Into the clouds

We gaan naar Vera, de poptempel van Groningen. Enigszins bezorgd over de verkrijgbaarheid van de via internet gereserveerde kaartjes onderbreken we de Mexicaanse maaltijd om ze af te halen. De beide dames aan de kassa lachen ons toe, of uit, nee toe, denken we dan maar. Nee joh, niet uitverkocht, gewoon tegen een uur of negen terugkomen.

Vlak voor negenen keren we braaf terug. Zijn we op tijd? Nou, er kunnen er nog net vier bij, zegt iemand bij de ingang. Bespeuren we een vleugje ironie? We lopen naar de zaal, waar ongeveer driehonderd mensen in kunnen. Ik tel. Het zijn er dertig.

Het podium is nog leeg. We bestellen bier. We drinken bier. Na een tijdje schuiven Robert Fischer en David Curry het podium op. Ze spelen gitaar en altviool, beide versterkt. Robert zingt.

Dat Robert zingt is het hart van de Willard Grant Conspiracy, een band die soms uit 42 leden bestaat maar vanavond slechts uit twee. Het valt tegen. Het valt bitter tegen. Robert Fischer heeft een stem van schokbeton, warm, diep, grondeloos, maar de entourage, bestaande uit een valse viool en een haperende gitaar, maakt het niet beter. Had die viool nou niet versterkt, dat had al een stuk gescheeld.

Een illusie armer rijden we door de nacht. Willemijn had Robert, ondanks alles, nog graag een handje gegeven, wat op zich wel kan bij een publiek van dertig man. Maar Robert flikkerde een doos cd's het podium op en hield het verder voor gezien zodra de laatste klank verstomde.

Dertig man. Een slecht concert. Is de prachtige band die zich de Willard Grant Conspiracy noemt nu definitief op haar retour? Waar was de witte olifant in de zaal, waar Robert Fischer het voor het laatste nummer over had?

Dat het niet goed genoeg was. En dat ze het wisten.