In een milde bui

Dat mensen aanstoot nemen aan dat filmpje dat hier een dag of wat geleden werd vertoond, nou ja, daar kan ik als oud-kenner van het orthodoxe smaldeel wel begrip voor hebben. Net als voor die hypergevoelige moslims voor wie elk woord over de profeet er één teveel is. Dat je het dan niet op de schoolsite plaatst is te verdedigen met het woord van de apostel dat ik vanwege voortschrijdende onkerkelijkheid even niet kan vinden, maar dat er op neer komt dat je mensen die er een striktere geloofsopvatting op na houden dan jij niet voor het hoofd moet stoten. Niet netjes, niet aardig, niet doen. Mwah ......

Maar het oordeel dat dit filmpje geen goed filmpje is raakt kant noch wal. Dit is een goed filmpje. Het is goed omdat het zeer vormvast is en omdat het zichzelf driedubbel relativeert. Dat is een behoorlijke prestatie voor vijftienjarigen. En, als ik even een autoriteitsargument mag gebruiken, het is goed bevonden door mensen die er verstand van hebben. Jawel, dat telt wel degelijk.

Over grappig valt van mening te verschillen. Maar de tekst "oh Donaldje toch" is erg leuk. De scene met de camera op de verkeerde plek is een hele mooie vondst. Het dansje van Alexander is ook gewoon grappig.

Eigenlijk denk ik, een beetje stout en eigenwijs: wie het geen goed filmpje vindt is zijns haars ondanks toch gekwetst. Dat geeft niet. Maar zeg dat dan. En zeg niet dat het filmpje niet deugt. Het filmpje deugt.

Speelveld

De dames staan snuivend te wachten tot het pad wordt vrijgegeven. Samen zijn ze een tonnetje of tien en het enige dat ze tegenhoudt is een ijzeren draadje van een paar millimeter doorsnede. Maar koeien ruiken stroom. Het doet iets met het orgaan waarmee ze zich orienteren. Hypergevoelig zijn ze. Dus wachten de dames. Ongeduldig.

De koeien op de boerderij van Cor hebben geen weiland maar een speelveld. Eten wordt tweemaal daags met een grote kar naar binnengereden. Het is afkomstig van de lange smalle strook grasland die zich achter de boerderij uitstrekt. Koeien komen daar niet. Koeien zijn lekker binnen om uit te rusten en de zaken door te nemen, of ze spelen op het speelveld diefje met verlos. Binnen, buiten, zelf kiezen.

Het binnenrijden van het hooi is klaar, de deuren gaan dicht, en het pad dat langs de deuren leidt van stal naar veld wordt vrijgegeven. De lijven proberen zich tegelijk door de smalle opening te wurmen. Eén ongelukkige wordt door twee soortgenoten ruw tegen het kozijn gekwakt. Er is genoeg voor iedereen, maar ze hebben haast. Hooi! Lekker.

Cor vertelt dat er een groepje koeien is dat nooit naar buiten gaat. Huismussen. Het zijn net oude dames. Kopje thee achter de geraniums, familiezaken doen de ronde. Mee naar buiten? Mwah, ik blijf geloof ik vandaag maar weer eens binnen.

Potterwoalde

We staan bij de Paalkoepel en staren in de verte. Daar, dat stipje, dat is de boot. Ik heb een videocamera voor mijn hoofd en zie op het kleine schermpje zo ongeveer niets. Welk stipje? Komen ze met een boot?

In de societeit een steenworp verder staan drie bedienden van de gemeente een paar minuten later druk te doen; waar is de vader van de bruid? De mensen moeten wel op juiste plekken zitten! Mannen van bijna zestig met een missie: een bruiloft in banen leiden.

Maar deze bruiloft zorgt wel voor zichzelf. Mijn broer geeft zijn dochter weg. Later maakt hij in een mooie korte speech gehakt van deze actie, maar kloppen doet het wel. Zijn dochter straalt van oor tot oor. Niets wordt groter dan het is, want ze trouwt alsof het terloops is. Het is mooi en gewoon, zoals bij Karen eigenlijk alles gewoon is, omdat ze nu eenmaal de wereld een beetje naar haar hand kan zetten en er prettig nuchter onder blijft. Gewoon en heel erg mooi, want de bruid draagt een verbluffende creatie van bijna goud en ziet er oogverblndend uit. En Simon, de oudste zoon van het bruidspaar, heeft besloten dat hij vandaag ook trouwt. Met opa.

Maar het mooiste is misschien de bruidegom die als hij ook wat zeggen mag drie keer hetzelfde zegt: "Ik houd van jou."

Sprookjesboek

Zodra Eddy Terstall het woord 'brutaal' gebruikt weten we dat we gewonnen hebben. Nou ja, we ... Ik mocht een dagje mee, naar het Nederlands Filmfestival voor scholieren in Nederland, in Lelystad. Het filmpje is van Bart en vooral Alexander, maar het voelt als wij. Sorghvliet wint. Het Sprookjesboek is vorig jaar in een paar uur in elkaar geflansd, ten behoeve van de Sport en Cultuurdagen en wint nu een reis voor twee personen naar het Europese festival voor schoolfilms in Griekenkland. Zonder leraar. Gemiste kans, jammer.

Het juryrapport roemt behalve de brutaliteit vooral het basale, simpele idee en de strakke uitvoering. Dat lijkt me een terechte toevoeging. Want is dit filmpje brutaal? Het publiek vindt van wel. Het Sprookjesboek is de enige film die in de plenaire avondvertoning tussentijds gelach, applaus, en oohh-geroep veroorzaakt. Milde spot met de Heilige Schrift wordt tegenwoordig weer als gewaagd beschouwd.

Wat een onzin. Hele leuke onzin.

Twee twee

Boven Rotterdam vliegt een paard. Het is zwart en het draait pirouettes op een hoogte van een meter of honderd. Michiel ziet het paard het eerst. Hij zegt: "Daar vliegt een paard." Ik kijk omhoog en zie een vliegend paard. We zijn niet onder invloed, nog niet, niet meer. Michiel ziet het, ik zie het. Het paard vliegt daar echt. We zoeken geen verklaring. Zo'n dag is het. Geen verklaring. We zijn te bang om er wat van te denken.

Bij Centraal wemelt het van de in gele hesjes gestoken agenten. Een helikopter vliegt laag over. Waarom gaat diie heli niet kijken naar het paard? Daar heeft de heli geen tijd voor. Hij moet ons bewaken. Wij zijn supporters. Supporters zonder hoop.

We hebben elkaar beloofd om in het stadion te roepen dat we de klassieker vandaag niet gaan verliezen, en dat we dat dan zonder het te zeggen niet zullen geloven. We gaan niet verliezen. Het woord winnen durven we niet aan. De mascotte, een jongetje van elf, ook niet. Hij antwoordt op de vraag wat het gaat worden vanmiddag dat hij dat niet weet.

Na afloop, in de tram, maakt een te dikke dertiger gebaren naar zijn maat die net is uitgestapt. De jongen buiten maakt met zijn vingers het gebaar waarmee je shagjes rolt. "Ik heb jouw wiet nog" roept de jongen in de tram. De ander begrijpt hem niet. "Ik heb jouw wiet nog." De maat op het perron haalt nu een zakje wiet tevoorschijn. "Shit," zegt de jongen in de tram, "je hebt het zelf. Dat is jammer!"

Goed idee!

Deze is te grappig om niet even door te geven:

Sarah Palin likes to tell voters around the country about how she "put the government checkbook online" in Alaska. On Thursday, Palin suggested she would take that same proposal to Washington.

"We’re going to do a few new things also," she said at a rally in Cedar Rapids. "For instance, as Alaska’s governor, I put the government’s checkbook online so that people can see where their money’s going. We’ll bring that kind of transparency, that responsibility, and accountability back. We’re going to bring that back to D.C."

There’s just one problem with proposing to put the federal checkbook online – somebody’s already done it. His name is Barack Obama.

Poulenc?

Op de flyer voor het concert op 17 oktober van het Residentie Kamerkoor staan drie componistenkoppen. Tenminste, dat denkt de vormgever. Maar het hoofd dat is afgebeeld bij Francis Poulenc toont de droevige oogopslag van een zeer goede bekende: de dorpspastoor uit Robert Bresson's Journal d'un curé de campagne. Wat hebben Poulenc en de dorppastoor met elkaar te maken?




Helaas, helemaal niets. De vormgever heeft gezocht naar een foto van de componist. Hij tikte de naam Poulenc in zijn Google-venstertje en drukte op afbeeldingen. De allereerste foto die verschijnt is die van de dorpspastoor, vraag me niet waarom. Alle andere foto's zijn van ... inderdaad, Francis Poulenc:




De vormgever had haast.

Het verdriet van Belgie

Dikke ongelezen boeken zijn er genoeg, ook in mijn boekenkast. Karamazov, Oorlog en Vrede, USA, en ga maar door. Soms haal ik bladzijde zeventig in zo'n boek, zoals bijvoorbeeld in Ulysses. Pagina zeventig is een magische grens; ben je daar overheen, dan lees je het uit. Hoewel, in Murdoch's The sea, the sea stopte ik twintig pagina's voor het eind. Ik had genoeg.

Het verdriet van Belgie is een project van Xander Michiel Beute, de beroemde auteur, en mijzelf. We lezen het boek en schrijven elkaar blogsgewijs bevindingen. Op een daarvoor apart geopend blog: hier

Oeps

Oeps! Groningisme in mijn vorige bijdrage:

twee week.

Ik zeg ook: Drie jaar geleden, maar dat doet iedereen.

Ik zeg ook, vanzelfsprekend: vier maand geleden.

Toen ik mijn doctoraalscriptie aan mijn zus liet lezen moest ze hardop lachen. Er stond, in de beschrijving van een beeld uit de film Stalker van Andrei Tarkovsky:

Het regent helder op

Zie de foto voor de betekenis van 'helderop regenen'. Snelle plassen en grote kikkers.

Dat het geen Nederlands is, ik had er geen flauw benul van. En ik spreek helaas geen Gronings, al doe ik graag alsof.

Optimistisch

Nee, ik ging het niet meer doen. Dat Obama voor het eerst in twee week weer aan kop ligt volgens Gallup, ik laat mijn humeur er niet door beïnvloeden.

Hoewel ... Als ik sjagerijnig word van slechte peilingen mag ik ook vrolijk worden van de laatste ontwikkelingen:

Vergelijk de cijfers mbt persoonlijke voorkeur (+) dan wel afkeur (-) voor McSame, Oboema, en Sarah Barracuda:

op 11 september:

McCain 55+ 44-
Palin 52+ 35-
Obama 56+ 40-

Hele mooie cijfers voor Miss lipstick, al wint Obama dit spelletje op punten van McCain. Maar dan, zes dagen later:

op 17 september

McCain 48+ 45-
Palin 44+ 45-
Obama 55+ 37-

Het sprookje is uit. Je kunt dus niet weken achter elkaar elke dag dezelfde leugens herhalen zonder dat het opvalt. Vandaag werd, detail, ook nog bekend dat de dame haar gouverneurswoning voor 50000 dollar liet renoveren, op kosten van .... juist ja.

De instorting van de beurs is een zegen voor Obama. Vandaag komt de CNN/Time poll met het volgende (alles in procenten):

Florida: O - 48 .... McC - 48
Ohio: O - 49 .... McC - 47
North Carolina: O - 47 .... McC - 48

Dit is heel goed nieuws. Obama mag ze allemaal verliezen als hij Colorado maar wint. Hij kan ze zo te zien alle drie winnen, vooral als je bedenkt dat wanneer je Barr en Nader in het spel betrekt de cijfers in Florida veranderen in 48 voor Obama en 44 voor McCain.

Ik denk niet dat McCain nog weer opkrabbelt. Hij heeft zijn moment gehad, de keuze van de VP, en het was een blunder. De debatten gaat Obama winnen.

Er is nog maar één ding dat te denken geeft. Op de stembiljetten staan voor de presidentsverkiezing twee namen waaruit je moet kiezen. John Sidney McCain en Barack Hussein Obama. Misschien moeten we maar eens voorzichtig gaan roepen dat de man Hussein heet. Om te wennen.

Om te winnen.

Zonnestelsel

Marco vraagt in zijn commentaar bij mijn vorige blogje of die planeten in het model van het zonnestelsel niet heel erg klein worden? Marco is een trouwe lezer, dus deze is voor hem:

De schaal van mijn zonnestelselmodel (drie keer woordwaarde!) is 1:696.000.000

Dat levert de volgende afstanden (in meters) en diameters (in centimeters):

Mercurius - 83 meter - 0,7 centimeter
Venus - 155 meter - 1,7 centimeter
Aarde - 215 meter - 1,8 centimeter
Mars - 327 meter - 1,0 centimeter
Jupiter - 1118 meter - 20,0 centimeter
Saturnus - 2050 meter - 16,7 centimeter
Uranus - 4124 meter - 6,7 centimeter
Neptunus - 6466 meter - 6,5 centimeter

En Pluto doet niet meer mee. De kleinste, Mercurius, is zo'n mini-knikkertje. Of zijn die er niet meer? Hoe ik aan bollen van de juiste omvang moet komen is nog een raadsel, maar ik weet wel iemand met een draaibank.

Het grootste model van het zonnestelsel is te vinden bij Peoria, in Illinois, USA. Het is bijna zes keer zo groot als mijn Haagse model. Het mooiste Nederlandse model bevindt zich in Drente, bij de radiotelescopen van Westerbork. Het is lastig om op internet een schaal te vinden, maar een Google Earth meting wijst uit dat mijn model veel groter wordt dan dat bij Westerbork.

Met gepaste trots wacht ik nog maar even. Eerst doen.

Passage

Op het punt waar de passage zich in drieën splitst is in de granito vloer een zonneroos aangebracht. Een cirkel van behoorlijke omvang met een roestrode rand als buitenste ring. Het is het perfecte middelpunt voor een model van het zonnestelsel: neem deze zon als maat en plaats op plekken in de stad de bolletjes die dan planeten zijn. Ik moet weten hoe groot de cirkel is.

Bij Verwijs zitten twee dames achter kassa's niets te doen. Mijn vraag vinden ze helemaal niet vreemd. Nee, een meetlint hebben ze niet. Ze verwijzen me naar V&D, waar ik op de derde verdieping een mevrouw bereid vind me de collectie meetlinten te tonen. Het zijn er twee, eentje heel duur, de andere duur. Ik vertel de mevrouw dat ik maar één meting hoef te verrichten en ruim drie euro wat veel vind. Ze merkt op dat er bij de Zeeman nog wel eens dat soort dingen bij de kassa staan en dat die natuurlijk veel goedkoper zijn. Ze zegt het zo aardig en gespeend van eigenbelang dat ik besluit tot aanschaf van haar lint.

De mensen op het belendende terras kijken wat vreemd op wanneer ik mijn lint op de vloer leg. De kunst is doen alsof het heel normaal is en je er buitengewoon goed voor wordt betaald. Mijn lint is te kort voor de diameter, maar precies in het midden van de roos zit een putje met een gat. Van de rode rand tot het midden is precies een meter. Mijn zon heeft een doorsnee van twee meter. Ik loop Verwijs binnen. Eén van de twee dames heeft nog dienst. Ik vertel haar het resultaat van de meting. Ze vindt het erg fijn om te weten.

De afstand tot Neptunus wordt bijna zes-en-eenhalve kilometer. Het valt me mee. Den Haag is groot genoeg. De afstand tot de aarde is een kleine tweehonderdvijftig meter. Dat is vrij precies de afstand van het hart van de passage naar de troon in de Ridderzaal.

Outback

Mijn moeder kijkt vanaf de negende verdieping uit over Emmen en het achterland. Het doet me altijd denken aan de Outback, waar ik nog nooit geweest ben. Het komt door de immense leegte van het groene vergezicht. Voorbij de lage flats in het centrum van het dorp kijk je naar een strak groene horizon. Bij goed weer piept de kerktoren van Sleen, de hoogste van Drente, er slank bovenuit. Vandaag zien we zelfs de schoorsteen van de vuilverbranding bij Wijster, bijna dertig kilometer verderop. Maar verder is het landschap leeg en wijd, zover de blik reikt.

Op de grond blijken later de details: in het strakke groen een huis met tuin waarin de kinderen trampolinespringen, een tweetal bijna leeggegeten bulten kuilvoer tussen zwart-bont vee, twee toggenburgers in een stukje weiland naast een schuur en dan al snel het dorp waar vroeger onze vouwwagen overwinterde. De trein stopt er en laat twee bejaarden in en een jong meisje uit.

Eerder, op weg naar het station, lopen we door de Diederingswal. De klimboom op het heuveltje staat er nog. De onderste takken zijn er afgehaald, zodat ik de kinderlijke neiging om na veertig jaar nog één keer een beetje te klimmen niet hoef te onderdrukken. De grasveldjes waar ik voetbalde zijn nog precies hetzelfde.

In de trein vind ik het na Gramsbergen allemaal wel best en begraaf me in de zaterdagkranten. We gaan naar huis.

Jabbok

Profielwerkstuk.

Twee dames uit de zesde stellen me vragen over mijn religieuze overtuiging. De premisse is dat ik wel zo'n droeve veertiger of vijftiger zal zijn die in de jaren zestig of zeventig zijn paplepelgeloof is kwijtgeraakt. De dames hebben gelijk, al is mijn weg naar rationele ongelovigheid bijzonder: via de opleiding tot dominee. Een studie theologie relativeert zelfs de meest blijmoedig rechtzinnige opvoeding. Ik citeer vrij naar Carmiggelt, al hebben de dames dat niet door: het geloof is een mooi boek, maar ik heb het uit.

Of ik geloof in een leven na de dood? Nee, dat doe ik niet. Ik denk dat met de desintegratie van mijn moleculen het bewustzijn dat zich zelf benoemt verdwijnt. Al voeg ik er aan toe dat ik af en toe bang ben dat mijn dode vader me kan zien, maar dat is een universele fantasie. Nee, na de dood is er niets. Mag ik hopen.

Is er iets voor in de plaats gekomen, voor dat kinderlijke geloof? Ja. Brueghel en Bruckner.

En mijn kinderen, heb ik die religieus opgevoed? Een ongeldige vraag; ik heb mijn kinderen niet opgevoed. Ik was gescheiden. Ik heb mijn kinderen al acht jaar niet gezien.

De dames geven geen krimp: Als ik nu kinderen zou hebben, zou ik ze dan religieus opvoeden? Het antwoord verbaast mezelf, de cirkel komt rond: ja, wel degelijk.

Wij mensen deugen niet. Daar gaat het om, in het christendom. Dat heeft het christendom heel goed begrepen.

Jacob staat voor de Jabbok. Aan de overkant wacht ergens een broer die hem volgens Jacob wel kan villen. Jacob heeft zijn vrouwen en kinderen en zijn vee al over laten brengen. Jacob wacht tot het nacht is. Dan steekt hij over. En een man worstelt met hem totdat de dag aanbreekt. De man wil niet vertellen wie hij is, maar zegt dat Jacob heeft gevochten met God en mensen. Jacob lijkt geslaagd, al begrijpt hij niet waarom. Jacob gaat mank. De man in de rivier heeft hem geraakt.

Dan komt Esau en valt hem huilend in de armen.

Etui

Jaren geleden, in de eerste schoolweek, aan het eind van de eerste les in een verse brugklas, riep een klein blond meisje dat voor een belangrijk deel schuil ging achter een enorme schooltas vol boeken, schriften, geodriehoeken, hulpschriften, rekenmachines, passers, nakijkboeken, woordenboeken en boterhammen om hulp. Ik liep naar haar toe en vroeg wat ik voor haar kon betekenen. Ze zei: "Meneer, kunt u mijn tas dicht doen?"

Zo'n motiverend moment heb ik sindsdien nooit meer gehad. Maar ach, het betaalt, de uren zijn gunstig, de vakantie is best te doen, dus je blijft.

Maar vandaag was het moment weer terug. Ik was eigenlijk al met een soort van les aan de nieuwe brugklas begonnen toen het meisje met het brilletje vlak voor mijn bureau me haar etui toestak en vroeg: "Kunt u mijn etui openmaken?" Ik had haar eigenlijk terecht moeten wijzen omdat ze door me heen praatte, maar dat ging natuurlijk niet. Het was een heel klein meisje. Met een brilletje. Ik pakte het etui en praatte door over ruitjesschriften en geodriehoeken, ondertussen aan het etui frummelend. Het wilde niet open. Er zat geen treklipje aan de rits. Ik gaf het terug en oreerde door tegen de klas. Terwijl de andere kinderen mijn wijze woorden voor lief namen pakte het meisje met het brilletje een paperclip, vouwde deze open, schoof een uiteinde door het oogje waar het lipje hoort te zitten en trok de rits open. Tevreden pakte ze een potlood en een pen uit het etui, legde die voor zich op de bank en keek belangstellend op naar de grote man voor het bord.

Ik kan weer zeven jaar verder.

Baaldag

Ik had behoorlijk de pest in vandaag. Het is werkelijk onbegrijpelijk hoe de republikeinen er in slagen om een kapitale blunder als een succes te verkopen. Alles, werkelijk alles aan de berichtgeving over Sarah Palin is ofwel louter bullshit of gewoon gelogen. Ik ga het niet opsommen. Kijk zelf maar hoe erg het is, ergens in de blogosfeer.

Maar vanavond lijkt het alsof de rust langzaam weerkeert. De democraten slaan eindelijk terug, en de landelijke peilingen dienen, zoals altijd, ernstig gerelativeerd. Het voornaamste dat nu nog echt zorg baart is dat in verschillende staten nieuwe kiezers geweigerd worden. Met tienduizenden tegelijk worden zwarte en hispaanse kiezers uit de kaartenbakken geflikkerd. Dat is zo oud als de weg naar Rome, maar het zou toch wel prettig zijn als de NYT en CNN daar een keertje aandacht aan gaan besteden.

Dus dacht ik, het zou zo maar kunnen dat we na het tellen van de stemmen die tot de stemming doordringen met dit plaatje zitten opgescheept:




Dit is een gelijkspelletje. Als we er vanuit gaan dat de verkiezing redelijk gelijke tred houdt met de vorige twee, en er dus geen rare dingen gebeuren in bijvorbeeld North Dakota, moet McCain één van de staten Ohio, Virginia, Florida of Colorado verliezen. Doet hij dat niet, dan wordt het 269 - 269.

Wat er dan gebeurt? Dan gaat het nieuwe Huis van Afgevaardigden een president kiezen. Drie keer raden wie daar een aardige meerderheid hebben.

Wij!

Verjaardag

Vannacht droomde ik behalve over een veld vol bijtende addertjes, een kat die in gevecht was met drie kraaien en dat evenals de kraaien met de dood moest bekopen, een gebouw waar we moesten zijn en ook weer niet, een reis in enig schoolverband naar een volstrekt onduidelijke bestemming, ook over een sigaret die mij werd aangeboden. Ik stak de sigaret op, maar inhaleerde nog niet. Ik keek Willemijn verschrikt aan, maar ze leek niets te merken. Ik blies de niet geïnhaleerde rook uit en zei:

"Ik rook! En ik rook helemaal niet."

Vandaag precies een jaar. Geen trekje.

En nou houd ik er voor altijd over op.

Bommerscharnier

Vorige week vrijdag huurde ik een stobbenfrees, een apparaat dat er in de folder een stuk kleiner uitziet dan in werkelijkheid. Ik had Beute's stationwagen bij me, met de achterbank alvast opgeklapt. "Gaat niet lukken" zei de man van de verhuur, "maar ik heb wel een karretje." Vrienden met een trekhaak, ze zijn er als je ze nodig hebt.

Thuis hielp Willemijn het enorme ding uit te laden. Op een as met rupsbanden rustte een zware dieselmotor met uitsteeksels aan beide kanten en een totale lengte van ongeveer twee meter. Maar de breedte baarde zorg. We hebben geen achterom en de stronken stonden toch echt in de achtertuin. Tachtig centimeter precies past even precies door normale deuropeningen, als de deur helemaal kan weggeklapt. En dus moest de tochtdeur in de gang verwijderd. Bij een gewone deur licht je dan de pin uit de scharnieren, maar hoe dat bij zo'n naar beide kanten weg te draaien tochtdeur zou moeten? Ik ging dus maar met een schroevendraaier de schroeven te lijf. Nou, dat wou wel: het scharnier klapte met een klap dicht, de laatste half uitgedraaide schroef fanatiek uit het kozijn rukkend: kleng zei de veer.

Tochtdeuren hebben een bommerscharnier leerde ik vandaag. Het is verrassend hoe snel je in Google een beschrijving van het mechaniek kunt vinden; het duurde nog geen minuut voordat ik zag hoe het werkt. In het scharnier zit een veer. Eerst bevestig je het scharnier aan de deur en het kozijn, en dan draai je de veer op. Wil je demonteren, dan moet dat dus eigenlijk in de omgekeerde volgorde. Maar in mijn scharnier zit geen enkele beweging. Het is in de jaren zeventig dichtgeverfd met dikke bruine klodders en zit sindsdien stilletjes oud te worden. Die verf wil er nog wel af. Maar dan? Grafiet? Kruipolie? Radeloos geweld?

En de stronken? Definitief opgeruimd dankzij de twintig paardenkrachten van de firma Workx.

Hoezo?

"Celebrate ... goodtime"

Uit de eetzaal klinkt een constante dreun van onveranderlijk foute muziek. Bruggers vinden het leuk en schijnen daar op te kunnen dansen. Sommige collega's ook.

Even onbegrijpelijk is wat de twee niet-dansende, nooit-dansende wiskundigen op de zwarte leren bank in het lerarenzitje bezighoudt: De nieuwe rekenmachine.

Een uur lang proberen Rita en ik aan het apparaat een simpele berekening te ontlokken. Er gebeurt van alles, de menu's en tabjes buitelen over elkaar heen, maar een simpel snijpuntje berekenen is er niet bij.

Beute maakt grijnzend van oor tot oor een filmpje van nerds op een bank. Maar de hoon van de collega's raakt ons niet in het minst. We willen een snijpunt.

Gert, help!!

Petje op

De StayOkay in Bakkum is zo vriendelijk me gewoon op de officiele baliecomputer mijn stukjes te laten tikken. Zojuist kwam er een personeelslid dat we nog niet gezien hadden binnen die me toegrijnsde en zei: "Nieuwe collega!" Aardig volk, die Bakkumers.

Alles gaat vandaag over rollen, want het is de dag van Heracles. Meer dan honderd kinderen zullen zich hullen in witte lakens. Stokken doen dienst als zwaarden, knuppels en scepters. Ik mag ook optreden, als reus. Mijn rol duurt vierentwintig seconden. Dan mag ik getroffen door pijlen neerstorten. Vroeger wou ik doodvaller in westerns worden. Bijna gelukt.

Maar de mooiste rolverwarring vindt plaats bij de bruggers die me achter de balie zien zitten en denken dat ik dus bij de kassa kan: "Kunt u wisselen?"

Nee, helaas.

Uitbraak

Alles wat ik vanochtend schreef neem ik terug. Komt er aan het begin van de avond zo'n snotaap naar Joke met de vraag: "mogen we overlopen en uitbreken?" Op Joke's gespeelde onbegrip reageert hij bloedserieus met de mededeling dat uitbraak een tijdens kampsituaties volstrekt normaal verschijnsel is. Je gaat naar buiten en maakt de omgeving onveilig.

Dan volgt de quiz en verandert de kalme verzameling toekomstige studiosi in een trommelvliezen verscheurende stampij. De quiz. Welkom in de hel.

Toen ik voor het eerst meeging, in 2000, zei Jan Oosterheert: "Jij kunt vanavond mooi de quiz doen." Het heeft jaren van zorgvuldige coaching geduurd voor ik daar een beetje overheen was.

Marjolijn speelt vals. Ze zegt voor, soms verkeerd. Haar klas lijkt met de overwinning op de loop te gaan. Maar de dubbele punten van de laatste ronde brengen 1d net over de streep. De mentor danst op de tafel. Grijnzend roept Marjolijn: "Dat is echt niet helemaal eerlijk gegaan."

Smokkelaartje

Laurens legt de troepen uit hoe de strijd gevoerd gaat worden vanmiddag, maar de mannen trekken aan elkaars kledij. Lau zegt, als een ware gymgeneraal: "Mannen, onderbroeken kijken is vanavond."

We zijn in het bos en het spel werkt met speelkaarten. Die zijn rood of zwart en je moet ze oversmokkelen of juist afpakken en dan inleveren bij deze of gene, of nee, die aan de andere kant van het bos, of toch niet?

Als ook de slimste kindjes het snappen gaan we los. Ik voer bevel en zoek naar manieren om vals te spelen, maar Laurens heeft zijn spelletje behoorlijk dichtgetimmerd. De kinderen krijgen door hoe het moet en vragen gericht om een hoge of juist lage kaart. Ik zeg dat dat niet mag. "Ach meneer" zeggen ze, "dat doen we toch altijd op kamp. En u kon toch zo goed valsspelen!"

Ja, dat is waar. Maar tegen een dame als collega Romkes is er geen beginnen aan. Enthousiasme wint het makkelijk van luie doortraptheid. Ik word voor het eerst in mijn lange kampcarriere verpletterend verslagen.

Bakkum

Er is reden tot zorg. Het begint al in de bus, de eerste bus, de bus van 1a en de mannen van 1b. De bus is stil. Er zijn geen chips. Dit is toch de brugklaswerkweek?

"Wat zijn ze stil" mompelt Rita tijdens het eten. Inge kijkt haar verbaasd aan: "Stil??". Ja, ze zijn stil, maar als het je eerste brugklaswerkweek is valt het niet op. Het is herrie, dat wel, maar je kunt jezelf nog aardig horen denken.

Joke drijft op routine. Maar bij haar praatje na de lunch zijn er gelukkig opeens stoute jongetjes, die praten en stapelen en opstaan en naar de wc willen. De brugklascoordinator schiet in haar rol en improviseert er lustig op los. Of ze nou helemaal gek zijn geworden.

En dan gebeurt het. Een eenzame vinger gaat omhoog. Het jongetje dat aan de vinger vastzit stelt de vraag die in de honderdjarige traditie van Sorghvliet nooit eerder gesteld is:

"Komt er ook een verkiezing van de schoonste kamer?"

Er is reden tot zorg. Stay Ok.

Eerste schooldag