Pialat

Al eerder schreef ik over 'Van Gogh', één van de meesterwerken van Maurice Pialat. Ik heb de film herzien. Dat zouden meer mensen moeten doen: eerst zien, dan herzien.
Pialat overleed in 2003, op 78-jarige leeftijd. Je had het gevoel dat hij veel jonger was en voortijdig stierf. Zijn films waren jong én zeer doorleefd. De laatste, 'Le Garçu', zagen we in Leeuwarden tijdens het Fries Filmfestival. Er zaten ongeveer vijftien mensen. Bij het verlaten van de zaal kon je stemmen. Toen de uitslag bekend werd gemaakt bleek dat 'Le Garçu' twee tienen had gekregen en verder alleen onvoldoendes. Niets mooier dan een groot privé-gelijk 'à deux'.
In 'Van Gogh' zijn de eerste twee uur behalve een verrukkelijke evocatie van een landleven met lastige schilder vooral voorbereiding op het sublieme laatste half uur. De toch al elliptische stijl wordt steeds gefragmenteerder. De schilder gaat dood. Er worden rekeningen betaald, een vrouw schreeuwt het uit als ze haar voet bezeert, het meisje hult zich in zwart. "Kende je Van Gogh" vraagt een nieuwe schilder. Het meisje kijkt bijna recht in de camera, doet haar voile omhoog, en zegt: "Ja, hij was mijn vriend." En in het zwart dat volgt, met muziek, is de film voor het eerst sentimenteel. En afgelopen.