Mahnmal

'De grond golft' zegt Alexandra. Ik schrik er van. Het is een letterlijk citaat uit Landmann´s Shoa: boven de massagraven golft de grond.

Het Mahnmal voor de slachtoffers van de holocaust beneemt de adem, wanneer je oud genoeg bent. Scholieren spelen er verstoppertje. Ik erger me bijna. Benjamin staat op een steen en laat zich fotograferen. Een suppoost spreekt hem aan; `jongeman ...´

De paden tussen de rechthoekige blokken grijze steen leiden naar een verdiept midden, waar je alleen nog stenen ziet en waar elk kruispunt een gevaar inhoudt. Waarom zou je er eigenlijk niet over lopen, springend van steen tot steen?

Later lopen de meisjes over de gezichten. Ik bekijk ze van twee hoog in het Joods Museum. Ze lopen langzaam en voorzichtig, alsof ze manouvreren in een beek, van steen naar steen. Beneden begrijp ik waarom. Duizenden ronde metalen gezichten schreeuwen het letterlijk uit wanneer je er op trapt. Verschrikt sta je stil. Het geluid sterft langzaam weg tussen de meters hoge wanden van de gang.

Vanavond naar het Joods Theater. Dat wordt lachen man.