Koper, bijna

Ik zit wat te suffen op de bank als Olaf op de ruit tikt. Hij heeft een mooie grote bos bloemen bij zich. Terwijl ik naar de voordeur loop draait mijn brein bliksemsnel alle mogelijkheden tot boeket en besluit dat er geen reden kan zijn voor de aanstaande bloemenhulde. Ik bedenk een grap over een gemiste bruiloft. Olaf overhandigt me de bos, die in zijn winkel is bezorgd. Ik maak mijn grap. Hij lacht beleefd.

In de keuken kijk ik goed naar het boeket. Er zit een kaartje in waarop we worden gefeliciteerd met ons twaalf-en-een-half-jarig huwelijk. Uit Chaam. Van Sirtjo en Sjoukje. Dus toch! Wat attent. Ik denk: "ja, de negende, inderdaad. Zou Willemijn het weten?"

Willemijn komt thuis met erge kiespijn. Ze kan pas morgen bij de tandarts terecht en haar humeur is weinig ontvankelijk voor boeketten. Ik vraag of ze wist van onze bruiloft. Ze denkt even na, zegt: "auw, nee", denkt nog een keer en zegt dat het niet klopt.

Ik ben twee keer getrouwd, één keer in september en één keer in oktober. De kalender van mijn broer heeft alles goed behalve de maand. Twee keer getrouwd op de negende.