Stroomdal

Het is Goede Vrijdag. Van heinde en ver trekken mensen naar de bloemetjesmarkt. Files rond Stad, man man wat'n boudel! Wij vermijden de drukte en rijden in de stoere vijf van Chris naar Oudemolen. Er is tegenwoordig een kleine parkeerplaats aan het begin van de doodlopende weg naar de molen. Ik onderdruk de neiging om door te rijden en zet de BMW naast de vier gewonemensenauto's die er al staan. Als we maar geen gewone mensen tegenkomen. Opelrijders. Wij rijden BMW.

Het stroomdal begint een beetje in tooi te komen, maar uitbundig is het nog niet. We zwijgen, lopen over het fietspad ten westen van de rivier, staan regelmatig stil. We ademen in en uit. Bij een open plek in de houtwal langs het pad lopen we de grasvlakte langs de Drentse A op. Hier en daar is het wat drassig, maar we bereiken veilig de oever van de rustig stromende smalle rivier.

We staan er minuten lang stil. Dit landschap is niet zo maar een verlangen, het is een pijnlijk verlangen. Schoonheid zo puur dat het zeer doet.

We lopen verder, over het smalle balkbrugje en aan de overkant terug naar de bewoonde wereld en de BMW. Het is een schrale troost maar het is troost, het diepe zachte brommen van de vijf. Stel je voor dat je na het zien van zoveel onbereikbare schoonheid in een Opel of Renault naar huis zou moeten. Je kunt het er ook te diep inwrijven.