Written on the wind

Aan het eind van Douglas Sirks melodrama 'Written on the wind' (1956) blijft Dorothy Malone eenzaam, rijk en verweesd achter. Ze zou haar rijkdom graag inruilen voor een bescheiden leven met Rock Hudson, maar die is er met Lauren Bacall vandoor. Het beeld van Malone achter het bureau is een nauwkeurige kopie van het schilderij van haar vader dat achter haar aan de muur hangt. De olierijkdom heeft ook hem geen geluk gebracht, en in retrospect is het kader dat hem inlijst een gevangenis. In de scènes die leiden tot het onvermijdelijke dramatische slot laat Sirk zijn personages meermalen op soortgelijke wijze inkaderen, in een lijst binnen de lijst waaruit geen ontsnappen mogelijk is. Alles in deze film is symbolisch, de nauwkeurige plaatsing van de personages in het beeld, de betekenisvolle kleuren die gaan werken als code voor de verschuivende verhoudingen, en natuurlijk het winderige weer. Zoals mijn vriend Jacob me lang geleden schreef: "Nu weet ik weer hoe een film gemaakt wordt: met een windmachine." Sirk heeft alles onder controle en er gebeurt niets voor niets. Logisch dat je het model van de boortoren dat Dorothy Malone vertwijfeld betast onmiddellijk Freudiaans gaat duiden: Rijkdom is een vervelend substituut voor sex.
Sirk maakte vele melodrama's. De beste is 'All that heaven allows', een klassiek melodrama dat draait om een vrouw als hoofdpersoon. 'Written on the wind' is een vreemde eend in melodrama-land, omdat de film gaat over de man als slachtoffer. Laten we de prijs voor de beste film van Sirk dan ook maar ex aequo maken: 'Written on the wind' is Hollywood op zijn best.