Pushing up the daisies

Een half jaar heb ik niet gerookt. Vandaag dacht ik even dat een shagje wel prettig zou zijn.
We gingen naar de Kuip, maar de Ford Fiësta van Marijn dacht daar anders over. Licht aan gelaten. Marijn heeft namelijk acht jaar filosofie gestudeerd, dan krijg je dat soort dingen. Duwen hielp niet, startkabels wel. Bedankt buurman, wij gaan de accu eens even fijn opladen.
Uren later keerden we terug bij de auto, als geslagen honden. Drie keer hard geslagen. Gegeseld. Door voetballers uit Nijmegen. Dat is bijna Duitsland. Heidenen!
Beute was zo slim om een bezoek aan schoonouders voor te wenden om zich aan ons droeve samenzijn te onttrekken. Marijn en ik hesen ons in de op een parkeergeldvrije plek achtergelaten Fiësta. Marijn draaide aan het sleuteltje. Marijn zei: "hè?" Marijn draaide nogmaals aan het sleuteltje. De accu was leeg, dood, overleden, it joined the choir invisible.
De komst van de wegenwacht bleek verwacht te kunnen worden na minstens drie kwartier. Minstens - drie - kwar - tier. In de Abraham Kuyperlaan in Rotterdam.

Doet u mij dan nu maar een halfzware Samson met een pakje Rizla blauw.

Maar ach, dan heb je weer geen aansteker, omdat je niet rookt, dus laat ook maar.