Wilhelminastraat

Ik fietste door de Wilhelminastraat in Emmen. Het is lang geleden dat ik daar was en het zag er dan ook meer uit als vroeger. Waar de Dordtsestraat gekruisd wordt stond de boerderij waar ik moest zijn. Hier werden schaatsen verkocht. Ik meldde me bij de balie, maar daar was niemand. Misschien was het nog te vroeg. Ik zag dat er ook golfspullen verkocht werden en ging de zaak steeds interessanter vinden. Toen er een jongeman arriveerde vertelde die me dat het aanmeten van schaatsen drie uur in beslag nam. Ik zei dat ik daar geen tijd voor had omdat ik naar school moest. Ik wierp nog een scheve blik op de tassen vol golfstokken.

Ons huis stond aan een soort Brink. Een vrijstaand huis in een dorp. Ik aarzelde of ik naar school zou gaan. Ik kon me natuurlijk ook ziek melden. Gerda arriveerde in haar Citroën om me op te halen. Ze meldde blijmoedig dat ik te laat dreigde te komen en dat ze me wel even zou helpen. Willemijn en ik stapten in, maar voor Gerda kon wegrijden merkte ik dat ik mijn verfbroek aanhad. 'Ik moet even een schone broek aan doen.' 'Ik wacht wel' zei Gerda.

Even later was het gewoon kwart voor zeven. Niets aan de hand, gewoon op tijd.