Helemaal niets

De vader van de overbuurvrouw repareert de voordeur van ons oude huis, van zesentwintig. Het is een werkdag, dat blijkt. Willemijn verft de achterpui van ons al niet meer zo nieuwe huis, van vijftien. Ik ruk coniferen uit de tuin, en haal melk voor bij de lunch. De overbuurvrouwvader, hij heet Loek, nodig ik en passant uit voor een kop koffie. Zijn kroost is uithuizig. Man alleen aan het werk.

Het koffiebezoek loopt later op de middag uit in spontaan aangeboden stucwerk aan onze keukenwand. Loek is een autodidact op stucgebied en een pietje precies. Terwijl hij zijn spaan bekwaam over ons wandje leidt vertelt hij dat hij al eens dood is geweest.

Een jaar of tien geleden was hij opeens totaal bewusteloos. Dat haastig toegesneld ambulancepersoneel zijn leven weer op gang bracht, dat de doktoren in het ziekenhuis zeiden dat het eigenlijk afgelopen was, hij was er niet bij.

Met een grijns vertelt hij dat het heerlijke aan dood zijn was dat er geen tunnels waren, met licht en zo. Er was vooral helemaal niets. Dat maakt de zaak een stuk simpeler. Voor doodgaan hoef je niet bang te zijn. Dat gaat echt helemaal nergens over.