Job

Volgens Job (2½) heb ik geen Mazda, maar een Ferrari. Job is een man naar mijn hart. Deze week logeert hij een aantal dagen bij ons in Den Haag, samen met zijn ouders en zijn zusje. Toen ik André afgelopen weekeinde belde met het treurige nieuws over de auto, raakte Job danig in de stress: "Ferrari kapot! Ferrari kapot!" Na twee dagen in Den Haag lijkt hij zich bij het droeve lot te hebben neergelegd. Toen ik gisterochtend voor grap zei dat we in de stad wel een Alfa Romeo konden gaan kopen was de Ferrari vergeten. Tijdens de wandeling door Den Haag herinnerde hij ons meermalen aan de Alfa, en eenmaal thuis merkte hij opeens geschrokken op: "We zijn vergeten een Alfa Romeo te kopen." Vandaag was Job de op één na laatste bestuurder van de Ferrari; hij rammelde met alles wat te rammelen was, en gaf deskundig commentaar. Alles is kapot. Het klonk als een vonnis, van emotie ontdaan. Als zelfs Job afstand kan doen van het rode gevaar rest me niets anders dan de laatste rit te maken, die naar de opkoper. Voor ons voorlopig geen auto. Wie een Ferrari heeft gereden neemt geen genoegen met minder.