel. Braakblaak. Fietsen is gezond.

Cirkel

De trein van Groningen naar Den Haag bleek gisteren vol te liggen met verse exemplaren van het gratis NS-tijdschrift 'Rails'. Prettig te merken dat je na al die jaren autorijden weinig gemist hebt, want er staat nog steeds niets in. Behalve dan het curieuze berichtje over Alexander Overwijk uit Ottawa, Canada. Overwijk is wiskundeleraar. Hij vertoont nieuwe leerlingen steevast zijn vermogen om uit de vrije hand een nagenoeg perfecte cirkel op het bord te tekenen. Om zijn act wat context te geven bedacht Overwijk er een verhaal bij: "As a joke, he told his students that he was the freehand circle champ in Las Vegas, having watched the bartending championships the weekend before. “It just spewed out and most of the class bought it,” he says, adding that he’s done the act every year since" (bron: de onovertroffen wiskundemeisjes op www.wiskundemeisjes.nl).
Welnu, 'Rails' slikte het verhaal met haakje, lijntje, loodje, en bracht het voor waar. Dat doen leerlingen ook als je ze een vreemd verhaal vertelt. Overigens heb ik ooit de schoolkrant gehaald door uit de losse pols een soort ei op het bord te tekenen en te zeggen: "Dit symboliseert een cirkel." En meer kunnen we ook niet, want volgens Euclides is een cirkel: "een platte figuur zodanig omsloten door een lijn dat alle lijnen loodrecht op de lijn vanuit een zeker punt (het middelpunt FB) binnen de figuur gelijk aan elkaar zijn", en aangezien een lijn een "lengte zonder breedte" is, kan je een cirkel niet tekenen.

Selfkicker

Het ging vandaag op B-holes en de A-holes te Spaarnwoude om het seizoenskampioenschap matchplay. Combattanten waren als altijd de heer X.M. Beute, talent, schrijver, voorziet in het levensonderhoud van vrouw en kind door bij te klussen als docent aan een gymnasium, en de heer F. Blaakmeer, genoegzaam bekend. Spannend was het niet. Ik geef u het scoreverloop:

Blaakmeer 1 up
Blaakmeer 1 up
Blaakmeer 1 up
Blaakmeer 2 up
Blaakmeer 1 up
Blaakmeer 2 up
Blaakmeer 3 up
Blaakmeer 4 up
Blaakmeer 5 up

Tijd voor pannekoek (de serveerster honoreerde de wens van uw scribent om de tussen-n voor deze speciale gelegenheid weg te laten) en een vaag broodje, dat het spel van de heer X.M. Beute geen goed zou doen. En weer verder:

Blaakmeer 6 up
Blaakmeer 7 up
Blaakmeer 8 up

Tijd voor handenschudden. Als ervaren deskundige beseft u natuurlijk dat de wedstrijd hier gewonnen was door de heer Blaakmeer (8 & 6). Maar men deed voort, betaald is betaald:

Blaakmeer 7 up
Blaakmeer 8 up
Blaakmeer 9 up
Blaakmeer 10 up
Blaakmeer 9 up
Blaakmeer 9 up

De naam Blaakmeer komt in dit stukje 21 keer voor. Nodeloos te zeggen dat het heimelijk bijgehouden spelletje strokeplay gewonnen werd door de heer Blaakmeer. Tweeëntwintig!

5-0

Dit is Jonathan De Guzman. Hij heeft zojuist de 4-0 laten aantekenen tijdens Feyenoord - NAC door een schitterend genomen vrije schop. Vanmiddag zagen we voetbal dat beter kan en veel veel beter is dan alles wat het vorige seizoen werd vertoond. Feyenoord rules! Voorlopig.
Gisteravond dagdroomde ik over het houden van de nul, een seizoen lang. We hebben weer eens een echte Feyenoord verdediging, dus dat moet kunnen. Nee, dat kan natuurlijk niet, dat is nog nooit vertoond, nergens. Maar stel. Als je de nul houdt, ben je dan kampioen? Grote kans van wel, maar zeker is het niet. Als je alle wedstrijden 0-0 gelijk speelt houd je de nul en ben je een aardige middenmooter, meer niet. Ok, laten we dan ook alle wedstrijden tegen de top drie winnen. PSV, Ajax, AZ, allemaal opgerold. Zijn we er dan? Waarschijnlijk wel.
Dromen in de Kuip. Op de terugweg naar Centraal passeert de tram het bordes van het stadhuis. "Zet de dranghekken maar vast klaar", zegt Marijn. We zijn allemaal dromers. Feyenoord is de mooiste club van Nederland, van Europa, van de wereld, van de melkweg. En dat vinden die van Vitesse ook. Maar die snappen het niet. Wij wel.

Botsautootjes

In het debat tussen de democratische kandidaten in Iowa kregen de deelnemers als eerste de vraag voorgelegd of Barack Obama genoeg ervaring heeft om president te zijn. Toen Obama eindelijk zelf aan het woord mocht leidde hij zijn opmerking dat er nog nooit zoveel ervaring het Witte Huis is binnengestapt als de vorige keer (Cheney, Rumsfeld) in met de woorden: "To prepare for this debate, I rode in the bumper cars at the state fair."

Fenland

Aan het einde van een kilometers lange bochtige weg zetten we de auto in de berm en gaan wandelen. Richting Cam. De rivier deelt niet alleen de stad Cambridge maar ook de tientallen kilometers lange strook land stroomafwaarts doormidden. We zijn in 'Fenland', het platste stuk Engeland. De wandeling voert langs een dijk langs een zijriviertje van de Cam. Na een kilometer staan we stil, kijken over het wijdse land en vragen ons af waar we zijn. Stel dat je na een vlucht vol bochten gedropt bent in een landschap. Blinddoek af, en dan de vraag: 'In welk Europees land ben je nu?' We weten het niet. Noord Holland? Vlaanderen? Noord Duitsland? In de verte schemert de beginnende heuvelrug van Suffolk. Een lichte glooiing aan de einder. Vlaanderen dan maar? Enkele honderden meters verder helpt een bordje ons uit de droom die we alleen in gedachten hadden betreden: 'Public Footpath'. Jeetje mina, we zijn in Engeland!

Long Melford

Long Melford is een langgerekt dorp van standing. Engelse toeristen zitten op de terrassen aan de straat, hun bolides schuin geparkeerd aan de overkant. De enige boekhandel draait Elgar. De prachtige cottage-achtige huizen zijn onbetaalbaar. Zo'n dorp.
Eén van de galeries in het dorp vertoont zowaar fatsoenlijke abstracte kunst in plaats van de gebruikelijke glimmende half-realistische rommel. We lopen er enigszins verbaasd rond. Willemijn heeft al een tijd niets meer geproduceerd, maar wat we thuis in portefeuille hebben zou hier niet misstaan. De galeriehoudster vertelt dat ze ook werk van een Nederlandse kunstenaar verkoopt. Ik vraag of er nog een Nederlander bij kan. Ze kijkt me verbaasd aan: "Are you a painter?" Ik wijs naar Willemijn en vertel dat ze heel goed is en hier zeker zou passen. Mo stelt zich voor en wordt enthousiast. We krijgen de opdracht om bij thuiskomst direct foto's te maken en die te mailen.
We bezitten zelfgemaakte kunst en een Japanse fotocamera van formaat. Maar hoe je die twee bij elkaar brengt, daar ben ik nu al een tijdje mee bezig. Ik vrees dat er lampen aan te pas moeten komen, en van die paraplu's. Het maken van een natuurgetrouwe kunstfoto is een crime. Willemijns werk is vooral goed in de zeer subtiele kleurstelling. Ik krijg het er niet goed op. Ach, misschien volstaat een eerste indruk. Goed schilderij niet waar? Een echte Van Welzen!

Herbert Hoover

Wie oud genoeg is en vroeger met regelmaat naar 'All in the family' keek kent de naam van Herbert Hoover: "Mister we could use a man like Herbert Hoover again." Hoover was één van de slechtste presidenten die de VS gehad hebben, maar vandaag ontdekte ik in het prachtige bladerboek 'To the best of my ability' een heel aardig verhaal over de man. Ruim na zijn aftreden, in maart 1938, bracht Hoover een bezoek aan Duitsland. De Amerikaanse ambassadeur haalde hem over om op Hitler's uitnodiging voor een ontmoeting in te gaan. Toen Hoover in het gesprek het woord 'jew' liet vallen stond Hitler op en begon aan een lange tirade. Na een paar minuten zei de ex-president tegen Hitler dat hij moest gaan zitten: "That's enough. I'm not interested in your views."

Strandgenoegens

Je kunt naar St. Maarten vliegen. Je kunt het ook niet doen. De landingsbaan is een beetje kort. Geloof het of niet, maar dit gebeurt elke dag. Zoek maar op You Tube onder 'landing maarten' voor een keur aan filmpjes (de titel van dit blogje is een link naar de beste). Honderden toeristen komen speciaal naar dit strandje om zichzelf bijna te laten scalperen door een aanvliegend monster. Het hoogtepunt is de aankomst van de 747 van KLM in de namiddag. Men zegt dat de bovenste draad van het hek rond het vliegveld zo af en toe geraakt wordt door het landingsgestel. Gezellig geluidje zal dat geven.



(Naschrift: er is een enorme discussie over dit soort landingen op een Nederlands pilotenforum. De algemene opinie is dat de piloot in het filmpje veel en veel te laag zit, en dat hij behoorlijk op zijn donder zal hebben gehad. Uit de vele filmpjes op You Tube blijkt ook dat de meeste toestellen een metertje of twee hoger over het hek komen. Van het raken van het hek vond ik één melding in een Duits tv-itempje over de St.Maarten-landing en één op een Engelstalig forum over een Air France piloot die het hek vlak voor zijn ontslag twee keer aan gort vloog, maar dat laatste is een eilandgerucht. Op het pilotenforum noemt iemand fijntjes het echte gevaar van het raken van hekdraad: het vliegtuig vliegt wel door, maar de spotters bij het hek krijgen een massa zwiepend draad te verwerken.)

Ontroering

Al na een minuut of twintig is de Zomergasten uitzending met Alexander Rinnooy Kan de beste van dit seizoen. Rustig, serieus, niet gedomineerd door één allesbepalend thema. Rinnooy Kan laat de toespraak zien die Joop den Uyl midden jarig zeventig hield bij het uitbreken van de oliecrisis. Den Uyl vertelt dat het kloten is, dat benzine op de bon gaat, dat we moeten wennen aan volle bussen en trams, en dat we er wel uit zullen komen. Hij betuttelt niet, hij legt uit waar het op staat. De bril gaat op en af. In de praktijk viel het met die oliecrisis allemaal nogal mee, maar dat kon Joop niet weten. Een politicus die zonder verdere omhaal vertelt waar het op staat, kom er maar eens om.
Ik heb Joop den Uyl twee keer in actie gezien. In 1978 fietsten we van Emmen naar Borger om een toespraak bij te wonen. Ik herinner me er helemaal niets van, maar ik had Joop gezien. Veel veel later zag ik hem in Groningen, uitgerangeerd, zwak. Het deed er niet toe. Joop was Joop. De voorzitter van de SER haalt hem terug, met liefde. Bedankt Alexander.

Schaduw

Ik had al een paar keer op Google Earth gezocht naar een vliegtuig in volle vlucht, tot nog toe zonder resultaat. Maar ik heb er één gevonden, heel dichtbij en dubbel bijzonder. Dit vliegtuig staat op het punt te landen op Schiphol, maar er ontbreekt een vleugel. Lastig landen zo. Voorpagina, en alle journaals. Maar de schaduw heeft wel twee vleugels.
Natuurlijk is Google Earth opgebouwd uit meerdere afbeeldingen, en natuurlijk kan je al die foto's niet op hetzelfde moment maken. De grens tussen twee opnames zal in de meeste gevallen bijna onzichtbaar zijn en niet meer omvatten dan een licht verschil in kleur of intensiteit. Dat bewegende objecten in tweeën worden gehakt zal waarschijnlijk vaker voorkomen. Ik heb eerder al een keer een half schip zien varen. Maar dat het mooier wordt dan op deze afbeelding, nee, dat kan niet.

Safrane

Dat we pas volgend voorjaar wellicht weer een automobiel gaan aanschaffen weerhoudt me er natuurlijk niet van nu al uren op het internet te zoeken naar prettige betaalbare wagens. Onzin, want het het aanbod van nu is over een half jaar helemaal vervangen. Maar ja, mannen, pardon, jongetjes en auto's. Nietwaar? Ik wel!
Ik wil een grote auto. André, mijn voornaamste adviseur op autogebied, wil graag dat ik een oude BMW 5 koop, modelletje midden jaren negentig. Daar is veel voor te zeggen, maar recentelijk kijk ik steeds vaker naar het ongeveer tien jaar oude vlaggeschip van Renault. De Safrane op de foto heeft 217.000 km gelopen. Dat lijkt veel, maar er zit een Volvo motor in, en het ding ziet er onberispelijk uit. Wat dat kost? Het heeft vier cijfers en begint met een twee. Moooooooi!
En André, die Mondeo's zijn misschien lelijk, maar als je er in zit merk je het niet. En er rijden er in Den Haag als je er op let wel degelijk nog heel veel van rond, zelfs nog van het model van begin jaren negentig. Zo blijven dan de Mondeo, de Vijf, en de Safrane. Maar de mooiste van deze is de Safrane. En mooi telt niet. Hoewel ... Lastig hoor.

Publieke omroep

Sinds een week is er iets raars aan de hand op Nederland 3. Normaliter is de publieke omroep van een ijzeren betrouwbaarheid. Begint een programma volgens de gids om 11h15, dan ligt de echte aanvangstijd tussen 11h15 en 11h17, abnormaal verdeeld met een stevige piek bij kwart over elf. De afgelopen dagen probeerde ik Frøland op te nemen, en bleek het programma consequent te vroeg te beginnen. Vanavond begint het helemaal niet, want de uitzending van Lowlands neemt twee keer zoveel tijd als beloofd. Alles wordt meer en minder. Men doet maar.

Moment

Eerlijk gezegd interessert het me geen moer of er nu wel of geen Nederlandse jongetjes heel hard rondjes rijden. Eigenlijk kan de hele Formule 1 me gestolen worden. Maar wat een mooie foto!
Christijan Albers is 0,4 seconden geleden weggereden uit de pits, met de brandstofslang nog stevig verankerd aan zijn bolide. Over 0,2 seconden gaat die slang knappen. Eerst komt de slang tegen de metalen paal links in beeld, rekt een beetje uit, en breekt. Wat een timing voor een foto. Het meest fascinerend zijn de robotachtige mannetjes in het zwart, die gelukkig allemaal een helmpje op hebben. Van rechts naar links zien we verschillende stadia van omvallen. De drie mannetjes onder de slang zijn het meest actueel. De linkse twee van het drietal vallen niet omdat de slang ze raakt, maar omdat de meest rechtse van het drietal over hen heen valt. Rechts van het drietal lijken twee mannetjes al weer aan het opkrabbelen, maar in mijn tijdraam kan dat eigenlijk niet. De twee gekoppelde gasflessen maken er ook een prachtige act van. Maar het meest intrigerend is de man met het ronde bord in zijn handen. Geeft de licht gestoorde stand van zijn voeten aan dat hij zojuist iets heel doms heeft gedaan?

Written on the wind

Aan het eind van Douglas Sirks melodrama 'Written on the wind' (1956) blijft Dorothy Malone eenzaam, rijk en verweesd achter. Ze zou haar rijkdom graag inruilen voor een bescheiden leven met Rock Hudson, maar die is er met Lauren Bacall vandoor. Het beeld van Malone achter het bureau is een nauwkeurige kopie van het schilderij van haar vader dat achter haar aan de muur hangt. De olierijkdom heeft ook hem geen geluk gebracht, en in retrospect is het kader dat hem inlijst een gevangenis. In de scènes die leiden tot het onvermijdelijke dramatische slot laat Sirk zijn personages meermalen op soortgelijke wijze inkaderen, in een lijst binnen de lijst waaruit geen ontsnappen mogelijk is. Alles in deze film is symbolisch, de nauwkeurige plaatsing van de personages in het beeld, de betekenisvolle kleuren die gaan werken als code voor de verschuivende verhoudingen, en natuurlijk het winderige weer. Zoals mijn vriend Jacob me lang geleden schreef: "Nu weet ik weer hoe een film gemaakt wordt: met een windmachine." Sirk heeft alles onder controle en er gebeurt niets voor niets. Logisch dat je het model van de boortoren dat Dorothy Malone vertwijfeld betast onmiddellijk Freudiaans gaat duiden: Rijkdom is een vervelend substituut voor sex.
Sirk maakte vele melodrama's. De beste is 'All that heaven allows', een klassiek melodrama dat draait om een vrouw als hoofdpersoon. 'Written on the wind' is een vreemde eend in melodrama-land, omdat de film gaat over de man als slachtoffer. Laten we de prijs voor de beste film van Sirk dan ook maar ex aequo maken: 'Written on the wind' is Hollywood op zijn best.

iMac

Meestal weet ik wel zo'n beetje wat er aan zit te komen, maar dit is een complete verrassing: een nieuwe iMac, boordevol alles. Kijk en huiver:





Voor de niet-appeltjes onder u, dit is geen beeldscherm, dit is de computer. Met een toetsenbord. Wat kan je aan het toetsenbord nog veranderen? Kijk maar:




Platter dan plat, net zoals de iMac zelf. Wie vanaf nu een iMac koopt betaalt hetzelfde en krijgt meer. Joepie, wanneer is die van mij kapot? Oh, nee, ze gaan niet kapot. Scheisse!

Vooruit, nog eentje dan:



Apple rules!

Kettingzaag

De nummerweergave verraadt dat Robert belt. "Dag meneer Stamm."
"Dag meneer Blaak. Neem me niet kwalijk dat ik je afkort, maar je staat als 'Blaak' in mijn telefoon."
"Geeft niet, ik vind het niet erg om afgekort te worden."
"Dat komt dan goed uit, want ik heb een kettingzaag geleend."
Op de uitgegraven boomstronken zijn al diverse apparaten stukgelopen, maar nu komt Robert met een heuse kettingzaag. Een fontein van houtsplinters, voor minder doen we het niet. Robert monteert het geheel en mag als eerste. De zaag sputtert en doet, en inplaats van splinters komt er rook uit de boomstronk. Stomp.
De zoektocht naar een nieuwe ketting brengt ons door heel Den Haag, zonder resultaat. Robert weet raad, hij gaat de oude ketting slijpen met mijn haakse slijper. Het resultaat mag er zijn: de kettingzaag is een slordige 20% effectiever geworden. Niks dus.
Uit balorigheid bedenkt Robert dat het in de fik zetten van de boomstronken het snelste resultaat oplevert. Ik denk er het mijne van, maar we zetten de verfafbrander aan het werk. In een zaagsnede wil het natte hout best gaan gloeien. In een uur tijd (40 cent naar de Nuon, valt mee) ontstaat er een gloeiende holte in de boomstronk waar een forse aardappel in zou passen, maar zodra je de verfafbrander weghaalt is het vuur verdwenen. Aardig maar nutteloos. Voorlopig winnen de stronken. Het was een leuke dag.

Platt

In de laatste aflevering van Heimat (serie 1) zwerft Hermann over het kerkhof van Schabbach. Hij vraagt een bejaarde dorpeling op een bankje waar zijn familie ligt: "Wo liegt denn hier meine Verwandschaft?" De grijsaard wijst om zich heen en antwoordt in het plat: "Ach, überall. Lo uue, unne, drue, drunne, vore, hinne, loo und do und hie. Herrmännche, kennste kein Hunsrücker Platt mehr?" Hermann zegt dat hij het prima verstaat, maar de oude man neemt hem toch nog maar even examen af: "Knepperscher, Krieschele, Wehle, Schlehe, kennst du dat noch?" Hermann benoemt foutloos alle bessensoorten. Dan zwerft hij verder over het kleine kerkhof, om tenslotte bij de oude man terug te keren. "Herrmännche, hast du sie all gefunne, die wo du gesucht hast, die Verwandten?" Hermann antwoordt bevestigend, waarop de man zegt: "Ja, Herrmännche, im Himmel schwätze se Hunsrücker Platt."
Dit is niet alleen prachtig vanwege de collectie aanwijzende voornaamwoorden die je begrijpt zonder ze te kennen, en vanwege de contrasterende collectie bessennamen, die je zelfs als je ze kent niet echt begrijpt. Dit is vooral prachtig omdat 'Heimat' hier zijn eigenlijke betekenis krijgt. 'Heimat' is klein en vertrouwd, het nauwkeurige tegendeel van groot en gevaarlijk. In de hemel praten ze plat. De hemel is heel dichtbij.

Frøland

Frøland wordt herhaald! De eerste uitzending heb ik al gemist, maar er wacht ons nog veel fraais. Frølandfraai is van een niet te omschrijven prettige meligheid. Frøland is een eiland voor de Nederlandse kust, net buiten het blikveld. Logisch dat niemand er voor 1991, toen de serie zonder al te veel succes werd uitgezonden, van had gehoord. Daarna ook niet overigens. Maar nu zijn ze er weer. Alle personages worden gespeeld door Ruben van der Meer en Horace Cohen. Van het plot, voor zover aanwezig, herinner ik me niets, maar ik verheug me bijzonder op de vertwijfeling van de autoverkoper, de elastiekjes over het hoofd en de jacht in het bos. Prachtige proleten. Jammer van dat Feyenoord petje.

Wereldstad

Het begint met de sneltrein van Breda naar Amsterdam, die bij elke lantaarnpaal halt houdt. Noem het ding dan intercity, dan kan je zo vaak stoppen als je wilt, als je uiteindelijk maar in een stad van enig formaat terecht komt. Maar nee, sneltrein betekent traagtrein. Ook goed, weten we dat.
Dan ga ik mijn rugzakje in een kluis stoppen. Ik ben al 'underdressed' voor het Concertgebouw, en om daar nog eens een raar rugzakje bij te doen, nee. Het station van de hoofdstad is in staat van permanente verbouwing, spuuglelijk, en heel groot. Na een kilometer of drieëntwintig lopen bereik ik de bagageafdeling. Gesloten vanaf elf uur 's avonds zegt het bord. Hallo!? Ben ik dan terug? Misschien, misschien niet. Ik wend me tot de belendende informatiebalie. Of ik ergens mijn bagage na elven nog kan ophalen? Een mevrouw toont begrip en probeert wat, maar een superieure meneer zegt kribbig "Elf uur is elf uur." Ik kan een cynische reactie niet onderdrukken: "Nou, geweldig. Bedankt!" Ik wil nog zeggen dat ik Amsterdam echt een wereldstad vind, maar dat slik ik maar in. Wat een dorp! Op straat loop ik direct tegen een jongen in een heel fout voetbalshirt aan. Het wemelt van veel te traag schuifelende toeristen.
Het is te laat om nog naar het Rijksmuseum te gaan, zoals ik van plan was. Ik moet een uur of vier doodslaan voordat Willemijn arriveert en ons concert begint. In Pathé draait de nieuwste Tarantino. Een film van bijna twee uur. Als je het terugsnijdt tot een kwartier of drie zou het best aardig zijn. Een zo nu en dan prettige achtbaanrit met heel veel saaie rechte stukken. Dat concert moet zometeen een hoop goedmaken. Dat doet het niet. Brahms' vioolconcert is rommelig en vonkt nergens, en Sibelius' zesde kan dat slechts ten dele corrigereren, al is het wel beter. Het voornaamste genoegen is dat het publiek niet doorheeft wanneer het afgelopen is en ik wel, want ik ken het stuk. Tja, dat is opschepperig en min, dus daar heeft een mens ook niets aan. Inderdaad, een minne dag.

Stronken (meervoud)

Wie je ook spreekt over het verwijderen van boomstronken uit je tuin, iedereen is deskundig. En ze zijn het ook allemaal eens: reken maar een dag per stronk. Daar dacht ik, optimist als ik ben, het mijne van. Ik heb natuurlijk ongelijk, zoals gewoonlijk. Onze tuin heeft vijf boomstronken. Toen we het huis kochten stonden er nog bomen. Die zijn door Bob en zijn mannen in één zaterdag op verantwoorde wijze verwijderd. We keken bewonderend toe en haalden broodjes kroket. Ik meen mij zelfs te herinneren dat Bob nog vroeg of ze misschien een metertje stam zouden laten staan, en dat ik dat afwees: kort bij de grond graag.
Welnu, dat was een blunder van formaat. Vandaag heb ik een sleuf gegraven rond één van de stronken en alle wortels die ik tegenkwam met een grote bijl doorgehakt. En nu staat er dus een stronk zonder wortels muurvast in de grond. Had ik nu maar een stammetje als hefboom. Help, iemand! Archimedes?

Evensong

De 'Evensong' in de kathedraal van Ely wordt slecht bezocht: er zijn meer koorknapen dan gelovigen. Ligt het aan het perfect doorgevoerde ritueel? Ik herinner me de paar keer dat ik in Engeland een Evensong bezocht als een blijmoedig genot. Men komt bijeen en zingt prachtige Engelse hymnen. De tekst is soms ronduit lachwekkend, maar de melodie, oh oh, de melodie. Je zou er haast gelovig van worden. Maar in Ely gaat alles volgens een ijzeren regime. De gelovigen houden hun mond. Als de Dean naar het spreekgestoelte loopt wordt hij begeleid door een 'Verger', een man met een staf die voor hem uit schreidt. Vlak voor het katheder houden de mannen halt en buigen naar het altaar. De lezing volgt, kaal en doeltreffend. Langs de houten banken branden de kaarsen binnen hun glazen cilinders. Hier wordt niet geflakkerd. En dan wordt er gezongen, maar alleen door de jongens in het koor. Heel mooi. heel jammer.
Misschien hadden we voor onze nostalgische Engelse Evensong niet naar een kathedraal moeten gaan. In dorpskerkjes, daar rommelen ze maar wat aan, maar hier kan dat niet. Hier is alles verantwoord.
Onze lichte teleurstelling doet niets af aan de schitterende entourage. Mijn hemel, wat een gebouw! Het kruispunt tussen schip en zijbeuken levert in Ely een achthoekige toren op, ingeleid door een uitbundig de ruimte nemend octagonaal gewelf van schitterende houten pracht. Het is zo ruim bemeten dat het bijna overal in de kathedraal een gevoel van rust en ruimte geeft. Even verderop regelt de 'Lady Chapel' haar eigen ruimte. De rechthoekige hoog bemeten zaal is tegen de zijkant van de kerk aangeplakt. Een afschuwelijk modern en nogal blauw Mariabeeld probeert de kapel te desacreren, gelukkig zonder resultaat. Het gedrocht is hinderlijk, maar kan niets afdoen aan de stille pracht van een perfect geproportioneerde ruimte. We wandelen terug door de houten gang die kerk en kapel verbindt. Alles is stijlvol. Vreemd dat je stijl waardeert in de ruimte maar niet in de rite. Ruimte mag afstand nemen, geloof mag dat niet.

Job

Volgens Job (2½) heb ik geen Mazda, maar een Ferrari. Job is een man naar mijn hart. Deze week logeert hij een aantal dagen bij ons in Den Haag, samen met zijn ouders en zijn zusje. Toen ik André afgelopen weekeinde belde met het treurige nieuws over de auto, raakte Job danig in de stress: "Ferrari kapot! Ferrari kapot!" Na twee dagen in Den Haag lijkt hij zich bij het droeve lot te hebben neergelegd. Toen ik gisterochtend voor grap zei dat we in de stad wel een Alfa Romeo konden gaan kopen was de Ferrari vergeten. Tijdens de wandeling door Den Haag herinnerde hij ons meermalen aan de Alfa, en eenmaal thuis merkte hij opeens geschrokken op: "We zijn vergeten een Alfa Romeo te kopen." Vandaag was Job de op één na laatste bestuurder van de Ferrari; hij rammelde met alles wat te rammelen was, en gaf deskundig commentaar. Alles is kapot. Het klonk als een vonnis, van emotie ontdaan. Als zelfs Job afstand kan doen van het rode gevaar rest me niets anders dan de laatste rit te maken, die naar de opkoper. Voor ons voorlopig geen auto. Wie een Ferrari heeft gereden neemt geen genoegen met minder.