Last resort

Ik weet niet meer waar, maar ik las ergens dat de films van Pawel Pawlikowski schatplichtig zijn aan het werk van Mike Leigh. Als dat betekent dat beide regisseurs personen uit de Engelse lagere klassen opvoeren klopt het wel, maar eigenlijk klopt het voor geen meter. Kortgezegd: Leigh maakt prachtige sociale drama's, en Pawlikowski maakt prachtige psychologische drama's. Leigh maakt gebruik van theatrale conventies, en de acteerwijze die daarmee gepaard gaat, en Pawel Pawlikowski is een cineast. Een cineast in het spoor van Kieslowski. Een Pool dus.

We zagen de afgelopen dagen zowel My summer of love als Last resort, dankzij de onvolprezen videotheek verstrekt in één en hetzelfde hoesje. De eerste is een uur lang simpel en verfrissend om vervolgens een minder interessant eind te vinden. Last resort is een klein meesterwerk.

De laatste toevlucht uit de titel zou het kuststadje kunnen zijn waar Tanya en haar zoontje moeten wachten nadat ze per ongeluk asiel heeft aangevraagd. Evengoed is de laatste toevlucht de eenzame Joris Goedbloed die haar helpt aan telefoonkaarten, een televisie voor het kale appartement, blauw behang, het partijtje voetbal met Artymon de zoon, en een voorzichtige zoen bij het water. Maar uiteindelijk bestaat er geen laatste toevlucht en gaan Tanya en haar zoon gewoon terug naar huis, omdat alles een vergissing was.

In Last resort is geen enkel shot overbodig of ook maar een fractie te lang. De stijl van de film is warm en zakelijk tegelijk. Mike Leigh is het in de verste verte niet, want Leigh is zelden zakelijk. Als het iets is is het Kieslowski. Wat maakt een film Pools? Scherpte, feilloze effectiviteit, en een vreemde warme afstandelijkheid.

Droomland

Ik droom bijna nooit meer over de provincie. Als het gebeurt gaat het over het huis buiten Oldehove, het huis waar Anna geboren is. Toen ik net gescheiden was droomde ik met regelmaat dat ik Anna en Joost alleen kon bereiken op een waddeneiland. Het was niet echt Schiermonnikoog, maar ook weer wel. Ik fieste naar de boot. Slagbomen speelden een grote rol. Op het eiland was een bos en in het bos stonden vakantiebungalows. Eenmaal daar gearriveerd waren de kinderen toch weer weg, en ging ik bier drinken met vrienden. Mijn kinderen bleven op de vlucht.
Op weg naar het eiland kwam ik steevast het huis tegen. En het eiland mag uit mijn droomleven verdwenen zijn, het huis is er nog, zo af en toe. Het huis bevindt zich vooral buiten de stad, en het verlangen naar het huis is een afwijzing van de stad. Het huis is in wisselende staat van verval. Soms is het zo klein als het in werkelijkheid was, en soms is het immens, met een keur aan onontgonnen ruimtes. Het huis is een verlangen, maar geen verlangen naar vroeger. Anna en Joost zijn er nooit. Er is alleen het huis.
Het eiland is er misschien nog steeds bedenk ik nu. Af en toe ben ik 's nachts in Engeland. Er gaat een boot heen, ik ben er dwars door België naar toe gefietst, en de overtocht is problematisch. Of ik ben er al en kijk koortsachtig op de kaart hoeveel tijd ik nog heb om zoveel mogelijk van het eiland te zien. En dan moet ik terug, onmiddellijk. Om wakker te worden in Den Haag. Ik droom nooit over Den Haag.

"If there is a bear"

There is a bear in the woods.
For some people the bear is easy to see.
Others don's see it at all.
Some people say the bear is tame.
Others say its vicious.
And dangerous.
Since no one can really be sure who's right,
Isn't it smart to be as strong as the bear?

If there is a bear?

President Reagan. Prepared for peace.

"If there is a bear?" Dit is een prachtige mindfuck (pardon my French). Die Reagan moet wel een heel intelligente man zijn. Nooit eerder gezien, maar dit is reclame op zijn aller- allerbest. En natuurlijk een gruwelijk geval van 'fearmongering'. Amerikanen leven uit angst.

There will be blood

De vorige keer dat Paul Thomas Anderson een meesterwerk maakte had hij domme pech. Zijn verbluffende film Magnolia moest de aandacht delen met een film die net iets eerder in roulatie kwam en die door het grote publiek onmiddellijk omarmd werd als was het de beste film van het decennium. Maar wat American Beauty ook was (precies op tijd, buitengewoon grappig, chic, hip, met de schijn van diepzinnig) een meesterwerk was het niet, laat staan de beste film van wat dan ook. Ondertussen ging Magnolia, één van de weinige echte recente meesterwerken van de Amerikaanse cinema, bijna onopgemerkt voorbij. Die schade wordt gelukkig vrij snel ingehaald; over dertig jaar weet niemand meer wat American Beauty is en zal Magnolia een klassieker zijn.

Na de recente Oscar-uitreiking zullen sommigen van mening zijn dat de geschiedenis zich herhaalt: No country for old men van de gebroeders Coen, vaak in één adem genoemd met Andersons nieuwste film There will be blood, kreeg de prijs voor beste film en beste regie, terwijl Anderson het moest doen met de Oscar voor de beste hoofrol. Maar de geschiedenis herhaalt zich niet. Wat niet zo vaak voorkomt: de Oscars zijn precies goed verdeeld.

There will be blood is een meesterwerk, zij het op een heel andere manier dan Magnolia. De eerdere film was een symfonie, of zelfs een oratorium, een lange trage versmelting van verschillende verhalen rond een thema, onberispelijk uitgevoerd. De nieuwe film is een concert. Een concert voor Daniel Day-Lewis en orkest met een briljante solorol en een even briljante orkestpartij. Het slotddeel laat te wensen over, al houdt het precies op tijd op, maar wat er aan vooraf gaat is heerlijk. Maar het mist de brille van de symfonie waarin alles past. Het is af en toe luidruchtig en af en toe te zacht. Het is romantisch en wil dat weten ook (onder de aftiteling van de film horen we het volledige laatste deel van het vioolconcert van Brahms.)

De film van de gebroeders Coen, waarin muziek geheel ontbreekt, is een strijkkwartet. Zuiverder bestaat niet.

Betrouwbaar

De reden dat al die Amerikanen deze maand op een neger stemmen is natuurlijk even gruwelijk als duidelijk: omdat goddeloze liberals van februari 'black awareness month' hebben gemaakt. Een maand waarin alle Amerikanen zich bewust worden van de glorieuze geschiedenis van de zwarte medeburgers. Alle Amerikanen? Nee, een kleine gemeenschap houdt dapper stand. Enter: de Landover Baptist Church!
We zijn wel het een en ander gewend van onze fundamentalistische vrienden, maar vanochtend vond ik een hele mooie. Het jongetje op de foto draagt zijn petje achterstevoren. Het onderschrift bij de foto op de website van de Landover Baptist Church luidt: 'Black behaviour should not be glorified at any age'. Het artikel bij de foto maakt duidelijk hoe de kerk denkt over de zwarte medeburgers:

what good has come of this once great nation since the post-colonial city-dwelling liberals got it into their thick, demon encamped skulls to force our True Christian™ forefathers to free their slaves? You don't have to think too hard do you? Well, that's an added bonus of being a True Christian™. I'll tell you what's become of our country since we spat in God's face and ignored the divine gift of slavery. It's gone downhill ever since. There's no discipline, there's no order, there's just ten-million little colored pickaninny children running around the streets with no direction. And decent folks like us are flipping the bill. They've even got our innocent little Christian children brainwashed into glorifying the ghetto lifestyle by wearing backwards hats and hand-me-down trousers! I guess that's how God punishes a country for electing a homosexual President like Abraham Lincoln.

Interessant land, die VS, en vooral leuk dat alles maar dan ook alles er gezegd mag worden. Als je gaat zoeken naar de wortels van de Landover Baptist Church kom je uit op een verrassing waarvan ik nog niet weet of die aangenaam is of niet. Kijk hier maar. Inderdaad, een klein dorpje hield dapper stand; The Landover Baptist Church is een stripfiguur.

Virus

Een zekere Duran reageert op één van mijn blogjes. Leuk! Niet heus helaas. Als je ingaat op Durans verzoek om 'here' te klikken kom je terecht op een website die probeert om een anti-virusprogramma aan de man te brengen. Ongevraagd toegestuurde reclame op een weblog, dat lijkt toch verrassend veel op een virus. Ja heus. Wist je dat de meest succesvolle virussen bestaan uit alleen de waarschuwing voor een virus? Die waarschuwing gaan mensen dan naar alle contacten in hun mailbox sturen. Angst voor de angst. Duran verpakt zijn virus als een aanbod tegen virussen. Creatief! Bedankt Duran. Of hoe je de volgende keer ook mag heten.

'... ieder zingt zijn eigen lied'

Achter het Centraal Station en het nu onder de slopershamer verdwijnende Babylon staat een doolhof van ondoordringbare gebouwen. Het is niet de mooiste plek van Den Haag. Als gebrek aan allure ergens duidelijk wordt is het wel aan het exterieur van de Koninklijke Bibliotheek. En de KB is niet alleen van buiten een gedrocht, ook van binnen lijkt het ontworpen om de toegang vooral zo lastig mogelijk te maken. Je kunt de lijfspreuk 'met een boekje in een hoekje' ook te letterlijk nemen.
Ik was er al een tijdje niet geweest, kon mijn pasje ook helemaal niet vinden, en ging dus maar een nieuwe aanvragen. Het behulpzame en vriendelijke personeel regelde dat snel en met een kwinkslag, maar mijn jas mocht niet mee naar binnen, om van dat malle rugzakje maar te zwijgen. De garderobe bleek vernieuwd. Via een trap naar beneden kom je in een lege kale ruimte waar honderden kluisjes staan opgesteld. Na enige tijd ontdek je dat de kluisjes waarop geen rood led-lampje flikkert ongebruikt zijn. Je stopt je spullen in zo'n ding, onthoudt het nummer en gaat naar de terminal die hoort bij de nummers van jouw honderdtal. Daar typ je het kluisnummer in, gevolgd door een persoonlijke, zelf te kiezen code van 4 cijfers. En dan komt de grote kunst: onthoudt een driecijferig getal, alsmede een viercijferig getal. Verstandig natuurlijk dat ze de persoonlijke code niet ook driecijferig hebben gemaakt, want dan kiest iedereen voor het gemak het kastnummer als code, en is ruim de helft van de kluisjes voor een beetje dief een elementair simsalabimmetje.
Bij terugkomst, een uur later, tikte ik drie keer 399 in, het nummer van mijn kluisje, steeds gevolgd door mijn viercijferig geval. Er gebeurde niets. Geen foutmelding, niets, alleen het steeds herhaalde verzoek om het nummer van je kluisje in te tikken. Dat heb ik nu drie keer gedaan! Ik heb kluisje 399! Ik vond het nog zo makkelijk om te onthouden! En mijn viercijferige code gebruik ik altijd en overal. Ga open! Ik begon mij mentaal voor te bereiden op de schaamtevolle gang naar boven, naar de man in het pak, de minzame, maar werd opeens getroffen door de aanblik van mijn kastje. Het staarde me subtiel knipperend aan, met zijn rode oogje. Oogje nummer 339.

Bijna maart

Mooie dingen vind je vaak op de wonderlijkste plekken. Neem een willekeurige blogsite over verkiezingen ("Nee, ah, gadver, niet opnieuw, alsjeblieft") en zie:

In March

The snow melts,
exposing what was
buried there all winter:
tricycles and
fire engines and
all sizes of children
waiting in boots and
yellow mackintoshes
for the mud.

Dit mooie simpele vers van Anne Stevenson (dank aan Andrew Sullivan) doet wel erg denken aan één van mijn favoriete dichters:

Maart

De dode diertjes, platgestampt
onder de oude samengeperste
sneeuw, die nu verdampt,
lossen tot een van zon ververste
tevreden vloeistof, tot
een schatrijke mest op en vloeien
nog een maal dierlijk van genot,
de grond in; over twee weken bloeien
de crocussen misschien al.

Het maandenlangsgesleepte laken
dat vanmorgen pas linksafslaat
verdwijnt zonder geluiden te maken.
Op de nu weer donker gekruimde straat
liggen dingetjes van verleden jaar
in de echte lentezon maar
er zijn ook wat nieuwe bij:
twee slechte spijkers, een goede zelfs.

Waarachtig! Het eerste groen.
Overal wordt gespriet.
En als zij dat kunnen doen
wat kan ik dan wel niet!

De eerste warmte stroomt weer weg.
Ik kan heus meefluiten.
Als ik daarbij naar buiten
kijk en 'winnter' zeg,
'winnter', dan is het winterweer.

Maar de naakte takken en de verroeste heg
lijken al niet zo koud meer
als ik 'lennte, lennte' zeg.

De knoppen in de takken lijken
niet makkelijk meer te zitten.
Ze moeten zich daar voelen
als vuisten vol hitte,
als vierjarigen in kinderstoelen.
Ze zullen op den duur
van de vreemdste dingen openspringen:
van een misthoorn, van vergaderingen,
de maan, het voorbijgaan van een uur.


Dit is uit de bundel 'Almanak', van Leo Vroman. Zelf getypt, want op het internet is Vroman niet bijster populair. Ten onrechte; Leo Vroman is één van de grootste levende Nederlandse dichters.

In het midden

In Friesland rijden nieuwe treinen, van de firma Arriva. Het mooie is dat je als jongetje van 48 in het gangpad achter de cabine kunt gaan staan om door de glazen deur achter de machinist vooruit te kijken naar het spoor. Het binnenrijden van station Dronrijp wordt daar echt spannend van kan ik u melden.
In Franeker moet ik even wachten totdat Jacob me oppikt, en ik word overvallen door een nostalgische gedachte. Geen gevoel, maar een gedachte, en ik ben hem vergeten. Het zal wel iets te maken hebben met de late jaren negentig, toen ik af en toe met de trein van Franeker naar Harlingen ging, als het heel slecht weer was. Het doet er niet toe.
Wat er toe doet is dat ik steeds vaker, ook op deze weblog, last heb van nostalgie. Ik vind dat eigenlijk een beetje vervelend, en dat misschien vooral omdat nostalgie heel lekker is. Lekker, maar ook een teken van naderende ouderdom. Van louter toekomst kleurt het leven langzaam naar een midden met een groot verleden.
Nou, zo kan het wel weer. Waar gaat het eigenlijk over? Help!

Debat (2)

Voor wie nog puf heeft: ik heb zojuist dit gepost op Daily Kos.
Update: kijk maar niet. Ik krijg voornamelijk op mijn donder. (Neemt niet weg dat ik natuurlijk gewoon gelijk heb :-))

Eén minuut

Morgen ga ik naar Lollum, naar mijn Friese herenclub. Na de dood van de Mazda is zo'n reis een beetje ingewikkeld, want het openbaar vervoer naar kleine Friese dorpen laat te wensen over. Dus reis ik naar Franeker, waar ik ooit lesgaf. en alwaar Jacob me opwacht. En hoe ga je met het openbaar vervoer van Den Haag naar Franeker?
Het is niet te geloven, maar de route over de Afsluitdijk is precies een minuut korter dan de route over de Veluwe. De eerste voert via Haarlem, Alkmaar, Afsluitdijk, Zurich en Harlingen naar Franeker via tram, trein en bus. Vijf keer overstappen. De route door het oosten gaat via Amersfoort, Zwolle en Leeuwarden. Slechts drie keer overstappen, maar dan ben je wel een minuut later in Franeker. Eén minuut. Franeker is halverwege de weg van Den Haag naar Den Haag, op een halve minuut na. Heeft die Eise Eisenga weer met de klok zitten klooien zeker.

Gesmurfd!

Dit mag je echt niet verder vertellen: ik heb bij Albert Heyn om een smurf gevraagd! Eén smurf? Twee! Ik had namelijk een heel groot pak toiletpapier met bonussmurf alsmede een totaalbedrag aan boodschappen. Twee smurfen gesmurfd!
Ik weet heel goed waarom ik dat doe, vragen om een smurf. Willemijn heeft een oppaskindje dat ze wel op kan vreten (ja ja lezers, dat is dubbelzinnig: vreet het kind de smurfen of vreet Willemijn oppaskindjes?), dus daar wil je wel smurfen voor sparen. Maar de ware reden is dat ik heel precies wil weten of het nog dezelfde smurfen zijn. Vroeger, heel vroeger, voordat ze door een waterkraan konden, waren smurfen leuk. Ik had er een paar gesmurfd, ik heb geen flauw idee meer hoe. Ze waren blauw (joh! echt?) en klein (nee maar!). Zouden ze nou gewoon dezelfde smurfen bij Appie in de bak hebben liggen, een restpartij van vijfendertig jaar terug? Ik durf nog niet te kijken.

Debat

Er is veel over te zeggen, bijvoorbeeld dat het een beetje tam was. Maar het debat van gisteravond bevat ook een klein juweeltje. Klein en nauwelijks schitterend, maar waardevol:

OBAMA: Now, I think that Senator Clinton has a fine record and I don't want to denigrate that record. I do think there is a fundamental difference between us in terms of how change comes about. Senator Clinton of late has said: Let's get real. The implication is that the people who've been voting for me or involved in my campaign are somehow delusional.
(LAUGHTER)
And that, you know, the 20 million people who've been paying attention to 19 debates and the editorial boards all across the country at newspapers who have given me endorsements, including every major newspaper here in the state of Texas.
(APPLAUSE)

OBAMA: You know, the thinking is that somehow, they're being duped, and eventually they're going to see the reality of things.
Well, I think they perceive reality of what's going on in Washington very clearly. What they see is that if we don't bring the country together, stop the endless bickering, actually focus on solutions and reduce the special interests that have dominated Washington, then we will not get anything done. And the reason that this campaign has done so well...
(APPLAUSE)
The reason that this campaign has done so well is because people understand that it is not just a matter of putting forward policy positions.

OBAMA: Senator Clinton and I share a lot of policy positions. But if we can't inspire the American people to get involved in their government and if we can't inspire them to go beyond the racial divisions and the religious divisions and the regional divisions that have plagued our politics for so long, then we will continue to see the kind of gridlock and nonperformance in Washington that is resulting in families suffering in very real ways.

Los van het prettige feit dat de Obama-volgers bij het lezen van de tekst de man ook horen, horen hoe zijn prachtige bariton een woord als duped acteert, met de juiste stop aan het eind van het woord en dan de pauze precies lang genoeg, kortom, los van de bijzonder prettige onzin,

[adem halen]

hier staat precies waarom de man president moet worden. Vraag niet wat de president voor je kan doen ..... enzovoorts.

Wiskundeleraar

Dat de arme sloebers die de sommen moeten maken het niet zo grappig vinden, à la. Maar de verzamelde leraren vonden dit begin deze maand een fantastische uitsmijter van hun jaarlijkse conferentie:

Vaker gezien

Een goede actiefilm kan heel wat onzin verdragen, vooral wanneer de onzin een filosofisch smaakje heeft. Maar Tony Scott's Déjà Vu maakt het wel heel bont. Dat je na de eerste vijf minuten de stroperige stijl van de reclamefilmer al wel weer gezien hebt helpt natuurlijk ook niet mee. Maar ach, er is Denzel Washington, en er ontploft het één en ander, dus we vervelen ons niet.
Denzel gaat terug in de tijd om te voorkomen dat hij terug in de tijd moet. Daar zit natuurlijk al meteen de mooiste paradox, en wanneer je er zorgvuldig mee omgaat kan het heel aardig uitpakken, zoals in de eerste Back to the Future bijvoorbeeld.
Wie Déjà Vu nog uit de onvolprezen videotheek wil halen moet nu even zijn oren dicht doen, want ik ga fijn verraden hoe het afloopt: Denzel gaat terug in de tijd, redt het meisje (en nog een dikke vijfhonderd brave burgers, maar het gaat natuurlijk om het meisje) en komt daar zelf bij om het leven. Meisje verdrietig. Maar wie komt daar uit de waas van haar tranen tevoorschijn? Natuurlijk!
Als je teruggaat in de tijd kan je jezelf tegenkomen. Wie ben jij dan? Als ze er ééntje gaan kietelen, welke wil je dan zijn?

Nadal

"Ik heb Nadal zien tennissen" zei ik bij thuiskomst tegen Willemijn. Weet je wat ze zei?: "En gehoord zeker!" Kreun.
Nee, dat is niet grappig. Gisteren zou het nog grappig zijn geweest, maar nu niet meer. Ik heb Nadal zien tennissen.
Vorig jaar vond ik het eigenlijk maar matig, dat toernooi van Krajicek. Veel te veel gedoe er omheen, en als je dan eenmaal bij het centre court zit blijkt het gedoe ook daar gewoon door te gaan. Ergens beneden wordt getennist door mannen die dat echt wel kunnen, maar eigenlijk is het bijzaak.
Gisteravond bleek het hoofdzaak. Ik was geen fan van Nadal. Te scherpe kop, te strakke broek, teveel gekreun. En toen gingen ze tennissen. Tja, je hebt tennissen en tennissen, en 'never the twain shall meet'.
Ik heb Nadal zien tennissen. Zelfs zijn naam is mooi.

Zometeen

Voor de liefhebbers

Ik weet het, ik weet het, het gaat de hele tijd over hetzelfde. Als je dat niet leuk vind kan je dit overslaan en wachten op nieuwe ballonnen. Maar dit artikel op DailyKos moet je lezen als de verkiezingen je in Amerika je ook maar voor een kwart interesseren. Voor de duidelijkheid: DailyKos is een behoorlijk progressief-liberale website die de laatste maanden smoorverliefd is geworden op Obama.

A Life-Long Republican Weighs In On Your Ronald Reagan
by draylogan

Mon Feb 18, 2008 at 08:25:13 PM PST

Barack Obama, if nominated as the Democratic Candidate will carry the most states in the general election since Ronald Reagan in 1984 (49 States). He will make historic changes that will fall slightly short of what most Progressives (Is that what you call yourselves?) desire, but will be far more sweeping then they could have attained otherwise. He will do this with great support from both sides of the "aisle."
The problem is, you may not elect him. He may not be your candidate. And it is because so many of you sit in your little liberal bubbles talking with each other so much that you can't see what you have in front of you.
Wake up Democrats!!!

These are the following "blind spots" that I see as an "outsider" to this internal discussion.

1. Hillary Clinton wins more big states:
So what!!! Hillary won New York and California. One was her home state by the way. Do Democrats really think those states wouldn't go Democrat in a general election anyway??? You don't think ANY democrat would win Mass.? Come on! This logic makes Republicans laugh. You could throw Chris Dodd out as your candidate and we would concede California, N.Y. and Mass.

2. Hillary Clinton can win swing states:
Let me make this clear right now. If Hillary is your candidate you WILL HAVE NO CHANCE of winning Missouri, Wisconsin, Ohio, Texas, Minnesota, or even Florida. Barack Obama can win all of these. Why? Well, because 37% of the country is Democrat, 37% of the country is Republican, and the votes that matter...Independants, make up 26% of the electorate. That Independant group, which is getting larger every year, would rather vote for McCain over Hillary (me included), but would vote for Barack over McCain (me included)
Can we agree that I am factually correct so far?

3. Barack Obama can't win some of the states he is winning now, therefore they don't matter:
I will say this again. You need to look at history. The reason the country has been divided into Red and Blue is because we haven't had any candidates that have really inspired ALL people. Let's just face it. I didn't vote for George Bush because he inspired me...I voted for him because I was a Republican. I bet many of you did the same for Kerry. When a candidate comes along that can inspire an entire nation, you can throw the Red/Blue State Book out the friggin' window. Ronald Reagan won 44 states in 1980, and then he won 49 states in 1984. Barack Obama is your Ronald Reagan if you would just not be so afraid to believe.

4. Hillary has all her negatives factored in, Barack will be an easy target:
Again, we Republicans laugh to think that some of you believe this. If Hillary becomes your nominee, we will have no qualms (unlike Barack), about attacking her legacy. Her failed health insurance policy. Her legal dealings. Her inability to make sure Monica Lewinski cleaned her dress correctly after her tryst in the Oval Office. O yes, it is all fair game whether you like it or not. Barack knows he can't do this. We will remind people of the last 4 years of the Clinton's reign in the Whitehouse... rooms for rent, the place left a wreck, and pardons for really bad people. We don't even know how to go after Barack. He's young. He can't handle the war in Iraq. That's about it. You win.

[er was een 5de punt. Ik heb het weggelaten i.v.m. de lengte en omdat het nergens op slaat]

In conclusion, the thing that should wake ALL of you up is to realize that I will be voting for Barack Obama. There are many like me. I know of NO Republicans who would vote for Hillary. None.

Why? Is it because he isn't progressive? No, it's because of his message. He inspires. Don't discount words. I am pro-life and anti-gay marraige. But what is more important to me, is bringing this nation together with a message of shared responsibility. WE can do this. Not just Progressives. Not just Democrats. Not just Independants. We ALL can do this. We are the hope we have been waiting for.

Wisconsin

De peilingen voor vandaag zijn niet echt geweldig: een paar procentpunten voorsprong voor Obama. Met een 'margin of error' van een procent of vier kan het alle kanten op. De enige poll die heel duidelijk is is deze:




Hier staat dat Clinton het in de 'general election' in Wisconsin met 7% zou afleggen tegen McCain, terwijl Obama met 10% verschil wint. Hoe Clinton de staat vandaag kan winnen als deze peiling klopt is mij een raaadsel. Nou, mooi, dat gebeurt dus niet.




Overigens, Wisconsin en voorverkiezingen doet me denken aan het prachtboek van Theodore H. White over de presidentsverkiezing van 1960, mijn geboortejaar. In 'The Making of the President' beschrijft White hoe een zekere John F. Kennedy in de grote lege vlaktes van Wisconsin op zoek gaat naar kiezers:

"At noon he stood at the head of the street in the one-street village of Phillips and looked down its lenght and saw no one; he entered its hardboard factory and spoke to the workers on the line, who grunted and let him pass; he visited the local newspaper, which was totally indifferent to the fact that a Presidential candidate was pausing with them; he circulated the cafés on Phillips' main street, courteously the men and women slurping coffee and eating sandwiches, saying, "My name is John Kennedy, I'm running for President in the primary"; and they went right on eating, He left the town shortly after noon and the town was as careless of his presence as of a cold wind passing through."

Awater

Aan de noordkant van de Kornoeljestraat schijnt de zon. Het is koud buiten. Ik sta met een vest, een dikke leren jas en een Feyenoord-sjaal om te wachten op Michiel. Het is koud, maar windstil. Ik ga in de zon staan en kijk uit over de schooltuinen. Even verder staan de statige bomen van het oude kerkhof. Het is zondagmiddag en stil. Af en toe rijdt er een auto over de Mient die de stilte even verstoort. Als de bus nadert hoor ik eerst het lage gebrom voordat hij vanachter de bomen mijn blik in schuift. Een specht timmert op een kerkhofboom. De weinige geluiden maken van dit hoekje stad een bijna dorpse ruimte. Mooi is dat.
Een half uur later staan we voor het huis van Christa in Rotterdam. Op ons bellen wordt twee keer teruggezoemd, maar de deur wil niet open. Even later schuift Marijn een raam omhoog. Hij kan niet weg, want Christa heeft hem opgesloten en is met de sleutels in de zak gaan winkelen. Absurde humor. Bij wijze van passend commentaar komt om de hoek een gele ballon de straat in dansen, langzaam voortbewegend op de onmerkbare bries. Het kind dat even later volgt negeert de ballon. Michiel ontfermt zich over het ding en houdt hem hoog op de voet.
Nog later, in het stadion, blijkt voetballen toch iets ingewikkelder. Een wedstrijd om je vreselijk over op te winden, maar zelfs de man met het blauwe mutsje, die normaliter zes keer per wedstrijd probeert de boarding aan gort te trappen uit louter frustratie, blijkt bevangen door een poëtisch gevoel van welwillendheid. Op een reclamebord verschijnt het woord 'Awater'. Alles is stil vandaag.

Polls

Drie recente polls geven elk voor zich dezelfde tendens aan: Obama heeft Clinton ingehaald:










In Pennsylvania en Ohio vertaalt deze tendens zich nog niet op plaatselijk niveau. In Texas wel. Er is een gerede kans dat Obama Texas gaat winnen, zeker wat betreft het aantal delegates. Obama kan de delegates winnen in Texas met een verlies van 8% in de 'popular vote'. Raar maar waar. En als dat gebeurt is een klein verlies in Ohio en Pennsylvania geen enkel probleem.

No country for old men (2)

De man met de onuitspreekbare naam Chigurh gaat afrekenen in een verlaten pompstation. De pompbediende heeft geen idee met wie hij van doen heeft. Wij wel. Chigurh is een even machinale als maniakale moordenaar. Hij stelt vragen aan de pompbediende. De pompbediende begint langzaam te begrijpen wat wij allang weten: dit gesprek zou heel gemakkelijk heel fout kunnen aflopen. Uiteindelijk beslist het lot over het leven van de bediende.

Hij blijft leven.

De broertjes Coen plaatsen ergens in dit billenknijpend spannende stuk film een shot van een snoeppapiertje. Een close-up. Chigurh legt een verfrommeld snoeppapiertje op de toonbank en wij zien van heel dichtbij hoe het papiertje zich langzaam uitvouwt en groter wordt. Je adem inhouden en dan, eindelijk, inademen. Op het nippertje.

Mal di luna

Op de fiets van de winkel naar huis, de tassen vol met vitamines en ander ongerief, valt in het strakke blauw de maan wel heel erg op. Ik kijk omhoog, de weg is recht en leeg. Ergens tussen eerste kwartier en vol hangt de heldere zilveren schijf half-hoog in de lucht. Ik denk een moment na over de plek waar ze hangt, en bedenk een mooie vraag voor de wetenschapsquiz:

De volle maan staat in de winter in het zuiden

a. hoger
b. lager
c. even hoog

aan de hemel dan/als in de zomer.

Een beetje oplettendheid en wat ervaring volstaan voor een goed antwoord, maar hoeveel mensen kijken er omhoog? De vraag wordt nog leuker als je er argumenten aan toevoegt.

a. hoger, want de volle maan volgt 180 graden op de zon en heeft dus in de winter dezelfde stand als de zon in de zomer.
b. lager, want de zon staat ook lager in de winter, en de maan moet even hoog staan als de zon anders zouden zon- en maansverduisteringen onmogelijk zijn.
c. even hoog, want de maan draait in een grote cirkel om de evenaar en staat dus op een gegeven moment op de dag altijd even hoog. De stand van de aardas is van invloed op de hoogte van de zon, maar niet op die van de maan.

Roept u maar.

Senator .... elected!

Zojuist heb ik op de grootste democratische verkiezingssite een diary geplaatst over de vraag waar Amerikaanse presidenten vandaan komen als ze de eed afleggen. Een kleine 42% van de presidenten blijkt al president te zijn. 19% komt uit het vice-presidentschap, eveneens 19% was gouverneur van een staat, en slechts 6% komt uit de senaat. Tot overmaat van ramp: beide presidenten die uit de senaat kwamen (Warren G. Harding en John F. Kennedy) stierven in het ambt. Dat belooft weinig goeds: als er één ding zeker is over de komende verkiezingen dan is het dat een senator president wordt.

No country for old men (1)

Het eerste half uur van de nieuwe film van de Coen broertjes, 'No country for old men', lijkt vooral over ruimte te gaan. En over tijd, of gelijktijdigheid. De hoofdpersonen betreden allemaal de grote meedogenloze plek in de film, allemaal op hun tijd. Terwijl ze er ronddolen gaan de anderen gewoon door met bestaan, buiten het kader. Ruimte, tijd, en een bestaan buiten het kader, is dat niet wat film zo'n weergaloze kunst maakt? De broertjes Coen zijn meesters in cinema, en 'No country for old men' is hun beste film sinds lange tijd.
Waar gaat het eigenlijk over? Over mannen, drie mannen om precies te zijn, over drie manieren om man te zijn die diametraal verschillen en toch misschien hetzelfde zijn. Over goed en kwaad. Tot nog toe ging het bij de Coen-broertjes altijd over goed en kwaad, maar er viel ook altijd om te lachen. Dat is voorbij. Een inwendig grimlachje, verder komen we niet bij 'No country for old men'. Het maakt de film nog beter dan veel toch al buitengewoon prachtig werk uit het rijke oeuvre van de broers. Misschien kan de laatste Coen-film zelfs tippen aan hun onbetwiste meesterwerk. Nog een keer zien, en dan nog een keer.

Oh, sorry, 'Fargo' natuurlijk.

Heidegger in Azië

Ik weet niet welk Aziatisch land het is, maar ze maken zich er bepaald niet van af. Hier is niet zomaar een verwijzing naar een deur, van wat voor aard ook, waardoor je naar binnen kunt, nee, hier wordt gerefereerd aan de ervaring van het binnentreden als zodanig. Wie hier binnentreedt neemt deel aan een ontologische ervaring, aan het 'drinnen-sein-an-sich'. Mooi is dat. Azië heeft de toekomst, zo wordt gezegd. Heel fijn dat ze de zaken een beetje serieus nemen.

Hahahahahahahahaha ..... Auw!

(Waarschuwing: het bekijken van het hieronder geplaatste filmpje kan ernstige bijwerkingen veroorzaken aan het gevoel van plaatsvervangende schaamte)

Nou, kijk, bij Obama hadden ze ook zo'n leuk filmpje, dus toen dachten we: nu moeten we zelf ook laten zien dat we heel hip zijn, of cool, of zoiets. Maar wij spreken ook de mensen aan die thuis nog een videoband van de 'Partridge Family' hebben, dus dat is aardig van ons. En we hebben ook een echte politieke boodschap, over warmte en school en zo, en oorlog en niet alleen maar van dat hoop-gedoe. Dus bij ons gaat het echt ergens over. Kijk maar: leuk he!



Ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha!

Chesapeake Bay

De Dia's

Mijn nicht Karen, het oudste kleinkind van mijn ouders, heeft een diascanner gekocht en is nu bezig om de enorme collectie dia's die zich in mijn moeders klerenkast heeft opgehoopt te lijf te gaan. Er zijn veel saaie dia's bij, maar met ongeveer de helft heb ik een emotionele band. Dia's draaien, dat was met enige regelmaat een favoriete bezigheid. Het verleden draaide (vandaar die rare term natuurlijk, 'dia's draaien') in al zijn glorieuze alledaagsheid voor onze ogen voorbij. Altijd dezelfde vaste plaatjes, altjd dezelfde verhalen. Alsof we naar een nieuwe Bond-film zaten te kijken die in alles leek op alle vorige. Hoe bekend, hoe heerlijk!
De mooiste series zijn die uit Engeland en Finland, waarschijnlijk omdat ik aan die vakanties alleen een dia-herinnering heb; ik was domweg te klein om er nog veel van te kunnen maken, en de van kleur verschoten Ansco-dia's spelen de meest cruciale rol die de foto hebben kan: substituut voor de herinnering. En dus is Karen wijselijk gestart met de serie waarop ze zelf zojuist begonnen is met het bestaan. Toen ze geboren werd was ik tien, en op de foto boven ben ik dus ruim elf, de bal aan de voet alsof ik nooit iets anders deed. Je ziet mijn nichtje van één denken: "Jij kunt eigenlijk helemaal niet voetballen, en ik vind opa een stuk leuker, want die maakt een foto die ik over zesendertig jaar eens lekker ga digitaliseren."

Likmevessie

Michiel komt filmpjes branden, filmpjes van Klaas. Op ons appeltje. Het is altijd geklooi, dat gedoe met beeldcodexen. Heb je de plaatjes goed, is er geen geluid, of andersom. Terwijl de iMac trouw staat te zwoegen op een dvd'tje bespreken we het leven en de betekenis van de uitdrukking "lik me vestje". De grote Van Dale geeft geen uitsluitsel. Pas als de Mac is uitgebrand kunnen we veilig naar de www-versie van de aloude Stoet: 'Spreekwoorden en gezegden.' En wat blijkt? Met een kledingstuk heeft het allemaal niets te maken. Stoet verwijst bij 'likmevessie' (sic!) naar "Een kleermaker van kust-me-gat" en zegt dan: "Waarschijnlijk is ves(sie) het fr. fesse." Oh, juist ja. Het woordenboek geeft uitkomst: 'likmevessie' betekent gewoon 'lik mijn reet'.

Koplampen

Hillary Clinton heeft zojuist haar campagne-manager ontslagen. Volgens de Engelse krant 'The Telegraph' is de Clinton-campagne in paniek. Er is geen geld meer, en er is geen plan meer, beide omdat niemand rekening heeft gehouden met een scenario waarin de voorverkiezingen na Super Tuesday gewoon doorgaan en de gedoodverfde kandidaat zelfs tegen een achterstand aankijkt. De arrogantie van de macht, gereduceerd tot grote ogen vol angst. Wat te doen? Ik voorspel rare sprongen.

Eenzaam in Byron

En dan het mooie verhaal van de eenzame democraat in Byron, Maine. Hij of zij, dat vertelt de geschiedenis niet, kwam naar de caucus en koos Clinton. Hij/zij was de enige stemmer. Een 100% score voor Hillary. Helaas, geen delegate verdiend. De caucus, zo stel ik me voor, duurde vijf minuten. Een absurdistisch toneelstuk voor vier stembureau-medewerkers en een kiezer. Mooie korte film ook.

Internet

Wat een geweldige uitvinding is het toch! Ik zit in Den Haag achter een schermpje en volg per minuut de ontwikkelingen in de gymzalen van de mooie staat Maine. Ik neem maar aan dat het een mooie staat is. Maine, mooi. Heel mooi is dat mijn kandidaat allemaal blauwe vlaggetjes krijgt. Per minuut komen er twee binnen. Weer een blauw vlaggetje, weer een gymzaal voor Obama. Heel af en toe is er een rood vlaggetje bij. Hillary blij, maar niet echt. Er zijn te weinig rode vlaggetjes. Hup, weer een blauw vlaggetje. Het leven is mooi en Maine is just around the corner.

Kubussen

Een voorbeeld uit het hieronder genoemde boek over Kloppenburg: drie kubussen die zich vermengen. Vooral het schetsmatige van de tekening vind ik erg mooi. Het is juist dat wat meestal ontbreekt in de kunst die door wiskundigen mooi wordt gevonden en die over het algemeen rigide, leeg en saai is. Dit schetsje is prachtig. Let ook op het kleine bovenaanzicht links-onderin.

Jacobus Kloppenburg

Nee, ik had ook nog nooit van de man gehoord, maar vanochtend kwam hij voorbij op de treurbuis. De Avro zij geprezen voor de zaterdagochtend kunstprogramma's. Jacobus Kloppenburg, verlegen, teruggetrokken, wars van het wereldje, zou zomaar één van de grootste levende kunstenaars van Nederland kunnen zijn.
Jaren lang werkte Kloppenburg aan zijn 'Artchive for the Future', een bonte verzameling kunstwerken, kunstwerkjes en ready-made's die met zijn allen één groot werk vormen. Helaas, de gemeente Amsterdam vond het nodig het hele spul vanwege brandgevaar te ontruimen en zonder veel decorum in een aantal containers te flikkeren. Daar ligt het nu al tien jaar te vergaan.
Wie de details van dit trieste verhaal wil lezen, en bovendien een indruk wil krijgen van de veelzijdigheid van Kloppenburg, kan terecht bij een schitterend boekwerk, dat hier in pdf-formaat is te downloaden. Gratis en voor niets.

Potsdamer Platz

De foto is gemaakt in 1976 door Karl-Ludwig Lange. Als je goed kijkt zie je in welke Duitse stad. Zowel de 'Imbiss', als de vestiging van de firma 'Blohm' en de Mercedes Benz zijn niet meer. De plek is er nog wel, maar ze lijkt in helemaal niets meer op het plaatje van ruim dertig jaar geleden. Ik bezocht de plek voor het eerst in het begin van deze eeuw, en toen was het een grote trieste kale vlakte. Nu, een paar jaar later, ziet het er alsvolgt uit:


Het kleine witte vierkant in het midden van de tweede foto, dat is ongeveer de plek waar op de eerste foto de Mercedes staat, en de blikrichtingen van de foto's staan ruwweg haaks op elkaar. De meer recente foto is gemaakt van achter de muur, op het inmiddels in ere herstelde Leipziger Platz.

De oudere foto is fascinerend. Ze toont het einde van het westen. Een rafelige rand, met een slordige snackbar, een onduidelijk bedrijf, en de auto van een directeur. Aan de randen is het leven altijd slordig. Even verder staat de muur en begint de vijand. Daar, net over de muur, zal het wel net zo slordig zijn. We weten het niet meer. Ik wou dat ik het nog had kunnen zien. Ik was zestien, en verder dan de Harz kwamen we niet. De tweede foto toont de gillende haast van de vooruitgang. De tweede foto is indrukwekkend, maar de eerste is fascinerend.

Katrina

Julia B. Collins cries as Democratic presidential hopeful Sen. Barack Obama speaks at Tulane University February 7, 2008 in New Orleans, Louisiana.

Oeps!

En wanneer zouden onze Republikeinse vrienden er achter komen dat Obama een beetje vreemd telefoonnummer heeft: 8666752008. Zie je wel!

Spin

De Obama campagne kan meer dan tevreden zijn. Wat twee weken geleden door niemand werd verwacht: Obama wint op Super Tuesday zowel een meerderheid van staten als een meerderheid van kiesmannen. De staat Missouri, die al ruim een halve eeuw op de latere presidentskandidaat heeft gestemd, ging naar Obama. Nog nooit eerder heeft een kandidaat die tegen de gevestigde orde vecht Super Tuesday overleefd. Barach Obama overleefde niet op Super Tuesday, hij overwon.

Wakker

Op het juiste moment wakker zijn, daar gaat het om. Het is nu kwart over zes in de ochtend en zojuist haalde Obama Clinton in in Missouri. De staat was een uur geleden al aan Clinton gegeven door de grote netwerken. Ten onrechte. Het is het beeld van dit verkiezingsjaar: De gedoodverfde winnaar wordt net op tijd ingehaald door de hipster.
Over de verdeling van de gedelegeerden durft nog niemand iets definitiefs te melden. Goed voor Obama: winst in Connecticut, veel grotere winst in Illinois dan Hillary in New York, symbolische winst in Missouri, onverwachte winst in Delaware. Het is allemaal symboliek, maar toch. Het wachten is op California en de verdeling van de 'delegates'.
Obama zei zonet iets aardigs: "We are the ones we've been waiting for."

Sorry voor het barre proza, maar toen de wekker ging om vijf uur bevond ik me nog op het station van Eindhoven in afwachting van de trein naar Eindhoven. Remslaap! Brrrrrrr.

Super Tuesday: Be smart!

Oh la la!

Volgens de officiele berichten spreken de Franse leerlingen heel goed Engels, maar de werkelijkheid blijkt weerbarstig. Ik mag ze een les geven over de vraag hoe een reclamefilmpje werkt, want dat moeten ze, samen met hun Nederlandse gastheren en mevrouwen, zelf gaan maken. Het is weer eens wat anders dan foto's nemen van Den Haag, en je moet toch wat op zo'n uitwisseling.
Gelukkig wil de oudste van de twee Franse leraressen graag vertalen. Of ze beseft dat ik versta wat ze zegt weet ik niet precies, maar ze maakt mijn betoog veel mooier en welluidender dan het is. Ik zwijg en luister bewonderend toe. Of kan je dat zo niet zeggen, in het Nederlands? Taal is moeilijk hoor. En als je tegen een Fransman zegt: "Je ne parle pas Français, pas un mot," dan geloven ze je vreemd genoeg niet. En het is toch echt waar, op die zeven woorden na.

De zevende

Beginnen met strijkkwartetten? Nee, bij nader inzien toch maar niet. Het strijkkwartet is de apotheose, niet het begin. De waardering voor klassieke muziek begint met een melodie die bevalt, met harmonie, met welklank. Later is het strijkkwartet een 'acquired taste'. En hoe later het kwartet, hoe meer moeite je moet doen om smaak te verwerven.
En hoe groter de beloning. Dat wilde ik eigenlijk schrijven, maar dat is natuurlijk juist de vraag.

Nee. we beginnen met de symfonie. Als je het mij vraagt zijn er twee muziekgenres bij uitstek: het strijkkwartet en de symfonie. Beide zijn ruwweg even oud, met Joseph Haydn als beroemdste en meest productieve 'Uhrheber'. Ik heb geen Haydn-symfonieën in mijn top tien. Haydn is mooi, subtiel, en snel weer verdwenen.

Hier zijn de tien beste symfonieën, van elke componist slechts één (anders is het bijna allemaal Bruckner):

10. Ralph Vaughn Williams - Symfonie Nr. 1
9. Antonin Dvorak - Symfonie Nr. 9
8. Franz Schubert - Symfonie Nr. 8
7. Jean Sibelius - Symfonie Nr. 4
6. Gustav Mahler - Symfonie Nr. 6
5. Edward Elgar - Symfonie Nr. 1
4. Dmitri Shostakovitch - Symfonie Nr. 7
3. Allan Pettersson - Symfonie Nr. 7
2. Ludwig von Beethoven - Symfonie Nr. 7
1. Anton Bruckner - Symfonie Nr. 7

NWD

De professor komt moeilijk op gang. Niet omdat hij nerveus is, maar omdat hij normaliter geen tijd heeft voor sociale activiteiten die niet echt bijdragen aan de ontwikkeling van de wetenschap. En omdat hij een turbo-nerd is natuurlijk, maar dat is hetzelfde. Het toespreken van een zaal vol wiskundeleraren, op één of andere manier afgekomen op de volstrekt nutteloze vraag of L.E.J. Brouwer gelijk had of niet, brengt hem wellicht een beetje in de war. Zijn praatje is expres low-brow, zodat iedereen het kan begrijpen. Hij moet er moeite voor doen en overdrijft het in één moeite door. Een oneindige rij, een rij die ..... nooit ..... meer ...... ophoudt. Ja ja professor, we hebben de gedachte wel zo'n beetje te pakken hoor.
Als iemand uit de zaal een vraag stelt doet de professor zijn uiterste best de vraag serieus te nemen. De vraag is zo dom dat het niet eens een vraag is. De professor zucht alleen van binnen, zodat niemand het hoort. Hij laat de vragensteller in zijn waarde en gaat niettemin met ferme hand en nauwe bocht om het gezwatel heen. Heel knap. En nu weer verder.
Het gaat over Brouwer. Ik ben er tegen. Dat de manier waarop wij kennis verwerven enige relevantie heeft voor de vraag wat waar is vind ik nogal dubieus. Ik ben toch een soort van platonist, volstrekt anti-pomo, en dat met duivels plezier, zelfs in het weekeinde (Lees Whitehead: in het weekeinde debateren de wiskundigen over de grondslagen van hun vak, maar door de week zijn ze allemaal platonist.) Na afloop confronteer ik de professor met mijn bezwaren. Hij blijft natuurlijk minzaam glimlachen; hij mag dan een soort van wiskundige Mr. Bean zijn, maar hij heeft ook al heel lang geleden geleerd hoe je met non-valeurs moet omgaan. In hun waarde laten. Glimlachen.

Niet te geloven!