Ballonnen

Bij het Valkenbosplein staat Rob Verhaar te wachten voor het rode stoplicht. Hij is niet helemaal braaf, want zodra het veilig kan rijden we als uit één mond dwars door rood naar de overkant. Ik ben nooit braaf.

Vlak voor school stel ik voor om voorlangs te gaan. Misschien staan ze wel met de brandspuit aan de achterkant op het dak, dat is al eerder vertoond. Lafhartig fietsen Rob en ik bij de ambassade van Iraq de stoep op en naderen het gevaar van de korte kant. Op het plein hebben ze ons direct in de gaten. Ha die Rob !!! Frankie !!!! Enkele ballonnetjes vliegen onze kant op. Eentje treft mijn stoere leren jas in de flank. Een blindganger.

We zetten de fiets veilig weg en betreden ongeschonden het gebouw. De hal is half gevuld met witte ballonnen. Ik moet er bijna hardop om lachen, vanwege de plotselinge herinnering. Ook wij, zesde-klassers van het Christelijk Lyceum De Baander in Emmen, hadden balonnen. We schrijven 1978 en een boze rector. De rector had een kantoor met een tussenhal van een kuub of drie. We wurmden lege ballonnen door het sleutelgat, bliezen ze op, knoopten ze dicht en lieten ze de kleine ruimte vullen, honderzoveel maal honderd. Veel, heel veel ballonnen. Braaf waren we. Wat was de man boos. En waarom?

Het mooiste komt nog: op alle trappen staan de treden vol met plastic bekertjes, tot aan de rand gevuld met water. Voorzichtig banen we ons een weg. Rita kan zich niet inhouden en trapt met groot genoegen een bekertje van de bovenste trede helemaal naar beneden. Nat gaan we toch.

Examenstunt. Nog even en het is voorbij, o en voorgoed voorbij. En dan gewoon weer overnieuw.