Vooroordelen

De schoenen gaan uit. Een tachtigtal tweede klassers zet zich op het kleurige tapijt. Allen luisteren naar de meneer die uitlegt dat dit nou een moskee is. Spannend. Ik kom hier ook alleen maar tijdens het project. Eén keer per jaar gaan de kindjes van het zand voorzichtig stappen op het veen. Daar zijn de allochtonen, de moslims, de dieven en de moordenaars. Vroeger protesteerde er nog wel eens een moeder: veel te gevaarlijk, de Schilderswijk en Transvaal, daar kan je Sorghvliet-kindjes toch niet naar toe sturen. Mooi op het zand blijven, in autochtonië. Den Haag is de meest gesegregeerde stad van Nederland.

De meneer in de moskee krijgt na zijn praatje honderd vragen naar zijn hoofd, de meeste onbenullig en sommige heel goed. In het laatste geval zegt de meneer: goede vraag. Hij heeft er verstand van. Dan gaat er een mobieltje af. Het wordt doodstil. In de seconden dat iedereen zich afvraagt wie zo dom geweest is om in het huis van het gebed een telefoon aan te laten staan, herken ik de ringtone: een Schotse traditional, Auld Lang Syne. Het is in ieder geval een leerling met smaak die zometeen op zijn kop gaat krijgen. De meneer glimlacht. Het is geen leerling. Hij is het zelf.

Op de korte fietstocht naar het Hobbemaplein komt voor een rood stoplicht een meisje naast me staan. Ze zegt in onvervalst zwaar bekakt dat ze het hier helemaal niet zo'n getto vindt. We zijn hier hemelsbreed precies 2500 meter van de veilige school verwijderd. Geloof me, ik heb het nagemeten. Voor sommige kinderen is New York veel dichterbij.

Vanavond eet ik met mijn klas in Restaurant Tadim. Het is opnieuw meer dan voortreffelijk en de meeste klasgenoten zijn dat gelukkig met me eens. Wel blijft op menig bordje lekkers liggen. Ze hebben al teveel gehad vandaag, qua snoep en chips en ander vreetvertier. Ach, wat doet het er ook toe. We zijn gezellig uit geweest vandaag en misschien zijn er ongemerkt heel langzaam ook wat vooroordelen aan het sneuvelen geraakt.

Als we weer buiten staan is Louise's fiets gestolen.