Forum Romanum

Het moet gezegd: ik dacht dat het Forum Romanum een verzameling in elkaar gedonderde oude zooi was, maar onder leiding van collega Rob van der Starre groeit en bloeit de zaak als nooit tevoren. Het begint al bij de ingang. Rob wijst ons op de fundamenten van de tempel van Antonius Pius en Faustina. Grote zwarte stenen met forse gaten er in. Of ze weten wat voor steen dat is. Een van de jongens doet een poging: beton.
Nee, dat is niet goed. Het is tufsteen, geperste vulkaanas, en volgens Rob is dat het meest interessante feit dat er over Rome te melden is. Rob overdrijft graag. Bij de triomfboog van Titus verzint hij een binnenkort te publiceren roman van Dan Brown met de titel: The Secret of the Menorah. De kindjes slikken het als zoete koek.

Eigenlijk is dit de eerste dag. Bijna iedereen is er na een nachtje slapen beter aan toe dan gisteren. Op het cafeterras, aan het eind van de middag, ontbreekt collega Kuiper. Het is al kwart over zes. Ik zoek in mijn mobiel "Marcel06" en bel.

Voicemail. Twee minuten later belt hij terug: Ik zat nog in de kerk met mijn groep.

Uitslovers.

Sopra Minerva

De Sopra Minerva is een van de mooiste kerken in Rome, al was het maar vanwege het prachtige altaarstuk van Filippo Lippi: The Assumption and Annunciation with Aquinas Presenting Cardinal Carafa to Our Lady . Ik jat het maar even van een Engelstalige website. We kijken allemaal verbluft naar de renaissancepracht die in Rome niet zo ruim voorhanden is als in Florence. De kindjes vragen honderd uit. We doen ons best. De kerk blijft verbazen en tot genoegen van Irene en mijzelf slaat dat goed over. De eenling die ik wijs op het graf van Fra Angelico heeft zelfs van de schilder gehoord. Het moet niet gekker worden.

Vanochtend vroeg, voor het ontbijt, had een aantal meisjes zich laten verleiden om hun kopje koffie zittend op het terras bij het Pantheon te nuttigen. Auw. Mag ik de rekening van u? Wijzer geworden drinken we staand een bakje en gaan daarna het Pantheon binnen. Opnieuw leïdt goed doorvragen tot interessante ontdekkingen. Bijvoorbeeld dat we geen bijbel bij ons hebben om te controleren wie er nu precies aanwezig waren bij de introductie van de twaalfjarige Jezus in de tempel. Een Christelijk Gymnasium zonder bijbel! Geschrokken merkt een van de meisjes op: "Ik heb mijn Binas ook niet bij me."

Wauw

Normaal heb ik tussen de veertig en vijftig bezoekers per dag, gisteren (ik schrijf kort na middernacht), waren dat er 164. Dat verplicht me wel om veel te schrijven. Ik doe mijn best, maar met de filmpjes wil het nog niet lukken. Het montageprogramma lijkt shots neer te zetten op plekken waar ik ze niet kan vinden.

Ach, het is laat. Ik volg het voorbeeld van mijn hotelgenoten, die al een tijdje in diepe rust zijn. Morgen verder.

Ara Pacis

Deze Romereis is nu al gelukt. Waarom brachten eerdere edities me niet bij de Ara Pacis? De classici roepen aan het begin van de middag dat we daar nog wel even langskunnen, en dan doen we dat gewoon, zonder gezeur. En terecht, want het uitvoerig gerestaureerde altaar is een hoogtepunt.

Er is een speciaal modernistisch gebouw voor ontworpen, en de soberheid van zowel altaar als gebouw is passend. In de kelder van het gebouw is moderne kunst opgesteld. We kijken er op neer, maar dan louter letterlijk, want het ziet er fascinerend uit. Maar waar gaan die liggende houten figuren over? Ik zuig een betoog uit mijn duim waarin de woorden fatalistisch en foetushouding voorkomen, maar een van de jongens onderbreekt mijn gezwets: "Het zijn de figuren uit Pompeii"

Verrek. Nu ziet iedereen het.

Italia

Boven Toscane, dat zo af en toe met zijn kenmerkende heuvelruggen tussen de wolken door piept, wordt de daling al ingezet. Even later zijn we laag genoeg om cypressen te zien in het landschap. Italie.

Even eerder heb ik de wet van Blaak geformuleerd:

vehiculaire reistijdwinst is exponentieel.

Immers, op de fiets ga je ruwweg vier vijf keer zo snel als te voet, met de auto ruwweg vier vijf keer zo snel als op de fiets, en per vliegtuig ... U raadt het al. De groeifactor moet nog wat beter worden vastgesteld, maar dat is werk, en daar houden we niet van.

Vliegen is een beetje buiten onze maat. Om half zeven in Dusseldorf en twee uur later in Rome, dat klopt niet.

Maar het went snel. Lopend door de stad met leergierige kindjes is alles alsof ik er gisteren nog was. Het is drie jaar geleden.

We eten een ijsje bij de beste gelateria van Rome. Drie dames besluiten onmiddellijk tot een weeklang dagelijks onderzoek naar de kwaliteit van de verschillende smaken. Terecht! Het ijs is goddellijk. In de eeuwige stad ligt dat ook wel een beetje voor de hand.

E.T.D. - 3

Departure van school dan. Vanmiddag meldde het reisbureau dat we helemaal niet van Charlerois vertrekken, maar van Düsseldorf International. Is er ook een Düsseldorf National? Whatever.

We gaan nog een half uur eerder weg! Alle kindjes moesten vanmiddag gebeld. Machteld, Joke, Cees en ik verdeelden de klassen. Ik belde 5B.

Leuke statistiek: Vijf leerlingen maakten een medelijdende opmerking over het vele bellen. Dank! Twee vroegen op enigszins strenge toon hoe dat nou kon. En eentje bood spontaan aan om mee te bellen. Dank je Dennis!

Half twee in de nacht is de meest krankzinnige vertrektijd die ik ooit heb meegemaakt. Air Berlin does murder sleep. Ik loop als een kip zonder kop door het huis, en doe rare dingen. Ik ga schoenen poetsen. Dat doe ik anders nooit! La bella figura. We gaan naar Rome.

Test

Dit is een filmpje van drie shots dat vooral heel klein is. Minder dan een megabyte. Het toont mijn goede vriend Robert terwijl hij werkt aan zijn Sterling Engine. Daar valt veel over te vertellen en dat ga ik nu niet doen.

De komende week ben ik in Rome (Italië) met een heleboel inwoners van klas vijf. Ik heb het grote geluk dat ik een hotelkamer voor mezelf heb. Het hotel heeft draadloos internet. Ik heb een laptop.

De bedoeling is dat er dagelijks blogjs komen over het wel en wee van de Rome-gangers. Dat zal wel lukken.

De bedoeling is tevens dat er korte filmpjes komen, een soort journaals: Vandaag ging het in Rome alsvolgt: en dan volgt er een hoop onzin die beweegt.

En dit is de test. Is het simpel om een filmpje naar boven te laden op mijn weblog? Nou, ik dacht het wel. Nu moet alleen dat draadloze hotelinternet een beetje stabiel zijn. We zijn benieuwd.

Kledingwinkel

We hebben afgesproken om vier uur in de Slegte. Willemijn staat achterin, bij de poëzieafdeling. Er ligt een bundel van Vroman, voor een prikje. Hebben we die? We weten het niet. We hebben teveel.

We lopen de winkel uit, slaan rechtsaf en blijven enkele meters verder stilstaan. Waar gaan we eigenlijk heen? We gaan naar We. Vroeger was dat Hij, en daar hadden ze broeken die bijna lang genoeg waren. Lang genoeg is niet voor gewone mensen.

Ik zeg: "Waar is in deze stad de We?"

"Goeie vraag" zegt Willemijn en tuurt de straat uit, eerst naar links dan naar rechts, Dan draait ze zich om en wijst naar de grote winkelpui waar we al een minuut voorstaan.

"Daar!"

Medeplichtig

Clinton versprak zich, eergisteren, toen ze het woord 'assassination' gebruikte in verband met de campagne. De halve wereld viel over haar heen. Natuurlijk zijn de commentaren die beweren dat ze zinspeelde op de mogelijkheid van een aanslag op Obama schromelijk overdreven. Ik heb een behoorlijke hekel aan het mens, maar 'give the girl a break' zeg. Obama was heel galant in zijn commentaar. Onhandig, we gaan verder.

Maar kijk eens naar dit videofragment. Dit is de zender Fox-news. Hier wordt openlijk gezegd dat de moord op Obama een goede zaak zou zijn. Kan deze mevrouw een proces aan de broek krijgen? Dat lijkt me wel het minste.

Duif in de tuin

Er zit een duif in de tuin. Hij pakt een takje in zijn snavel en laat het om onverklaarbare redenen weer vallen. Dit herhaalt zich een keer of zeven. Is dit een buitengewoon onhandige duif? Een duif met twee linkerhanden?

De duif heeft het takje nu vast. Hij wipt op de boomstronk, het hoogste punt in de tuin, duikt een beetje in elkaar en vliegt weg. Je kunt goed zien hoeveel energie dat kost, wegvliegen. Het gaat met veel geweld en toch langzaam.

De duif verdwijnt achter de bomen in een belendende tuin. Hij gaat een nest bouwen. Zou hij daar ook onhandig in zijn? Er is vast onderscheid tussen goed gebouwde nesten en nesten die in juni eigenlijk al op instorten staan. Tussen duiven die handig zijn en duiven die goed kunnen piekeren over het wezen van het duif-zijn.

Mijn duif is een piekeraar, dat zie je zo.

Pathetic

Terwijl McCain zich op zijn geheel eigen manier belachelijk maakt door bij de stemming over een wet die scholing voor Irak-veteranen mogelijk maakt niet eens te verschijnen, probeert Hillary Rodham Clinton aan de zijlijn van het gevecht tussen Obama en McSame nog enige aandacht te trekken. Dat doet ze door wild op en neer te springen: "Hallo, ik ben nu echt knettergek geworden, zien jullie dat? Aaaaaaandaaaaacht!!!"

Een half jaar geleden vond Clinton het niet nodig om haar naam van het stembiljet in Michigan te halen, want, zo zei ze: "It's clear, this election they're having is not going to count for anything." Zowel Michigan als Florida kregen straf omdat ze zich niet hielden aan de partijregels. De straf werd uitgedeeld door een commissie waarin twee van de belangrijkste Clinton-adviseurs zitting hadden.

Nu zegt één van die adviseurs dat de stemmen voor Clinton in Michigan gewoon moeten tellen, en dat de anti-Clinton stemmen in de categorie 'onbepaald' (meer dan 40%) niet meetellen. Had Obama zijn naam maar niet van het stembiljet moeten halen.

Tot zover is het nog doorsnee smerige politiek as usual. Maar nu komt de gekte: met droge ogen heeft mevrouw vleesgeworden opportunisme beweerd dat het niet tellen van de stemmen in beide staten vergelijkbaar is met de slavernij en met de situatie in Zimbabwe. Goh, dat ze dat niet kon bedenken toen ze in december accoord ging met de regels. Maar ja, toen ging ze nog winnen.

Overigens is er een sterk gerucht dat de gekte verklaart: Clinton heeft bij Obama rechtstreeks gevraagd om het vice-presidentschap. En Obama heeft dat even beleefd als duidelijk geweigerd.

Trots

Jawel, gewoon trots. Gisteren mailde Trond met de mededeling dat de bibliografie nu online is. Ik heb er twee jaar aan gewerkt. Het ding is gebaseerd op eerdere arbeid van Jane Sloan en Shmuel Ben-Gad die door mij ruimschoots is aangevuld en in systeem gebracht. Monnikenwerk, maar erg plezierig.

Odysseus revisited

De mensen met mentale mogelijkheden van Dario Fo stelen de show en krijgen na afloop als enige een staande ovatie. Ik sta graag mee op, met tranen in de ogen van ontroering en geluk. Stel je voor: de jongen die aan het begin van de episode waarin Odysseus op Scheria aankomt, het gelukkige eiland van de Faiaken, zijn dansje doet moet met zachte hand afgevoerd omdat hij anders niet doorheeft dat zijn passage voorbij is. Hij heeft een minuut of drie de Katchaturian van, hoe toepasselijk, de Onedin Line mogen dirigeren, met prachtige dansachtige armbewegingen, staande op de gouden middenstip van de speelvloer. Het levert een zeldzaam mooi en bijna abstract toneelbeeld op, vooral ook omdat de even gebrekkige Odysseus hulpeloos op de toneelvloer ligt. Alles ademt rust. En abstractie. Abstractie is de grote kracht van dit toneel, dat moeilijk te evalueren is. Prachtig en ontroerend, maar wat motiveert mijn tranen? Het gebrek van de acteurs? Dat het, plat gezegd, mongolen zijn? Nee, niet alleen, maar het speelt wel degelijk een rol. Moeilijk hoor.

De andere scholen die meedoen aan het project van Theater De Appel waarin de voorstelling Odysseus in verkorte vorm wordt overgedaan door scholieren hebben het zwaarder. Zij moeten ook intellectueel aan de bak. De één maakt er RTL-Boulevard van, een aardige vondst. De ander doet iets anders puberaal aardigs. Aardig, aardig, aardig, wanneer je veertien of vijftien bent.

Mijn school steekt er zodanig met kop en schouders boven uit dat het bijna genant is. Het gesprek in de Hades tussen de levende Odysseus en de dode Agamemnon en Achilles is ijzersterk van tekst en uitvoering. Dit is volwassen toneel. Hier speelt de koninklijke tegen een provincieclub.

Had had had had

In mijn tas, onderin het voorvak, vond ik een door de agenda en diverse rekenmachines naar beneden gefrommeld papiertje met de tekst:

John, where Jack had had had had had had had had had had had the master's approval

Hessel uit de vierde schreef het maanden geleden voor me op. Ik moest opnieuw diep nadenken over de betekenis van deze zin. Leestekens maken het duidelijk:

John,
where Jack had had "had",
had had "had had".
"Had had" had had the master's approval.

7h49 - Valkenbosplein

Anderhalve maand in café Jeans, dat moet genoeg zijn. Ik was aan het wandelen, naar school. En bleef hangen in de spijkerbroek. Ruim een maand. Goeie ouwe klare!

We gaan verder. De straat uit, naar het plein. Op het plein komen zeven wegen samen, als je persé kwaad wilt acht. Jaren geleden liet ik leerlingen uitzoeken hoe de stoplichten op het plein zijn afgeregeld. Ze vonden wat we al wisten: de tram heeft voorrrang.

En terecht.

Het plein is oud, heel oud. Op de cd Harry Bannink zingt zingt Harry Bannink:

zou 't pension er nog zijn
op het Valkenbosplein,
van die mensen uit 1902 ...

Nee Harry, dat is er niet meer. En jij ook niet.

Helaas.

Portland, Oregon

Afsluitdijk

Waar de sluizen ophouden begint het lange rechte stuk van de dijk. De Afsluitdijk is fijn om te rijden, al snap ik niet waarom. Hoewel, het is een bekend fenomeen dat afstanden in landschappen waar geen variatie in zit en waar dus niets gebeurt veel korter lijken. Zou de dijk ook fijn zijn om te fietsen?

Ik vraag me opeens af voor de hoeveelste keer ik de dijk oversteek. Als jongetje ging ik nog wel eens mee naar de Wieringermeerpolder, waar mijn oom Jan een boerderij had. Vanuit Harlingen gingen we met enige regelmaat naar Amsterdam. En sindsdien rijd ik een paar keer per jaar naar Lollum. Veertig keer? Het zou toch sneu zijn als de vijftigste keer dat je de Afsluitdijk bedwingt ongemerkt voorbij gaat, zonder slingers en toeters en taart, en vooral zonder zo'n medaille met het getal 50 als driehoekig opspeldbordje.

In de buurt van het monument, dat in de loop der jaren steeds zieliger wordt, passeer ik de eerste stepper. Ik heb wel eens vaker vreemde voortbeweegsels gezien op de dijk, maar vandaag is er een ware epidemie van steppende, wiebelende en balancerende één-tot-drie-wielers. Topsport.

Een paar kilometer verderop trapt een conventionele fietstoerist met volle bepakking langzaam zijn pedalen rond. Over een kwartier wordt hij in de rug aangevallen door een cordon van malloten. Hij weet nog van niets. Ik wel. Ik kan in de toekomst kijken.

Bor

Op het terras van de surfschool zit een kolossale hond. Bruin, zacht, nors van uiterlijk maar buitengewoon vriendelijk. Als de bruggers zich weer in hun te rillerige kledij hebben gestoken en gaan voetballen is de hond één en al aandacht. Hij rekt het elastiek waarmee hij vastzit zover mogelijk uit om alles beter te kunnen zien. Later is hij los en danst tussen de kinderen in een verbeten jacht om de bal. De jongen van de surfschool vertelt dat de hond bear heet en anderhalf is. En gek op voetbal inderdaad.

Ik dacht meteen aan Co Westerik, maar vanavond pas kwam ik er achter dat de hond bij Westerik, ook een Dogue de Bordeaux, de naam Bor draagt. Bear, Bor. Het is dezelfde hond.

Rutger Kopland schreef een gedicht over het schilderij. Niet zijn beste, maar wel met zo'n authentieke niet te missen Kopland-passage:

ik wil het niet zien, maar het moet,
hoe die hond en die hand
in honderden andere
veranderen, hoe wij dat
niet meer zijn.

Geef mij nu je

Mijn bekering is van late datum. Lange tijd was ik veel te bescheten voor het evangelie volgens André. Vandaag bleek dat ik echt tot de ware gelovigen behoor.

Het was in 2F. Ze schijnen lastig te zijn, maar ik vind ze lief. Ik raakte van al die vertrouwde gezichten in een uitstekend humeur en zong, omdat het nou eenmaal in mijn hoofd zat:

Geef mij nu je angst.
Ik geef je er hoop voor terug.

De klas zei: "Dat is van Guus Meeuwis." Ik protesteeerde heftig: "Hoe kom je erbij! Het is van André Hazes." 2F persisteerde, zonder het woord te kennen.

"Ik ga mijn vrouw bellen, die weet alles over muziek", dreigde ik, de telefoon al in de hand.

"Doe dan" riep de klas.

Ik belde. De klas werd helemaal stil. Willemijn meldde zonder met haar ogen te knipperen dat het nummer van Hazes is, en dat het bij de uitvaartvertoning in de Arena is uitgevoerd door Guus Meeuwis, en dat het toen opnieuw een hit werd.

"Ik had dus gelijk!"

"Wij dus ook"

Ik zong het maar opnieuw, met die mooie lange uithalen aan het eind van het nummer:

Geef mij nu je ...... Aaahaangst!
Ik geef je er .... hoooop voor terug.

2F haalde wenkbrauwen op, schudde het wijze hoofd, opende boek en schrift en besloot de verstandigste te zijn.

1886-1717

Oftewel: Obama moet er nog 139, Clinton nog 308.

Ten eerste: Vanavond, over luttele minuten, gaat John Edwards zich uitspreken voor Obama. Dat scheelt prestige onder witte werkers en het scheelt ook nog wat delegates.

Ten tweede: Hillary Clinton geeft voor het eerst sinds jaren toe dat ze een fout heeft gemaakt. Ze sprak zich uit over white Americans, hard working Ameicans. Een zinnetje waar voor de kwade luisteraar het racisme werkelijk vanaf druipt.

Vandaag, op CNN, ontstond de volgende dialoog:

BLITZER: Now, your great friend and supporter Congressman Charlie Rangel said and I’m quoting now. "It’s the dumbest thing you could have said."

CLINTON: Well, he’s probably right.

Verbluffend!

Ten derde: Wat er toe deed, gisteren, was niet de verpletterende nederlaag van Obama in West-Virginia. Die was verwacht en viel niet eens tegen. Wat er toe deed was de winst van de democratische kandidaat voor het Huis van Afgevaardigden in Mississippi. De man was kandidaat in een district dat sinds mensenheugenis republikeins stemt. De man werd geassocieerd met Obama en de dominee. In reclamespotjes werd de kijkers ingepeperd dat de democraat de steun heeft van Obama, en dat hij zweeg toen dominee Wright in het nieuws was. Foei foei foei! Maar het mocht niet baten. Hij won met een marge van acht procent. Als er iets is wat superdelegates overtuigt is het dit: Obama heeft coattails. Vandaag vonden daarom vier superdelagates hun weg naar het Obama-kamp.

Barack Obama wint in november verrassend makkelijk de strijd om het Witte Huis.

Barack Obama wordt de vierenveertigste president van de Verenigde Staten (2009-2017).

Le diable probablement

De film is net uit op dvd. Ik heb hem vroeg in de jaren tachtig gezien en heb er weinig herinnering aan, behalve dat de projectie nogal beroerd was. Het is wel Bresson, volgens Richard Roud zelfs heel erg goede Bresson. Roud heeft heel vaak gelijk. "Een meesterwerk", zo kopt de dvd-hoes. Tja, dat doen ze altijd.

Ik ben nu twee keer gevorderd tot een minuut of twintig. Ik mag niet oordelen voor ik het uit heb. Het is bagger.

Wat is dat pijnlijk zeg. De voorlaatste film van de grootste cineast aller tijden blijkt strontvervelend. Er is een scène in een kerk waarin jongelieden met een vage priester discussieren over het geloof en de kerk. De clichés zijn niet om aan te horen. Bij wijze van irritant zogenaamd ironisch commentaar is er een schril orgel dat gestemd wordt en een stofzuiger. Irritant! De mensen zijn zombies, en verder is alles lelijk. Dubbel, wat zeg ik, triepel irritant. Bah.

Het gekke is dat wat hier gebeurt in Le diable probablement, heel dicht aanschurkt tegen de stille perfectie van L'Argent. Die film zweeft zo dicht langs de rand van het betamelijke dat het helemaal waar is, op een verpletterende manier. Het verschil is een haarbreedte en onoverbrugbaar.

Vreemd: bij Tarkovsky gaat het ook in de voorlaatste film mis, in Nosthalgia, als hij het over politiek wil hebben. Politiek hoort niet in grote kunst. Politiek is minderwaardig, aards, onbeduidend.

Tijdelijk.

Tarkovsky en Bresson. Zelfs grote meesters struikelen soms. Wie was dat ook alweer, die zei: "Boodschap? Voor boodschappen ga ik naar Albert Heyn"?

Notenkraker

Dat Hillary Clinton eigenlijk een vent is wordt ons de laatste tijd wel ingepeperd. Eerst gaf ze gretig aan Iran graag naar het stenen tijdperk te willen bombarderen. Vervolgens meldde James Carville dat, wanneer Hillary één bal aan Obama zou geven, beide kandidaten over twee testikels zouden beschikken. Auch.

En nu meldt ABC dat op de vliegvelden rond Washington de Hillary-notenkrakers, with stainless steel thighs, in de opruiming zijn. Om met Ben Smith van Politico te spreken:

Wat is erger dan een Hillary-notenkraker?
Een Hillary-notenkraker in de opruiming.

Roadmap

De mij verder ten onrechte totaal onbekende Ben Fry maakte de enige echte roadmap van de Verenigde Staten. Voor deze kaart, waarvan boven een detail is afgebeeld, plakte hij 26 miljoen verschillende afbeeldingen van wegen aan elkaar vast. En verder staat er niets op. Alleen maar wegen. Geen huis, geen weiland, geen rivier, niets.

Het mooie is natuurlijk dat rivieren en bergen en meren als een soort negatief beeld alsnog op de kaart opduiken, omdat ze gedefinieerd worden door een totaal gebrek aan wegen.

Dit is kunst.

Dag Paroollezers

Dag Paroollezers! Hartelijk welkom op mijn weblog. Vanochtend werd ik gebeld door mijn Amsterdamse schoonzus: "Je weblog staat in het Parool!"

Warempel. Nou, dan zal het wel druk worden. Ik zal dit blogje maar een tijdje bovenaan houden. Dus vaste lezers, check hieronder even of er iets is bijgekomen.

Mijn oorspronkelijke blogje over Jacobus Kloppenburg vindt u hier. De link naar het te downloaden prachtboek is hier

Update: Wat een sof. Ben ik eindelijk wereldberoemd, heeft niemand het door! Er zijn sinds gisterochtend vijf Amsterdammers langs gekomen.

Rayon vert

Bert stuurde me een aantal prachtige foto's die hij op Kijkduin had gemaakt. Ik bekeek ze van boven naar beneden op mijn beeldscherm, en dat werd steeds spannender. De foto's gaan over de zonsondergang en zijn zo snel achter elkaar genomen dat je als je naar beneden scrolt eigenlijk naar een soort filmpje zit te kijken. Bij de tweede foto dacht ik al : Groene flits! Misschien komt er wel een groene flits!

De groene flits is een merkwaardig en zeldzaam verschijnsel dat soms optreedt bij zonsondergangen. Boven de zonneschijf ontstaat een groene uitstulping, of zelfs een straal van groen licht. Er schijnen vier typen te zijn (ga maar googelen op green flash) en ik heb er nog nooit één gezien. Bert gisteravond ook niet helaas. De foto hierboven is dan ook van internet gejat. Zoals gewoonlijk.

In Rohmer's prachtige film Le rayon vert ziet de jeugdige stuurloze hoofdpersoon aan het slot een groene flits. Zou Rohmer het van Jules Verne hebben afgekeken? Verne schreef een romen met dezelfde titel, over een vrouw die de hele wereld over trekt op jacht naar groene flitsen.

Kijk, dat lijkt me wel iets. Sponseren, iemand?

Jan en Bob en Arie ook

Nabij het kruispunt Laan van Meerdervoort - Fahrenheitstraat, onder de mooie vierkantige gaanderij, bevindt zich een tweede-hands boekhandel waar ik al heel lang niet meer was geweest. Dat komt omdat er een einde is aan het lukraak kopen van boeken. Tegenwoordig doe ik boeken weg, want mijn enorme kamerlange en kamerhoge kast is te klein. Maar onlangs was ik er weer, omdat ik er langs kwam en tijd over had. Ik liep er binnen, vooral om te onderzoeken of er in de laatste drie jaar een even interessant als onverkoopbaar en dus spotgoedkoop boek over film aan de collectie was toegevoegd. Jawel. Wat zeg ik? Jawel maar dan met hoofdletters (maar dat staat zo slordig). Voor vijf euri werd ik de trotse bezitter van Henderson's beroemde A Critique of Film Theory. Kijk, daar staat het, tussen Susan Sontag en Jean Mitry. De volgorde is nog wat wankel, maar het staat toch maar mooi bij elkaar kritisch te wezen.

Bij het afrekenen vroeg de spullenbaas me of ik een boekje wilde uitzoeken uit de rij voorop zijn bureau. Een tweede-hands boekenweekgeschenk, maar dan het hele jaar door. Ik bladerde met weinig enthousiasme door de dunne boekjes. Het is onbeleefd om zo'n vriendelijk aanbod af te slaan, en de gratis boekjes waren dun genoeg om weinig plaats in te nemen, maar eigenlijk deed ik boeken weg. Als bijna allerlaatste stuitte ik op een zeer bekend ruggetje, uitgevoerd in geel met een rode bovenkant: Jan en Bob en Arie ook! Ik ken alle twee-en-dertig boeken uit de officiële Bob Evers-serie zo ongeveer uit mijn hoofd, maar het bestaan van Feestelijke veldslagen in San Antonio was me nog onbekend. Het is een deeltje uit de poging om de serie nieuw leven in te blazen. Puristen willen er niets van weten. Ik nam het mee, natuurlijk nam ik het mee.

Gisteravond, genietend van de avondtemperaturen op ons onvolprezen terras, met uitzicht op de crossbaan die zich achtertuin laat noemen, heb ik Willemijn er een stuk uit voorgelezen. Ik moest hikken van de lach. Jan Prins in een casino! Wie weet waar ik het over heb ziet nu al uitgelaten mogelijkheden tot schuddebuiken. Willemijn bleef vriendelijk maar stoïcijns naar me kijken en zei, toen ik was uitgelezen en -gelachen: "Schat, misschien moet je dit met iemand anders delen."

Ik geloof dat ik een jongetje ben.

Gaaft

Wat te denken van het woord gaaft? Ik bedoel, heb ik dat woord zelf verzonnen? In mijn hoofd zit het volgende:

Ook voor mij, ook voor mij,
gaaft Gij .......

Op de stippeltjes dient iets ingevuld dat dogmatisch verantwoord is, qua een stukje rechtzinnig hervormde opvoeding zal ik maar zeggen. Kromspraaksgewijs.

Ik maakte er altijd spruitjes van: gaaft Gij spruitjes. Een mooie vrijzinnige draai is dat: God geeft spruitjes. Natuurbeleving. Ja, ook voor jou; eten kreng! Bedenk wel waar het vandaan komt mannetje!

Enig onderzoek leert dat de vorm gaaft een wat archaïsche verleden tijd is van het werkwoord geven. Niet heel erg ouderwets, want het woord komt in de Statenvertaling beduidend minder vaak voor dan in de Bijbelvertaling van 1951.

Maar wat hoort er nou op de stippeltjes? Het internet biedt hier geen uitsluitsel.

Ik vind spruitjes trouwens erg lekker, maar dat geheel terzijde.

Vulkaan

Nooit geweten dat een vulkaanuitbarsting gepaard kan gaan met uitbundige elektrische stormen. Dit is de vulkaan Chaiten in Zuid-Chili.

Fat lady sings

Knijp eens in mijn arm

Mijn Groningse schoonzus laat vragen wanneer ik weer eens wat over Obama schrijf. Welnu: vandaag! Vandaag is een prachtige dag.

In maart vorig jaar schreef ik op deze plek het volgende:

Hij is echt. Hij is de anti-Hillary, de vrouw van plastic waar de democraten op geen enkele manier omheen kunnen. Obama is te goed. Maar in de komende maanden zal blijken dat hij het oude spelletje steeds vaker moet meespelen, en dan is de glans er vanaf. Hij gaat het dus niet redden.

De glans is er inderdaad wel wat vanaf. Maar vandaag lijkt het toch eindelijk zover: hij heeft het wel degelijk gered. Als leidende journalisten van grote netwerken gaan roepen dat het voorbij is, nou, dan is het voorbij.

Dit is echt een wonder. Een zwarte man zonder al teveel ervaring in het politieke worstelen verslaat een kandidaat met een ongeëvenaarde naamsbekendheid, klauwen met geld, en een even grote invloed binnen de partij.

Nog één wonder te gaan. Waarom niet?

Is honderd

Als je het ding koopt, bij de Hema, staat er op de blokjes iets heel anders. Wanneer je ze omdraait en op volgorde legt krijg je dit. Wat staat er op de achterkant?

Er zijn zes getallen die één keer voorkomen (1, 25, 49, 64, 81, 100)
Er zijn drieëntwintig getallen die twee keer voorkomen (2, 3, 5, 7, 14, 15, 21, 27, 28, 32, 35, 42, 45, 48, 50, 54, 56, 60, 63, 70, 72, 80, 90)
Er zijn vier getallen die drie keer voorkomen (4, 9, 16, 36)
Er zijn negen getallen die vier keer voorkomen (6, 8, 10, 12, 18, 20, 24, 30, 40)

Er zijn dus precies tien getallen die een oneven aantal keren voorkomen (hint!)

Het gemiddelde van de getallen is 30,25
Wie weet wat een mediaan is (het midden van een rij geordende getallen) ziet aan het plaatje direct dat de mediaan van deze honderd getallen precies 24 is.

De eenvoudige vraag is: wat voor soort prettige en voor basisschoolleerlingen nuttige ongein verkoopt de Hema hier?

De lastige vraag is: is er een formule te maken bij deze rij? Ik vermoed van niet: als je een formule kunt geven weet je in principe hoe de rij verder gaat. De eenvoudige ratio achter deze rij getallen brengt echter met zich mee dat het 'volgende' getal (en dat is .... inderdaad, 11) niet volgt, maar zich er tussen wurmt. Bent u daar nog? Het daarop volgende getal is weer 11, als we er tenminste van uitgaan dat we met een vierkant blijven werken. Anders is het 22. Nu weet u het wel. Toch?

Par

In de prachtig vormgegeven speciale Elsevier-editie over golf wordt beweerd dat de term par een afkorting is van 'professional average result'. Dat is leuk bedachte onzin. In de edele golfsport betekent het woord par het aantal slagen waarin je gemiddeld een hole of een baan zou moeten kunnen spelen als je een topgolfer bent. Dat 'p.a.r.' is dus zo gek nog niet. Echter en helaas: er zijn veel toepassingen binnen de Engelse taal van het woord par die niets met golf te maken hebben ("on a par with"). Ze gaan allemaal terug op het Latijnse woord par, dat 'gelijk' betekent. Inderdaad, wie par speelt speelt gelijk.

Hè fijn, het is gewoon Latijn!

Jhr. Schelto van Citters

Mijn schooltje bestaat honderd jaar en voor het lustrumboek schrijf ik de geschiedenis van de eerste halve eeuw. Dat is makkelijk, want zowel bij het vijfde als bij het tiende lustrum zijn keurige boeken verschenen die ik alleen maar hoef over te schrijven. En bovendien: wie gaat me tegenspreken als ik iets doms beweer? Het is allemaal vijftig tot honderd jaar geleden.

Toch blijkt het aardig de geschiedenis met wat meer distantie te beschouwen. De vorige auteurs besteden weinig aandacht aan de persoon van de mede-oprichter en eerste president-curator van de school: Jhr. Schelto van Citters. In het langst zittende kabinet uit de parlementaire geschiedenis, het kabinet Heemskerk (1908-1913), was hij bijna minister van financiën geweest (mijn naam wordt genoemd ja!), maar in plaats van minister werd hij al snel commissaris van de koningin in Gelderland. Vanuit Arnhem bleef hij zich met het gymnasium in Den Haag bemoeien. Hij was tevens president-curator van de Landbouwhogeschool in Wageningen.

Dat alles hadden de geschiedschrijvers die mij voorgingen kunnen weten, al hebben ze het er niet over. Maar wat ze niet konden weten: onze eerste president-curator was de grootvader van een andere commissaris der koningin, die tevens burgemeester van Amsterdam zou worden: Schelto Patijn. Dat brengt het aantal contemporaine politici dat aan onze school gelieerd is op vier: Bas de Gaay Fortman, Jozias van Aartsen, Laurens-Jan Brinkhorst en Schelto Patijn. Jammer dat Schelto zelf leerling was van het VCL. Overigens, als we Patijn toelaten is Joris Voorhoeve ook met Sorghvliet gelieerd. En nu maar wachten op Amalia.