Evensong

De 'Evensong' in de kathedraal van Ely wordt slecht bezocht: er zijn meer koorknapen dan gelovigen. Ligt het aan het perfect doorgevoerde ritueel? Ik herinner me de paar keer dat ik in Engeland een Evensong bezocht als een blijmoedig genot. Men komt bijeen en zingt prachtige Engelse hymnen. De tekst is soms ronduit lachwekkend, maar de melodie, oh oh, de melodie. Je zou er haast gelovig van worden. Maar in Ely gaat alles volgens een ijzeren regime. De gelovigen houden hun mond. Als de Dean naar het spreekgestoelte loopt wordt hij begeleid door een 'Verger', een man met een staf die voor hem uit schreidt. Vlak voor het katheder houden de mannen halt en buigen naar het altaar. De lezing volgt, kaal en doeltreffend. Langs de houten banken branden de kaarsen binnen hun glazen cilinders. Hier wordt niet geflakkerd. En dan wordt er gezongen, maar alleen door de jongens in het koor. Heel mooi. heel jammer.
Misschien hadden we voor onze nostalgische Engelse Evensong niet naar een kathedraal moeten gaan. In dorpskerkjes, daar rommelen ze maar wat aan, maar hier kan dat niet. Hier is alles verantwoord.
Onze lichte teleurstelling doet niets af aan de schitterende entourage. Mijn hemel, wat een gebouw! Het kruispunt tussen schip en zijbeuken levert in Ely een achthoekige toren op, ingeleid door een uitbundig de ruimte nemend octagonaal gewelf van schitterende houten pracht. Het is zo ruim bemeten dat het bijna overal in de kathedraal een gevoel van rust en ruimte geeft. Even verderop regelt de 'Lady Chapel' haar eigen ruimte. De rechthoekige hoog bemeten zaal is tegen de zijkant van de kerk aangeplakt. Een afschuwelijk modern en nogal blauw Mariabeeld probeert de kapel te desacreren, gelukkig zonder resultaat. Het gedrocht is hinderlijk, maar kan niets afdoen aan de stille pracht van een perfect geproportioneerde ruimte. We wandelen terug door de houten gang die kerk en kapel verbindt. Alles is stijlvol. Vreemd dat je stijl waardeert in de ruimte maar niet in de rite. Ruimte mag afstand nemen, geloof mag dat niet.