Zidane, un portrait du 21e siècle

De onvolprezen videotheek om de hoek bleek tot mijn verrassing een door Artificial Eye uitgegeven dvd van 'Zidane, un portrait du 21e siècle' te bezitten. Hulde. Er zitten verschillende vreemde paradoxen in deze film over Zinedine Zidane. De aanvaller van Real Madrid wordt een wedstrijd lang gevolgd door verschillende filmcamera's, vaak in extreme close-up van hoofd en voeten.

De mooiste paradox is dat de beste voetballer van het afgelopen decennium ook één van de saaiste lijkt te zijn: het gebeeldhouwde hoofd verraadt nauwelijks emotie. Een tegendoelpunt doet hem al even weinig als een schitterende assist van zijn eigen voet. Aan het slot slaan ergens in het hoofd wat stoppen door, en rest hem slechts de schaamtevolle voortijdige aftocht. En ook dat laat hem koud.

De meest opvallende paradox heeft met het medium te maken: we kijken naar een film die af en toe wordt onderbroken door televisiebeelden. Die tv-beelden zijn meestal zodanig opgeblazen dat we in de pixels nauwelijks iets herkennen. Het contrast met de haarscherpe close-ups in film vertelt twee dingen: Film is een veel beter realisme dan televisie, en film is een veel betere kunst dan televisie. Totdat er iets gebeurt in de wedstrijd. Dan maakt de film opeens noodgewongen gebruik van het normale televisiebeeld, zodat we kunnen zien wat er nu eigenlijk aan de hand is op het veld.
Alsof je op de tribune zit en al verlangt naar de samenvatting op tv: kijken wat daar nu echt gebeurde. Het medium is misschien niet de boodschap, maar vormt wel degelijk de waarneming. En dan blijkt film erg ongeschikt voor voetbal. En buitengewoon geschikt voor de raadselachtige kop van de voetballer.