Huisje

Ik mis de eerste afslag naar Niehove. Het is te lang geleden. Vlak voor Oldehove volgt een herkansing. We rijden langs versgeploegde akkers, de kluiten klei boven het maaiveld uitstekend. Ik zet de BMW langs de kant. Willemijn maakt foto's van de klei. Ik speur de einder af. Het is lang geleden, maar natuurlijk weet ik precies waar we zijn Als Willemijn klaar is maak ik ook een foto. Als ik het apparaat diep laat inzoomen op de genomen afbeelding vind ik het huisje. Het is klein en onopvallend tussen de grote voorhuizen van de boerderijen.

Even later rijden we er vlak langs. Ik stop aan de kant. Of ik er heen wil vraagt Willemijn. Om niet te hoeven aarzelen zeg ik snel nee. Dit is het huis waar Anna is geboren. We hebben er twee jaar gewoond. Zou Anna er nog wel eens zijn geweest? Nog komen?

Ik kom er met enige regelmaat. Het is ook dan een huisje aan een pad vlakbij de weg. Altijd op een wierde. Meestal is het groter als ik er ben, en een beetje in verval. Ik woon er nooit meer echt. Het huisje is een verlangen. Alweer verlangen. We rijden door.