Goethe op het terras

Het is al na elven als we op de Grote Markt neerstrijken om de verdiende overwinning op Heerenveen te vieren. Een halve minuut in de Boterwaag is me al lang genoeg: binnen staat het blauw van de rook. We gaan buiten zitten.
Een slordig uitziende man zet zich bij ons aan de tafel. Het is de gebruikelijke gestoorde. We negeren hem. Hij spreekt iedereen en niemand aan, vertelt over zijn behandelend geneesheer, en vraagt voorbijgangers of ze weten wat Parnassia is. Een passerende jongen antwoordt bloedserieus dat hij dat weet omdat zijn neef daar zit. De man aan onze tafel verwacht geen reactie en reageert er ook niet op. Hij gaat door met zijn pogingen om iets dat op een fatsoenlijk shagje lijkt te fabriceren. Marijn brengt het gesprek ondertussen op Goethe en vertelt dat hij bij de grootste Haagse boekhandel ooit begreep dat ze nog nooit van de man gehoord hadden. En terwijl wij ons uitleven in het gangbare cultureel snobisme roept de man van Parnassia: "Ja, Goethe, Die Leiden des jungen Werthers, die pleegde zelfmoord." Het klinkt gelukkig alsof hij dat een slecht idee vindt.

Kaartje kopen

Er is geen avontuur meer. Zojuist heb ik een kaartje gekocht voor de boot van Wenen naar Bratislava. Op de Donau vaart een catamaran heen en weer tussen beide hoofdsteden. De boot is lelijk, maar de rivier is mooi. Weet ik veel, ik heb die rivier nog nooit gezien, maar ze doen hun best maar.
Die boot vaart nog niet zo lang en is een doorslaand succes. Zodanig dat je moet reserveren. En dus heb ik een maand van tevoren een kaartje gekocht. Ik weet nu precies wanneer mijn avontuur begint: op 26 oktober om twaalf uur dertig kiest de 'Twin City Liner' in Wenen het smalle sop. Ik ben erbij. Wat romantisch, een boottocht over de Donau. Leuk om zoiets gewoon spontaan te doen.

Appalachian Spring

Ruim een jaar na onze verhuizing zitten de cd's nog steeds in grote kartonnen dozen. Essentiële muziek is uitgepakt, en verder hebben we het altijd te druk met nutteloze zaken. Schande, maar wat erger is: ik kan mijn film over Lissabon niet meer vinden. Die zit in een cd-hoesje tussen de cd's. Dus ging ik vanavond een doos te lijf, op zoek naar Lissabon. Ik vond allerlei mooie cd's, waaronder de grijze Decca cd met de negende van Dvorak. Aahhh. En dat de beroemdste symfonieën dat terecht zijn, beroemd. Verder rommelend in de doos dacht ik aan het kamertje aan de Van Woustraat in Amsterdam dat mijn zus bewoonde toen ik een jaar of dertien was en zij een jaar of vierentwintig. Ze had een LP met de negende van Dvorak, toen nog de vijfde genoemd. Als ik er was zette ik de plaat op. Wat mooi, wat mooi. Dorati doet Dvorak op Decca.
Ik zet de cd op, dat wil zeggen, ik pak de cd. Decca en Dorati, dat klopt, maar het is geen Dvorak. Ik heb niet goed gekeken. Het is Decca grijs, het is Dorati, en het is Aaron Copland, Appalachian Spring.
Appalachian Spring. Amerika, dat wel. Dvorak's symfonie heeft als ondertitel 'Uit de nieuwe wereld'. Appalachian Spring is de nieuwe wereld. Aaron Copland is de componist van de nieuwe wereld. Zijn suite is een ode aan het Amerikaanse lied, aan de geschiedenis, aan de frontier. Copland is de vader van de Amerikaanse muziek, samen met Charles Ives. Luister naar Bernstein, luister naar Adams. Appalachian Spring is is het hoogtepunt uit het oeuvre van Copland, samen met de liederen. Terwijl ik dit schrijf klinkt het op mijn koptelefoon. Prachtig is het. Wat moet ik er van zeggen? Muziek is niet te beschrijven.

Obama

"Back then I had a tendency, in my mother’s words, to act a bit casual about my future. I rebelled, angry in the way that many young men in general, and young black men in particular, are angry, thinking that responsibility and hard work were old-fashioned conventions that didn’t apply to me. I partied a little too much and studied just enough to get by."

"And once, after a particularly long night of partying, we had spilled a little too much beer, broke a few too many bottles, and trashed a little too much of the dorm. And the next day, the mess was so bad that when one of the cleaning ladies saw it, she began to tear up."

"And when a girlfriend of mine heard about this, she said to me, “That woman could’ve been my grandmother, Barack. She spent her days cleaning up after somebody else’s mess.”

"Which drove home for me the first lesson of growing up:

The world doesn’t just revolve around you."

La tourneuse de pages

Kil en broeierig, gaat dat samen? In 'La tourneuse de pages' wel. Kil is misschien ook niet het goede woord. Het meisje op de foto is als tien-jarige afgewezen voor het conservatorium. Dat was de schuld, vond ze, van de beroemde concertpianiste die in de jury zat. Tien jaar later wordt het ijskoude gerecht dat wraak heet langzaam en buitengewoon effectief geserveerd.
Er wordt in deze psychologische thriller in de traditie van Claude Chabrol eigenlijk niet gepsychologiseerd. We krijgen geen verklaringen voor gedrag, we zien gedrag. Misschien is het meest frappante van 'Tourneuse' wel dat het onrecht dat gewroken wordt eigenlijk niets voorstelt. En zoals het hoort: bijna alles wat we menen te weten is vermoeden. Zo gaat dat met kijken naar gedrag.
'Tourneuse' is een stil, sober, maar tevens ragfijn portret van twee vrouwen en hun kwetsbaarheid. En het is een thriller, heel langzaam, heel precies. De film staat van begin tot eind onder spanning. Hoe was het ook alweer? 'Suspense' is het uitstellen van dat wat wordt verwacht. 'Tourneuse' is Hitchcock op zijn best. Of beter.

Nattvardsgästerna

Er is geen andere film te bedenken waarover zo'n mooi boek geschreven is dan Ingmar Bergman's "De Avondmaalsgasten". En er is ook nauwelijks een mooiere film te bedenken. Het boek is van Vilgot Sjöman en heet 'L136. Dagboek met Ingmar Bergman.' Sjöman beschrijft de film van het eerste idee tot de laatste recensie. We passeren de honderden keuzes die gemaakt worden tijdens het schrijven van het script, de opnames en de montage.
Ik las het boek jaren voor ik de kans had de film te zien. De film werd daardoor een groot geheim verlangen. Toen ik 'De Avondmaalsgasten' eindelijk zag viel de film scène voor scène nauwkeurig op de plaats die al jaren lag te wachten, en daarmee is alles gezegd. Gisteravond zag ik hem terug. Drie uur in het getroubleerde leven van een Zweedse dominee gevangen in nauwelijks negentig minuten sombere sobere en daardoor buitengewoon trefzekere film. Na al die jaren nog steeds helemaal waar. Ik ben maar weer aan dat boek begonnen.

RFK Funeral Train

Met dank aan André: vandaag ontdekte ik het fotoboek van Paul Fusco over de tocht naar huis van de broer die bijna president werd. De reclametekst voor het boek is fantastisch. Niets meer aan toevoegen:

"In 1968 Paul Fusco accompanied the body of Robert Kennedy from New York City to its final resting place in Arlington Cemetery, Washington. Transported by train, the coffin was placed in the last of twenty-two cars and elevated so that it was visible through the large observation windows. However it was what lay outside the train that interested Fusco most; the track-side mourners who, silent, curious and patient, waited to pay their respects. A uniquely profound record, "RFK Funeral Train" is an oblique chronicle of the tragedy and trauma of Robert F. Kennedy's assassination. In tribute to RFK's raw empathy and his determination to make lives better across the social spectrum, hundreds of thousands of people stood patiently in the searing heat to pay their respects.
In vivid colour, Fusco's study provides a unique exploration of a nation coming to terms with the loss of a president who never was. It presents a snapshot of a broad range of American citizens and conveys the depth of civic feeling engendered by the tragedy. With their strange blend of valediction and voyeurism, these pictures capture a decisive moment in American history, pictures in which the subject is forcibly absent. In an equally profound way ‘RFK Funeral Train’ offers a salient and instructive contrast to the diminishing levels of affection that the public hold towards the political classes of today."

"In which the subject is forcibly absent." Kijk, daar houden we van. Nu dat boek nog ergens zien te vinden.

Naafdynamo

Mijn mooiste bekeuring ooit betrof het "berijden van een rijwiel in de Oosterstraat te Groningen zonder het voeren van de verplichte deugdelijke verlichting." Ik liet de bekeuring voor wat die was, verhuisde, en vergat de zaak. Enkele maanden later viel er een gewichtig uitziende enveloppe op de mat, doorgestuurd door de bewoners van mijn oude huis. De enveloppe bevatte een schrijven waarin ik op last van Hare Majesteit werd gesommeerd mij op zekere datum te vervoegen bij de arrondissementsrechtbank te Groningen. De bekeuring betalen kon ook.
Ik ging natuurlijk naar de rechtbank. Drie dames troonden achter een houten borstwering, van links naar rechts: de officier, de rechter en de griffier. De middelste dame maande mij tot aandacht, de linkse las voor van welk feit ik werd verdacht en de rechtse schreef met verbazing op wat ik daar tegen in te brengen had: "Niets, ik heb het gedaan."
Jammer, dat is verleden tijd. Mijn Gazelle heeft een zeer deugdelijke naafdynamo, zo ontdekte ik gisteravond voor het eerst. Hoe zo'n ding werkt is me een raadsel, maar je kunt er een krant bij lezen, inclusief alle bijlagen. Het mooiste is dat de lamp bij het stilstaan voor een stoplicht (toegegeven, louter hypothetisch) gewoon blijft branden. Het is een wonder.

Kaftan

Nee, dit is Ella Vogelaar niet. Mocht ze willen. Het is een mooi meisje in een kaftan. Ella Vogelaar droeg op prinsjesdag geen kaftan en werd er toch over gekapitteld. De minister moet voor de eigen cultuur kiezen en zo een statement maken. Nou ja, een verklaring. Balkenende op klompen, Bos in een blauw geruite kiel. De majesteit met tulpen. Oh nee, die komen uit Turkije, oorspronkelijk. Toch? In Turkije zijn ze islamitisch en doen ze alsof het niet zo is. Heel fout land.
Ministers moeten aardappels eten, met bloemkool. Geen paëlla (dat is ook niet lekker), en helemaal geen Cous-Cous (dat is helaas wel lekker). Het woord Nasi Goreng durf ik niet eens te bedenken. Of is dat wel Nederlands cultuurgoed, qua een stukje koloniaal verleden? Ik heb een beetje leiding nodig op dit vlak. Na de kledingvoorschriften van Geert en Rita zullen binnenkort de spijswetten wel volgen. Ze zijn immers vooral voor de vrijheid! Ik hoop wel dat cultuurgoed een beetje te vreten is.

Versnelling

In het verhaal "The new accelarator" van de bijna vergeten H.G. Wells (de auteur van 'War of the Worlds' en 'The Time Machine') maken we kennis met een zonderlinge professor die een middel heeft uitgevonden dat het leven versnelt. Het gevolg is dat degene die het inneemt zijn omgeving opeens stil ziet staan. Een bij vliegt nauwelijks merkbaar met zijn vleugels klappend bijna stationair. De twee hoofdpersonen die het middel hebben ingenomen moeten uitkijken dat ze niet te snel bewegen, aangezien dat voor aanzienlijke verhitting zorgt.
In de matige tv-serie 'Heroes' zag ik het verhaal vandaag terug; Hiro, een nogal komische Japanner, is in staat om de tijd helemaal stil te zetten, een miniem en tegelijkertijd kolossaal verschil met het vertragen van Wells. Hiro wil het liefst een superheld zijn en zijn merkwaardige vermogens alleen ten goede aanwenden, maar als zijn vriend in het casino al hun geld op nummer 23 ingezet heeft zet hij de tijd stil en legt het nog boven de markt zwevende balletje in het juiste vakje. Zonder moeite. Volgens mij moet het heel zwaar zijn, dat zwevende balletje, maar vooruit.
Om de associatie helemaal af te maken: ik herinner me vaag een discussie van jaren geleden waar in elk geval Rudy Kousbroek (in één van de Anathema-bundels?) aan meedeed. Het ging over Vasalis' gedicht 'Tijd', dat begint met de regels:

"Ik droomde, dat ik langzaam leefde...
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschriklijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt.

Volgens Kousbroek is dit fout. Iemand die langzaam leeft ervaart de tijd als stroperig in plaats van snel. Volgens mij kan het allebei, en ligt Vasalis' gedachte meer voor de hand: iemand die langzaam is komt overal later aan. Bovendien kiest Wells ook voor de Vasalis-variant: wie accelereert ziet alles stilstaan. Ergo: wie vertraagt ziet alles flitsen.

Telegraaf

Vandaag maar eens een zondag-Telegraaf gekocht. Welke kant kiest de krant van wakker Nederland? Op de voorkant prominent in het midden een foto van de zegevierende heren Rutte en Kamp. De onderkop luidt: "Grote meerderheid VVD steunt leider." De hoofdkop, bij de Telegraaf altijd erg erg groot, zegt aggressief: "Rutte: Verdonk aan zet." Vrij duidelijk.
Maar achterin de krant gaat Kees Lunshof, dat moet wel zo ongeveer de nestor van het politieke commentaar zijn, helemaal los. Wilt u het echt duidelijk? wat dacht u hiervan:

"Dan is er nog haar dwaze woordvoerder, Sinke, die telkens waarheid en onzin door elkaar haalt, een fout waaraan Rita Verdonk zich ook niet kan onttrekken. Die groep mist een brede inhoudelijke kennis om zich over veel politieke terreinen oordelen te kunnen vormen."
"Zelf heeft ze dat ook niet. Ze had daarvoor als minister haar ambtenaren. Dat ze de eerste drie jaar een goede minister was en later een goede stemmentrekker bleek, maakt haar bovendien nog geen begenadigde oprichter van een nieuwe partij."
"Het blijft al met al ook vreemd wat haar bezield heeft. Ze kreeg in de fractie van af het begin af aan wel degelijk alle ruimte van Rutte, al had ze via de caféputsch gepoogd de macht naar zich toe te trekken. Intussen bleef ze ook in interviews stoken tegen Rutte en de fractie."
"Die moesten haar donderdag na het gewraakte artikel in deze krant over haar lezing wel laten vallen. Door die uitspraken te ontkennen, net als trouwens haar gesprekken met Livestro over de oprichting van een nieuwe partij, gedroeg Verdonk zich als een kleine onwaarachtige leugenaarster."
"Wie nu nog denkt dat Rita Verdonk fatsoenlijk heeft geopereerd en dat Rutte niet het recht had haar de fractie uit te zetten, moet heel naïef zijn. Als dat straks duidelijker naar buiten komt en als ook blijkt dat zij in haar eentje niets tot weinig in de Kamer weet te bereiken, dan is de kans groot dat de grote steun nu voor haar in rook opgaat. Ze kan er beter niet aan beginnen."

VVD

Dat ik me nog eens zorgen zou maken over de VVD, dat had ik niet verwacht. Het populisme in de politiek neemt angstwekkende vormen aan. In mijn bekrompen visie kan je het landsbestuur het beste aan politici overlaten. Echte politici, eventueel met een sigaar in het hoofd, die in achterkamertjes hun ding doen. En dan gaat de belasting omhoog of omlaag, al naar gelang de conjunctuur. Prima. Het beste zou zijn om regeringen van de samenstellingen PvdA-CDA, CDA-VVD, PvdA-VVD en CDA-PvdA in een eindeloze tombola aan het roer te laten.
Mijn plan vereist een VVD van tussen de 20 en 30 zetels. Een stevige conservatieve liberale partij, met leuke dixieland. De dixi ontbrak vandaag. Helaas. Rita Verdonk, een vrouw zonder programma en met een vocabulair van precies zestien woorden gaat ze leegvreten. Rutte had gelijk, dat snapt elke politicus. Maar hij krijgt het niet. Ik maak me zorgen. Echt.

Koop

"Met Blaakmeer".
"Goedenavond, u spreekt met huppeldepup van Voetbal International. Spreek ik met de heer Blaakmeer?"
Ja dat zei ik net. "Ik heb sterk de indruk dat u mij iets wilt verkopen. Is dat zo?"
"Nee meneer, dat is niet zo ..."
"Aha, u wilt mij niets verkopen, u wilt mij informatie verschaffen, en als u dat gedaan hebt gaat u proberen mij iets te verkopen. Heb ik het zo een beetje goed?"
"Nee meneer, ik wil u niets verkopen."
"Goed, u wilt mij niets verkopen. Ik houd u eraan. Probeert u het maar."
"Dank u wel. Weet u welke prachtige geschenken ik u mag aanbieden als u een abonnement neemt op Voetbal International?"
"Ho stop. U hebt net beweerd dat u mij niets wilt verkopen, en nu probeert u mij onmiddellijk een abonnement te verkopen."
"Ik probeer u niets te verkopen. Ik vraag u alleen of u enig idee hebt wat de gratis voordelen zijn als u een abonnement neemt op Voetbal International."
"Aha, gratis. Dus ik hoef voor dat abonnement niet te betalen?"
"Ja, voor het abonnement wel, maar de cadeaus zijn gratis."
"Dus u biedt mij een abonnement aan om gratis cadeaus te krijgen, maar voor het abonnement moet ik betalen. U probeert mij dus iets te verkopen."
"Nee, zo zie ik dat niet."
" Wat vindt uw opdrachtgever daar eigenlijk van. Wil die graag dat u er in slaagt mij iets te verkopen?"
"Ik zie dat echt anders."
"Meneer, ik vind het prima dat we hier nog een tijdje over doorpraten zodat u geen tijd hebt om nog meer mensen lastig te vallen, maar u kunt toch echt niet met droge ogen beweren dat u niet de opdracht hebt te proberen om mij iets te verkopen."
"Nee, zo zie ik het echt niet. Ik doe u een aanbod."
"Ja, een aanbod dat mij geld kost. Waarbij ik iets koop. En u iets verkoopt. En in uw antwoord op mijn eerste vraag hebt u bezworen dat u niet zou proberen mij iets te verkopen. Dat valt mij toch een beetje van u tegen."
"Nou, misschien hebt u wel gelijk, zo heb ik het nooit bekeken. Maar als u niets wilt kopen kan ik u ook niet vertellen welke prachtige cadeaus u gratis kunt ontvangen."
"Dat lijkt mij een prima idee, dat u mij dat niet vertelt."
"Nou, een prettige avond dan maar."
"Ja, een prettige avond gewenst."

Das Leben der Anderen

'Das Leben der Anderen' is een voortreffelijke film, en toch moet ik er over zaniken en zeiken. Verwachtingspatronen bij het nuttigen van film zijn funest. Uit alle juichende reacties op 'Leben' kreeg ik toch sterk de indruk dat de film zou gaan over de Stasi in de voormalige DDR, en dat het mechanisme en de gevolgen van een totaal doorluisterde samenleving het hoofdthema van de film vormen. Dat is waar, maar helaas ook niet waar. Vanaf het midden wil de film vooral een spannende thriller zijn. Er zijn op één uitzondering na alleen good guys en bad guys, zwarten en witten. Die ene meesterlijke grijze wolf verandert helaas naarmate de film vordert in een witte muis, en de film eindigt in sentimentaliteit. Jammer. Eigenlijk geloof ik het gewoon niet. 'Das Leben' is een veel te doorgecomponeerde film om een realistisch beeld te schetsen van het leven onder de Stasi. Goede film, beetje te lang, maar een goede film. Dat wel.

Effecten

"Twintig minuten na het stoppen daalt de bloeddruk, daalt de hartslag en stijgt de lichaamstemperatuur. Acht uur na het stoppen daalt het koolmonoxidegehalte in het bloed en stijgt het zuurstofgehalte. Na 24 uur begint de kans op een hartinfarct te dalen. Na twee dagen herstellen de reuk en de smaak."
Uit ondervinding weet ik dat het laatste waar is. Gisteren had ik, excusé le mot, een kutdag. Ik zat op de bank te voelen in mijn lijf en al die voelsels riepen: "als je nu gewoon een peuk opsteekt doen we nergens meer moeilijk over." Ik riep dapper terug, niet-roker als ik ben: "stik de moord vuile kloothommels!'
Belachelijk. Als je er even bij stilstaat stelt het lichamelijk ongemak van het nicotinetekort helemaal niets voor. Een duizeling. Nou en?
Vandaag was heel anders. Bij het betreden van het winkelcentrum rook ik de groentewinkel. Voor het eerst. Ik passeerde café Mondriaan, dat zich in het winkelcentrum bevindt en er ook een soort binnenterras heeft. Mensen zitten er en roken. Oudere mensen. Ik zag hun huid. Verslaafden. Slaven. Dag zes morgen. Ik mag niet tellen van mijn goede vriend Beute, maar dat doe ik natuurlijk toch. Nog een week of wat en alle ontwenningsverschijnselen zijn verdwenen. Over een klein jaar tracteer ik op iets lekkers dat ongelofelijk dik maakt.

Plasterk

Het was een goede week voor Ronald Plasterk. Eerst had hij een heerlijk nuchtere reactie op het proefballonnetje van de onderwijsraad om leerlingen met een onvoldoende voor Nederlands, Engels of Wiskunde geen diploma te geven. Simpel: moesten we maar niet doen, want dan zakken er teveel. Oftewel, als er een probleem is met het niveau los je het maar anders op. Schandalig overigens om voor wiskunde zonder meer een voldoende te eisen; eerst verplicht je toekomstige kunsthistorici en neerlandici om eindexamen wiskunde te doen. Vervolgens maak je het programma zwaarder, en dan eis je een voldoende. Je zult maar een briljant classicus zijn met statistiekangst: jammer, maar een vwo-diploma zit er niet in.
Vervolgens zagen we Ronald in het vragenuurtje in de kamer. Rita Verdonk vroeg hem op strenge toon wanneer hij commissie 'zus en zo' precies had ingesteld. "Dat weet ik niet precies," zei de minister, "maar ik kan het opzoeken. Maar ik denk dat u het al weet." De gespeeld verontwaardigde reactie van Verdonk ("hij weet niet eens wanneer ...") kwam vooral op haar eigen hoofd neer. Plasterk haalde, letterlijk en beleefd, zijn schouders op.
En dan de hete aardappel van vandaag. Plasterk zegt in een interview dat we misschien maar eens van dat verbod op 'Mein Kampf' af moeten. Natuurlijk moeten we daar vanaf. Wat is dat voor botte waanzin dat ik een beeldbepalend boek uit de twintigste eeuw helemaal niet kan kopen. De mythe stelt dat het boek onleesbaar is. Mag ik dat even zelf vaststellen dank u wel? Ronald heeft gelijk en wordt vervolgens bedolven onder de kruidenierskritiek van de verzamelde paternalisten bv., geholpen door het hoofdredactioneel commentaar van de NRC. Dat commentaar, daar is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Ik begrijp er uit dat Plasterk niets over 'Mein Kampf' had mogen zeggen omdat Wilders er al iets over gezegd had. Pardon? Doe normaal! De minister krijgt een vraag en zegt wat hij denkt. Ga zo door Ronald.

Complot

Vrijdag trof ik een kennis die luidkeels van mening bleek dat de Amerikanen 9/11 zelf georkestreerd hebben. Toen ik hem voor complotdenker uitmaakte gooide hij de moord op Kennedy en de aanval op Pearl Harbour in de strijd. Ook complotten! Zie je wel! Ik had natuurlijk even moeten vragen naar de WK-finale van 1974, maar ja, daar denk je later pas aan.
Het probleem met complotten is dat ze te mooi zijn. Als alles bewezen of op zijn minst verklaarbaar is, reken er dan maar op dat er geen moer van klopt. Zit een verklaring vol gaten en losse einden, neem hem dan maar serieus. Vandaag liet de ZDF een mooie zelfgemaakte documentaire zien over de komplottheorieën rond 9/11. De meeste broodjes aap werden keurig weerlegd. Waar vragen overblijven weigert de overheid mee te werken aan een antwoord. Waarom? Omdat er in zo'n complex verhaal tientallen regelrechte blunders zitten, en die willen we niet in de krant. De cover-up van blunders werkt als brandstof voor de complotdenkers. Wie zwijgt stemt toe. In werkelijkheid is de complottheorie buitengewoon onwaarschijnlijk. Het echte leven hangt aan elkaar van domheid, plat toeval, en onwaarschijnlijkheden. En daar is geen complot tegen bestand. Als 9/11 een complot was geweest was het waarschijnlijk mislukt.

Levend stratego

Vijfenzeventig kindsoldaten, die van zichzelf nauwelijks weten bij welke partij ze horen, denderen doelloos door de duinen. Ga nou de vlag zoeken! Het is aan dovemansoren gericht. Maar Dina, één van mijn vrouwschappen, ontdekt per ongeluk een gouden strategie: sommige vijanden denken dat ze een landgenote is. Ik geef haar één van de buitgemaakte paspoorten van de vijand. Wat ze moet gaan doen hoef ik niet uit te leggen. Na tien minuten komt ze hijgend terug: "Ik weet waar de vlag ligt!" Met een aantal vriendinnen gaat ze vervolgens een wandeling maken naar de vlag, met een lange omweg, alsof ze er helemaal niet bijhoren. Vals spelen is een schone kunst. Dat kan je niet vroeg genoeg leren.

Identiteit

Ik ben een niet roker. Sinds een uur of tweeënveertig. De eerste dag gingen de ontwenningsverschijnselen schuil in de algehele lichamelijke malaise die volgt op een brugklaskamp met iets te veel bier en veel te weinig slaap. Vandaag ging heel aardig, maar nu staat er een raar gevoel in mijn hals, alsof er van binnenuit tegenaan gedrukt wordt. Het is er al een uur, en ik weet wel een manier om er vanaf te komen.
Morgen heb ik nog steeds last van rare verschijnselen. Maandag begint het over te gaan. En dan volgt de lange mars langs de momenten van zekerheid: ik moet nu echt een shagje roken. Maar dat doe ik niet. Ik rook immers niet.

Basilicum en brandnetels

Na de prachtig gefotografeerde maar verder nogal zinledige film 'La Marea' in het Haags Filmhuis vallen we thuis op de bank toevallig in de begintitels van een Nederlandse eindexamenfilm: 'Basilicum en brandnetels' van Leyla Everaers. Op wat foute muziekjes op het verkeerde moment en één compleet overbodige scène na zijn de 24 minuten die de film duurt een openbaring. Een film waarin weinig verteld wordt en die niettemin heel vol is, prettig vol. Goed gemonteerd, veel ellipsen die uitstekend uitpakken, simpel en toch rijk. Van Leyla Everaers gaan we nog horen, hoop ik. Maar de revelatie is de rol van de Julie, de jeugdige hoofdpersoon. Sylvia Hoeks speelde eerder in 'Vuurzee' en in 'Gooise vrouwen', maar dat ken ik niet. In 'Basilicum en brandnetels' zet ze een volstrekt overtuigende jonge vrouw neer die heen en weer wordt geslingerd tussen contrasterende emoties. Haar timing is onberispelijk. En ze is mooi op een niet nadrukkelijke manier, de beste manier. Sylvia Hoeks. Onthoud die naam.

Twaalf punten

De zespuntenregel kenden we al: als je wint van PSV win jij drie punten en verliezen zij er drie. Saldo: zes punten. De wedstrijd van gisteren was matig genoeg om tussen de bedrijven door de twaalfpuntenregel te ontwerpen: vorig seizoen verloren we twee keer van ADO. De grote concurrenten wonnen die wedstrijden. Maar ADO speelt geen eredivisie dit seizoen. Dat scheelt ons zes verliespunten en PSV etc. zes winstpunten. Saldo: twaalf punten winst voor Feyenoord. Onze voorsprong op de rest is dus nu al veertien punten. Geef die schaal maar hier. Geen speld meer tussen te krijgen.

Wikipedia

Dat gedoe rond het wijzigen van het Engelse wikipedia-artikel over Mabel Wisse Smit is natuurlijk een verlate komkommer, maar ik kon het niet laten even te gaan kijken. Welnu, "incomplete and false" is inmiddels al weer vervangen door "incomplete and incorrect", wat een betere vertaling is van Balkenende's "onvolledig en onjuist". En wie schetst mijn verbazing over het feit dat er inmiddels een lemma "Gymnasium Sorghvliet" bestaat? Daar moet onze PR-commissie maar even een kritische blik op werpen. En het gaat verder: mijn vriend Beute heeft ook een lemma. Terecht na drie boeken. Ik heb wel onmiddellijk de laatste zin gewijzigd. Daar stond iets krakkemikkigs over trouwen met een jeugdvriendin en vonken die overslaan. Nu maar hopen dat de auteur niet zelf de auteur was. Dat zomaar kunnen wijzigen is zowel de sterkte als de zwakte van Wikipedia. De zwakte kan alleen bestreden worden als er zeer regelmatige controle is, en die lijkt er te zijn.
De leukste ontdekking die ik deed is het bestaan van een wikipedia in dialect: "Skik bent een koppel popmuzikaanten uut het dörp Erica." De meest stuitende ontdekking na een kwartiertje struinen is het ontbreken van het lemma 'Hubertus G. Hubbeling'. Mijn geliefde leermeester ontbreekt! Wel potverdrie of eigenlijk krachtiger, dan schrijf ik het wel. Wat zullen we nou krijgen!