Snikjes en glimlachen

Vanmiddag liep ik langs de bouwput voor het Centraal Station in Rotterdam richting centrum. Het oversteken van het Weena (is het het Weena?) is nogal ingewikkeld, dus Ik bleef staan en keek achterom naar de mooie grote jaren-vijftig pui van het station, die op het punt staat te verdwijnen. En werd getroffen door iets prachtigs. De kenmerkende letters op de daklijst stonden er nog, maar er stond geen 'Centraal Station' meer. Er stond: 'Traan laten'. Echt waar. Eenmaal van de verbazing bekomen werd ik overvallen dooor een gevoel van grote blijdschap. Ik deelde mijn blijdschap met twee RET- medewerkers die het allemaal maar een beetje merkwaardig vonden. Ik keek nog eens. En nog eens. En stak de Weena (is het de Weena?) over, vol van tevredenheid over de diersoort waar ik bij mag horen. Wat verzinnen mensen toch prachtige dingen.
Al lopend en breed grijnzend bedacht ik wat er gebeurd zou kunnen zijn. Het mooiste scenario is dat medewerkers van het sloopbedrijf geheel uit eigen beweging op een vrijdagmiddag wat met de letters hebben zitten spelen. De kraan staat er toch al. De werkelijkheid is natuurlijk prozaïscher: nu ik het thuis kan opzoeken blijkt dat het idee is "ontwikkeld" door een bureau. 'Ontwikkeld'. Niet teveel aan denken. Bij de onthulling van de nieuwe tekst merkte de kleinzoon van de architect van het station op dat ze er beter 'laten staan' van hadden kunnen maken. Een slecht idee. Het zou een vorm van futiel protest zijn geweest, een mededeling bestaand uit boosheid. Nu staat er ontroering en dus blijdschap.