Atonement

Ik heb een film gezien en ik kan eigenlijk niet ophouden met zachtjes huilen van ontroering. Met echte tranen.

Ik huil niet om het prachtige sentimentele diep droevige verhaal. Dat zou ook kunnen, maar ik doe het niet.

Waarom dan wel?

Edgar Allan Poe schreef in Music, het kortste essay ooit gepubliceerd:

When music affects us to tears, seemingly causeless, we weep not ... from 'excess of pleasure'; but through excess of an impatient, petulant sorrow that, as mere mortals, we are as yet in no condition to banquet upon those supernal ecstasies of which the music affords us merely a suggestive and indefinite glimpse.

Platoonser kan het bijna niet. We huilen als het mooi is, omdat we dan bijna iets zien. Iets dat waar is.

Atonement is vanaf het allereerste begin een mooie film in de platoonse betekenis. In het verbluffende zes minuten durende travelling shot op het strand van Duinkerken in 1940 wordt de film zo waar dat het huilen begint.