S.M.A.K.

Het Stedeljk Museum voor Actuele Kunst in Gent houdt woord: niets van wat tentoongesteld wordt is ouder dan een jaar of zes, zeven. En het is prachtig.

De zomerexpositie in het S.M.A.K. gaat vooral over geluid. Centraal in het museum staan achtendertig luidsprekers van groot formaat in een schijnbaar willekeurige opstelling. In combinatie produceren ze een landschap van geluid; achtendertig mannenstemmen prevelen half-zingend teksten in een taal die nog het meest op Spaans lijkt. Het is niet hard, het is niet zacht, het is betoverend. Ik vraag een suppoost of het vol te houden is, een werkdag met dit even rustige als aanwezige geluid. Ze lacht en zegt dat ze het niet meer hoort:

Anders zou ik in trance raken

Naast dit prachtige 'soundscape' van de in Syrië geboren Mekhitar Garabedian is er een verbluffend mooi, want sterk conceptueel, werk van Jonathan Horowitz. Het bestaat uit een opstelling van apparaten in een metalen opbergrek. Een cd-speler draait de cd waarop Horowitz één voor één alle noten van Bach's 'Zweistimmige Invention' (welke is niet duidelijk) speelt. Het tempo ligt een factor tien te laag, maar het zijn wel alle noten. Dat is belangrijk. Het werk is compleet.

Nog belangrijker is de serie van zeventien videocassettes, waarvan er elke dag een andere wordt vertoond. Elke video toont bijna twee uur lang een statische close-up van een gezicht. Het gezicht is elke dag anders. De gezichten horen bij de deelnemers aan een pianoconcours waar de kunstenaar als kind aan mee mocht doen.

De box met banden is het eigenlijke kunstwerk. Twee uur lang keer zeventien gezichten. Het is de volstrekt absurde uitvoering van de even waanzinnige en oh zo begrijpelijke neiging tot semiotische overdrijving.

Alles in beeld gebracht. De wetenschap, de registratie van het heelal in alle momenten van ooit tot eeuwig.