Lustrum

Stil he!

Zes dagen geen nieuws, dat is nog nooit vertoond. En dat terwijl de hele wereld, nou ja, mijn wereld, in een tomeloos stuiteren voortdaverde, zes dagen lang. Niet nu. Nu is er een zacht ruisen in de achtertuin, een eenzame auto door de straat, de loomheid van een maandagmiddag in de herfstvakantie.

Aan het stuiteren kwam langzaam een einde in de nacht van zaterdag op zondag. In de Paap. Daar doofden ook wij langzaam uit. Aan het eind van het lustrum, in het holst van de nacht, zoals dat heet. In het holst is het glas het volst.

Tussen vier en vijf rolden uit talloze tenten de oud-Sorghvlieters naar buiten. Aan hun gang kon je zien dat het oude baasjes en bazinnetjes zijn.

Honderdjarigen. Slecht ter been.