Omvallen

Die betonnen paal rechts in beeld, met touw verankerd aan de perenboom om voortijdig omvallen op breekbare lichaamsdelen te voorkomen, weegt net zo veel als een modale Opel Kadett. Nee, die bestaan niet meer, ik weet het. De paal bestaat ook niet meer. Ik heb hem vandaag begraven in een ondiep graf. Een meter om precies te zijn.

Het plaatsen van een schutting begint met het ruimen van een schutting. Het hout breekt onder je handen af. En dan is er dus de paal. De paal laat zich door niemand afbreken. Er rest slechts het aloude omvallen. Bij het graven van het graf doen we aan archeologie in eigen tuin: een fraaie collectie bakstenen is door een aannemer uit de jaren dertig bekwaam onder het tapijt geschoffeld. Resten van een servies liggen op veertig centimeter diepte blauw en groen te doen. Niemand die het ziet. We vinden zelfs witte klodders van een smeerbare substantie. Als je het beetpakt kleeft het een beetje om vervolgens toch tot een soort semi-droge stof te vervallen. Verf?

Over veertig jaar verschijnt hier een nieuwe bewoner met een vijverwens. Hij graaft en graaft en stuit op iets verschrikkelijks. Een ondoordringbare massa steen. Hij vloekt en tiert. Hij vervloekt de vorige tuinier. Hoe haal je het ⎈☟✄☹♒☇☀♨☠☠♰ in je botte harsens!

Mea culpa.