Dood

Er ontstaat een korte discussie in klas drie over de vraag waar je bent als je dood bent. Ergens of nergens. Ik denk nergens, maar denken over dood is anders wanneer je veertien bent, romantischer. Ik moet denken aan de mieren. Afgelopen zondag vertelde Hugo Brandt Corstius in het programma Boeken dat mieren na hun dood nog één ding kunnen zeggen, namelijk dat ze dood zijn: "Ik ben dood."

Natuurlijk: het zeggen is een mooie metafoor, de werkelijkheid is louter scheikundig: mieren hebben een klier in hun lijf die opengaat na hun verscheiden. Er komt een stofje uit dat zegt: ik lig voor lijk. Andere mieren komen aangesneld om het overschot uit de gemeenschap te verwijderen. Ze laten het achter in de buitenste duisternis.

Soms is er een mier waarbij het kliertje per ongeluk te vroeg opengaat. De ruimers doen hun werk, terwijl het springlevende lijk heftig protesteert: "ik ben niet dood, kijk dan, ik beweeg." "Geen moer meer te maken meneer." Als het ruikt naar dood, nou, dan is het dood. Waar het tandengekners is en het geween.

Zouden ze er van dromen, soms, die mieren? Van hun kliertje? Dat je levend begraven wordt en je nagels breekt op het donkere hout van je kist?