Michelangelo Antonioni

Het moet niet veel gekker worden! Kwam gisteren het bericht dat Ingmar Bergman op maandagochtend is overleden, zojuist werd gemeld dat Michelangelo Antonioni maandagavond stierf. Hoeveel echt grote filmregisseurs kan je noemen? Een stuk of tien, meer niet. Hoe groot is de kans dat twee ervan op dezelfde dag overlijden? Ja, twee keer zo groot als de kans dat ze dat op twee verschillende maar specifieke dagen doen. En toch lijkt het of de duvel er mee speelt.
Antonioni is het mooist omschreven als de regisseur van films "waarbij je hersenen als kroketten uit je oren stulpen." Zijn enigmatische en dus niet te klassificeren drama's bepaalden het filmlandschap van de jaren zestig en zeventig. Antonioni is een genre op zich. Net als Bergman is hij het beroemdst geworden door een trilogie (L'Avventura, La Notte, L'Eclisse), waarvan vooral de eerste nog steeds tot de grote klassiekers gerekend wordt. Antonioni is vooral een filmer van ruimte, die in veel films meer dan als decor gaat functioneren als het eigenlijke personage. Onbegrijpelijk mooi. Antonioni is dood. De jaren zeventig zijn voorgoed voorbij.