Heel veel cee-ooh-twee

De finale van de Champions-League wordt gespeeld in Moskou. Het gaat tussen Manchester United en Chelsea. Uit Manchester en Londen. Inderdaad, allebei uit Engeland. En ze spelen in Moskou. Vijf-en-twintig-honderd kilometer verderop.

De Uefa stelt aan beide Engelse clubs samen precies 42.000 kaarten beschikbaar. Ze houden zelf ook een slordige 42.000 om weg te geven aan vriendjes. De Uefa heeft heel veel vriendjes. Als er van die vriendjes tienduizend in Engeland wonen vliegen er op 20 mei een slordige 50.000 mensen van het perfide Albion naar Moskou. Dat zijn heen en terug samen ongeveer 400 vluchten. Vier-hon-derd! Samen goed voor een miljoen luchtkilometers. Reken je dat per viegtuig of per personen? In het laatste geval gaat het om tweehonderdvijftigmiljoen kilometers. Voor een voetbalwedstrijd die ook op Wembley gespeeld kan worden.

Ik heb geen zin om het uit te rekenen, maar het lijkt me dat er een gigantische milieubesparing mogelijk is door een simpele maatregel op het hoofdkantoor in Genève. Dat toch al veel te rijke Russen en een enkele airline er van balen weegt niet op tegen het financiële geluk van tienduizenden Engelse supporters. Om van het geluk van de ijsberen maar te zwijgen.

Ik heb een mailtje gestuurd naar de Uefa, naar beide clubs, naar Greenpeace, en naar Engelse kranten. Serieus, echt waar. Activist Blaak, op zijn oude dag.

Bagger en geluk

Op de B-holes speel ik als een natte krant. Ik slaag er in om op de achtste drie ballen in het water te slaan en een elf te laten noteren. Reddeloos, redeloos, radeloos.

Op de A-holes speelt Beute als een natte krant. Beleefdheid verbiedt me om de akelige details te benadrukken.

Met nog één hole te gaan is het gelijk in Matchplay, en in Strokeplay sta ik één slag voor. De negende moet de beslissing brengen. De negende is een korte par drie. De negende is mijn vijand. Ik heb er nog nooit goed gespeeld.

Mijn prachtige hoge afslag is te ver naar links maar wel op lengte. Beute raakt zijn bal veel te vet en houdt een meter of dertig over naar de pin. Hij topt zijn tweede slag, maar de bal komt al hobbelend op de green tot stilstand, een meter of vier van de hole. Ik scheld op zijn geluk, inwendig en uitwendig. "Guus Geluk!" Ik bedoel natuurlijk: "lul", maar golf is een nette sport.

Mijn bal moet langs de bunker over een heuveltje. De pin staat voor op de green, dus de bal moet de heuvel over en dan snel stoppen. Mijn pitch is perfect, de beste slag van de dag. De bal raakt de heuvel vlak voor de top, stuit nauwelijks, en rolt dan het heuveltje af om op een meter of twee van de pin te stoppen.

Alles grijnst in mij. Ook aan mijn slag is bijna alles geluk, want golfen, dat is veel te moeilijk, maar je ziet het er gelukkig niet aan af.

We halveren de hole. Ik win op strokeplay.

Maar Beute sloeg op de vierde B-hole een birdie. Birdie Beut!

Apollo 11

Een verbluffende kaart: de wandelingen van Neil Armstrong en Buzz Aldrin verstoorden een gebied op de maan dat in zijn geheel binnen een voetbalveld past. De eerste maanwandeling lijkt me in retrospectief één van de belangrijkste gebeurtenissen van de vorige eeuw. Maar omdat de vorige eeuw nogal heftig was, met zijn wereldoorlogen en massamoorden en technologische enormiteiten, valt de maan een beetje weg. Kijk je over een millennium nog eens terug, dan lijkt me het eerste extraterrestiale uitstapje een fenomeen van groot historisch belang.

Welnu, het uitstapje besloeg nog geen voetbalveld, en dat op een afstand van een slordige 150000 kilometer. A propos sport op de maan: het verhaal wil dat Alan Shepard, astronaut in de Apollo 14, een stiekem meegebrachte golfbal wegsloeg met een even stiekem meegebrachte golfstok. Het gewicht is op de maan maar een zesde van het gewicht op aarde en volgens Shepard vloog zijn bal 'miles and miles and miles.'

Karin

De tram staat stil voor de Erasmusbrug, afgeladen vol met blijde supporters. De dame die de tram bestuurt roept over de geluidsinstallatie dat ze niet over de Coolsingel kan rijden en dat ze dus ... De combinatie van de woorden 'Coolsingel' en 'niet' maken verder luisteren volstrekt onmogelijk. De rood-witte tram barst uit in luidkeels gezang: Hand in hand, kameraden. Hand in hand, voor Fey'noord één!.

De tram blijft staan waar ze staat. Het gezang bedaart en de onverstoorbare dame herhaalt haar mededeling: "Wie naar de Coolsingel wil moet hier de metro nemen."

De helft van het rood-witte publiek verlaat de tram. De tram blijft staan. En staan.

'He Suus, je kan weer rije hoor!'
'Hallo Chantal, geef eens gas meid'
'Zeg Wilma, waar wachten we op?'
'Toe maar Karin, het mag ...' en daar zet de tram zich in beweging.

We moeten allemaal lachen: "Ze heet Karin!"

Fight

Obama is moe. Moe en waarschijnlijk ook geïrriteerd, niet in het minst door zichzelf. De hoogvlieger van Iowa en South Carolina is veranderd in een soms struikelende politicus. Maar hij kan nog steeds vliegen. Dit was gisteren, en dit hadden we al een tijd niet meer gezien. Kijk tot het eind.

Kiesschijf

Doen we

Hier doen we het voor, in november. Rood is Obama, blauw is McCain. Dit is een overwinning met 359 tegen 179. Dichter bij 2 op 1 kan je niet komen, en dat bij een oppervlakteverhouding van ruwweg één op één. Gewaagd in dit scenario zijn New Mexico, Colorado, Nebraska, de beide Carolina's en Virginia. Haal ze weg en Obama wint nog steeds. Ook gewaagd zijn Ohio, Missouri en Indiana. Als ook deze drie naar McCain gaan is het spel uit. Eén van de drie naar Obama is genoeg. Er zijn nog allerlei varianten. Allemaal varianten waarin Obama wint zonder Florida, Gore's nemesis in 2000, Ik geef Florida maar aan McCain. Er wonen vooral heel veel rijke oude mensen, vandaar.

Het wordt spannend.

Eerst maar de nominatie.

Update: Ik heb Nebraska aan Obama gegeven. Dat moet natuurlijk Nevada zijn. Ach, wat doet het er toe; één kiesmevrouw.

Banaan

Dit is de Ford 'badkuip'. Ford Badewanne, in de oorspronkelijke boeventaal. Van de Ford Taunus 17M P3, zoals de auto officieel heet, liepen er tussen 1960 en 1964 ruim een miljoen van de lopende band. Eén van die auto's vond via Garage Thedinga, die een ruim bemeten pand op het beste plekje van het Emmense centrum bezet hield, zijn weg naar het Meyerswegje, naar een plek voor ons huis.

Mijn vader had een auto gekocht, en dat met gevoel voor smaak. De eerste auto. Het is 1963 en ik ben drie jaar oud. Het ding had stuurversnelling en een voorbank, naar Amerikaans voorbeeld, en je kon er met z'n drieën voorin zitten. Als we op vakantie gingen kwamen er onder de achteras een vreemd soort bollen die de vering stugger moesten maken of iets dergelijks. Dat was niet overdreven, want we zaten er op vakantie soms met zeven man in. Nou, zes en een half dan.

Het vreemde is alleen dat de naam niet klopt. Ja, het was een Taunus 17M. Maar een badkuip, dat was het niet. Het was een banaan.

Geuren van regen

De geur van regen deed me vanmiddag aan Hemingway denken. Dat is een rare kronkel, en ter verdediging kan ik gelukkig zeggen dat er mooie semi-poëtische gedachten aan vooraf gingen. De regen kwam onverwachts. Ik stapte door de draaideur van het winkelcentrum naar buiten en daar was het. Regen. Of beter: er was een nat zadel. En gelijktijdig, of misschien zelfs iets eerder, was er voor het eerst dit jaar de vreemde en vertrouwde geur van regen wanneer het niet koud is. De winter is definitief voorbij.

En toen dacht ik aan Hemingway. Niet aan André Brink, wat ook wel erudiet zou zijn geweest: Geruchten van regen is de mooiste boektitel die je kan verzinnen. Ook niet aan T.S. Eliot, nog erudietiger:

Summer surprised us, coming over the Starnbergersee
With a shower of rain;

Nee, ik dacht aan Hemingway. Ernest Hemingway is de held van mijn puberteit. Ik las alles wat er van de man verkrijgbaar was. Op een Frans strandje in Bretagne las ik Death in the afternoon. Het mooie meisje op de camping zag waar het boek over ging, over stierenvechten, en besloot dat ik horrible was. Ik nam me voor om nooit meer een voldoende voor Frans te halen, en dat lukte zonder noemenswaardige inspanning.

Wie leest er nog Hemingway?
Ik, vanavond, dankzij de geur van de regen:

.... in the fall when the rains came the leaves all fell from the chestnuts trees and the branches were bare and the trunks black with rain. The vineyards were thin and bare-branched too and all the country wet and brown and dead with autumn.

Ik weet het, fout seizoen. Maar daar gaat het niet om. Dat een beetje regen de meer dan dertig jaar oude herinnering kan oproepen dat ergens op de eerste pagina van A Farewell to Arms een prachtige passage staat over regen. Dat is toch wonderlijk!

Obamish

Geweest

Het is gewoon zielig. Daar zit ik met mijn 48 jaar. Topofiel, kartofiel, grensfetishist. En waar ben ik geweest?

Nergens!

De kaart is nog vertekend ook. Spitsbergen is rood gekleurd, alsof ik daar geweest ben. Onzin natuurlijk, het eilandengedoe hoort bij Noorwegen, en daar ben ik inderdaad een keer of drie geweest. Maar Spitsbergen is veel te veel eer. Dan kan je net zo goed Groenland roodkleuren omdat ik een paar keer in Denemarken ben geweest.

Geweest, geweest, ik ben nergens geweest. Zelfs in Tsjechië ben ik niet geweest. Zie het gat in het rood van Europa. Dat gat is er ook alleen maar omdat ik een halve dag in Bratislava heb doorgebracht, en dat is Slowakije.

Eén bezoekje aan New York en ik verdubbel mijn oppervlakte. Onzin natuurlijk, want New York is geen USA. Waarom ben ik nog nooit in de VS geweest? Ik heb 34.786 boeken over dat land gelezen en iets meer dan 704.671 films gezien.

Ik lijk Karl May wel! Het is een doffe schande.

Getallen

Een uur geleden, om kwart voor zes, durfe ik voor het eerst te kijken. Tien procent. Bah!

Er is iets grappigs met de getallen. Op CNN staat met 98% van de stemmen geteld het volgende resultaat:

Clinton 1233321
Obama 1020322

Het aantal stemmers op Clinton is een palindroom. Voor beide kandidaten komt er geen cijfer hoger dan 3 in de uitslag voor. Heeft dat te maken met de wet van Benford? Nee, die gaat over het begincijfer van getallen. Mmmm.

De procentuele verdeling wordt overal op het www gegeven in hele getallen: 55% - 45%. Dat is psychologische winst voor Clinton, want een voorsprong van 10% is double digit. Valt daar vanuit het Obama-kamp in de Vruchtenbuurt nog wat aan te spinnen?

Jawel: Als je een decimaal meeneemt is de verdeling 54,7% - 45,3%. En hoewel dat nog steeds double digit is (het gaat natuurlijk om de afronding op helen, anders spreek je niet van digits) kan je zeggen dat Clinton er niet in is geslaagd een voorsprong van tien procent te halen. Beter nog: Obama is er in geslaagd het weken lang over het internet getoeterde plafond van 45% te breken.

En dat is, sprak hij al spinnend in een steeds beter humeur gerakend, een knappe prestatie, gezien de demografische opbouw van het Pennsylvaanse kiezersvolk: 59% vrouw, 69% ouder dan 45.

Update:: Het is inmiddels vijf over acht, en met 98,91% van de stemmen geteld is de verhouding 54,3% - 45,7% geworden, een verschil van 8,6 procentpunten. Dat is single digit.

Pennsylvania

Nerveus.

Als ik verstandig ben ga ik zo naar bed, want het duurt nog uren voordat er iets bekend wordt en dat iets is waarschijnlijk matig nieuws. Iets waar je licht chagrijnig van wordt. Ik hoop op een verlies tussen de 1 en 7 procent en vrees een verlies van 10 of hoger. Waarom stemmen die rednecks niet gewoon op de winnaar!

En dat terwijl het er niet toe doet. Als Hillary wint met minder dan 20 procentpunten (en dat gaat gebeuren) verandert er helemaal niets. Het enige dat er toe kan doen is een overwinning voor Obama, want dan is Hillary opeens helemaal een doekje. Maar er komt geen overwinning voor Obama. In al die klotestaten die er zogenaamd toe doen wonen teveel rednecks. Obama is namelijk een soort van neger.

Afijn, volgende week North Carolina en Indiana, de eerste een zekere winnaar, de tweede inmiddels waarschijnlijk. Alles is voorspelbaar. Landelijk neemt Obama vandaag in de peilingen voor het eerst een voorsprong van gemiddeld (!) meer dan 10 procent. Iedereen weet dat hij de kandidaat is. En dat hij de sympathieke bejaarde brokkenpiloot kan verslaan. Maar ja.

De kaart, niet het gebied

Oftewel, wat het vorige blogje wilde zeggen geïllustreerd: de wereld gezien als net van metrolijnen. Wat mooi, wat mooi! Misschien moet ik die Franse structuralisten toch maar eens gaan lezen.

Valt je op hoe onbelangrijk de grote steden zijn? Rotterdam is een globaal knooppunt, maar Londen, Parijs en New York zijn nergens. Een lijn van Londen direct naar Parijs en dan verder naar Madrid lijkt een aardige aanvulling. Lijntje doortrekken naar Perth? Naar Christchurch? Johannesburg en Kaapstad? En van Caracas naar Mexico-City via Lissabon, dat kan echt niet.

Wist je overigens, afgezien van alle plezierige ongein, dat er serieuze plannen bestaan voor een subatlantische spoorlijn van Londen naar New York, ongeveer in vliegtijd? Iets met vacuüm. Dat maken we niet meer mee lezers.

Helaas. Of niet natuurlijk.

Darwin online, ofwel, het internet als bron van alles

Jaren geleden bracht een obscure zender het fascinerende verhaal van de man die een straat in beeld had gebracht. Van elk huis was gedocumenteerd hoe het er waneer uitzag, wie er toen en toen leefden, wat die mensen deden voor de kost, hoe hun moeder heette en waarom, en wanneer het regende van hoe laat tot hoe laat. Het is de ultieme natte droom van de encyclopedist.
Alle jongetjes van acht zijn encyclopedist. Sommigen blijven het nog lang daarna, meestal stiekem. De totale beschrijving van de werkelijkheid, de kaart van de wereld op schaal 1:1, het lijkt het verlangen van de empirist, van de bèta, maar volgens mij is het eigenlijk kunst. Of semiotiek, maar dan van de poëtische soort. Een alpha-verlangen.

De Volkskrant berichtte afgelopen zaterdag dat het complete oeuvre van Charles Darwin op internet staat. Snel gekeken en beklopt. Het is prachtig! De natte droom droogt op: alles wat de man ooit voortbracht is in beeld gebracht en wij mogen het gratis zien, uit louter genade zullen we maar zeggen. Het internet als museum, als bibliotheek, als academie, het kan niet genoeg geprezen worden.

Als zich één revolutie heeft voltrokken de afgelopen twee decennia, ondanks alle onzin en vervlakking, dan is het wel deze.

What the ....?

Afgelopen vrijdag liet ik een derde klas die alle sommetjes al drie keer gemaakt hadden het eerste uur van The Big Lebowski zien. Dat is toch een essentieel deel van elke opvoeding nietwaar. Maar als je dan samen zit te kijken met pubers die aan je zorgen zijn toevertrouwd, valt je opeens iets op wat je daarvoor wel zag, maar niet echt. Dit:



Leuk idee, overigens, deze 'short version'. Grappig dat je er aan kunt zien hoe leuk deze film is, en dat het over totale losers gaat. Met dank aan André voor de vondst.

Argonautje leef je nog?

Eigenlijk komen ze er niet uit, de twee fabelachtige actrices die in hun eentje Medea dragen. Het briljante idee om de kinderen van Medea, eigenlijk zonen, het verhaal te laten vertellen als kinderspelletje, en als poging om hun ouders weer bij elkaar te brengen werkt lang, maar moet op het eind natuurlijk samen met de kinderen sneuvelen. Dat wringt, maar het geeft niet. Dat het tempo af en toe bedenkelijk traag is omdat er wat te weinig spettert in de tekst, wat doet het er toe? Jaike Belfor en Urmie Plein spelen met zoveel energie en speelvreugde dat je alleen maar kunt grijnzen. De onevenwichtigheid van het script en het zwakke slot vallen probleemloos weg in het up-tempo geweld met lekkere geluidseffecten. Dit is een dijk van een voorstelling. Hoe goed kan dit zijn als alles klopt? Euripides rules!

Flag pin

Gisteravond was er een debat in Philadelphia, uitgezonden door de tot voor zeer kort serieus genomen zender ABC. Een debat tussen Hillary Clinton en Barack Obama. Al na 45 minuten kwam de eerste vraag die ergens over ging. Tot die tijd hielden de vragenstellers de kandidaten bezig met uitgekauwde schandaaltjes en non-issues. Irak? Waar is dat? Werkeloosheid? Heb ik geen last van. Jij George? Nee toch? Jij bent toch ook vragensteller in een debat dat nergens over gaat?

Er zijn inmiddels meer dan 15.000 reacties binnengekomen op de website van ABC, waarvan 15.076 zeer negatief. Ik overdrijf niet.

Zeg Senator Obama, u draagt zelden een vlaggetje op het revers. U houdt zeker niet van Amerika.

Nee, inderdaad; ik begin een behoorlijke hekel te krijgen aan dat nepland. Is het u wel eens opgevallen overigens dat mevrouw Clinton ook nooit een vlaggetje draagt. Of hoeven vrouwen dat niet?

Dochter met vriend

Ik heb één dochter en vier beste vrienden. Anna heb ik al acht jaar niet gezien. We mailen zo af en toe en sturen elkaar kaartjes als we jarig zijn. En ik maak elke maand een hoop geld over, maar dat telt niet. Je went er aan. Echt waar.

Eén van de beste vrienden belde vandaag met de mededeling dat hij een verhaal had. Ik zat te eten. Ik zei: "André, ik bel je zo terug." Ik belde terug, maar André was op weg naar de herkansing van Groningen - Ajax en moest even een bocht nemen of iets dergelijks. Ik sprak in en meteen na de bocht belde André al terug.

André vertelt dat hij vandaag mijn dochter tegenkwam. Op straat in Groningen. Terwijl hij het vertelt krijg ik het warm en koud tegelijk. Vriend spreekt dochter. Dat André Anna herkent is fenomenaal. We hebben wel eens samen gewandeld, in het bos met doolhof bij Paterswolde, we zijn wel eens samen in Emmen geweest, bij mijn moeder, maar dat alles is meer dan acht jaar geleden.

Volgens André is Anna geen spat veranderd.

Ik weet dat niet. Ik ben blij en jaloers tegelijk.

En een zoon.

Alle meisjes hebben even lang haar

Dat wist je niet hè! En toch is het zo. Ik kan het namelijk bewijzen. Het bewijs gaat via het principe van de volledige inductie:

Toon aan dat de stelling geldt voor n=1
Toon aan dat wanneer de stelling geldt voor n deze ook geldt voor n+1
Concludeer vervolgens uit het voorgaande dat de stelling geldt voor n=1 en dus ook voor n=2, en dus ook voor n=3, en dus .....

Het zijn dominostenen: gooi de eerste om. Als er één omvalt valt de volgende ook om. De eerste valt om dus vallen ze allemaal.

Alle meisjes hebben even lang haar. Dat is eenvoudig te bewijzen:

In een groep van precies één meisje (n=1) hebben alle meisjes even lang haar. Dit klopt. Heus. Echt waar.
Stel dat in een groep van n meisjes alle meisjes even lang haar hebben (zeer wel denkbaar nietwaar): Dan hebben in een groep van n+1 meisjes




ook alle meisjes even lang haar. Immers, de groep van n+1 meisjes kan je op de volgende twee manieren verdelen in een groep van n meisjes plus nog een meisje.:




en aangezien in een groep van n meisjes alle meisjes even lang haar hebben hebben ook alle meisjes in deze groep van n+1 meisjes even lang haar. In een groep van één meisje klopt het, dus ook in een groep van twee meisjes. En drie. En vier. En ... zovoorts.

De conclusie moet zijn dat alle meisjes even lang haar hebben. Wat maar weer eens aantoont dat de waarneming nogal gebrekkig is. Leve de ratio.

Het is de toon

Clinton heeft een aanvalsspotje op de buis in Pennsylvania. Het is schril, en boos. En uit peilingen blijkt dat het niet werkt. De campagne van Obama kan toch niet zoveel slimmer zijn dan die van Clinton? Het lijkt er toch op dat ze in hun onervaren onschuld alles veel beter begrijpen dan de vastgeroeste en buitengewoon belabberd bestuurde campagne van HRC. Neem nu dit spotje. Het is vrolijk, leuk, hip, en ondertussen valt het hard aan. Het blijft vriendelijk dankzij de ironie maar plaatst aan het eind een dodelijke dolksteek. Kijk maar.

Update:



met zinvol commentaar:

The idea of both the Obama and Hillary ads is to allow regular voters to do the attacking (rather than the candidates). This disassociates the attacker with the attack (or in Obama's case, the responder with the response).

In Clinton's ad, the "average voter on the street" does the attacking, though it's obviously highly scripted. In Obama's ad, you see a spontaneous moment where people are reacting viscerally in real time to attacks on Barack Obama. That makes the ad much more genuine and in tune with the new "Youtube" era of politics. You get a canned attack ad from Hillary, and "breaking news" ad from Obama. That's the difference, folks!

Angst

Trevor Immelman heeft nog drie holes te gaan. Hij gaat voor de eerste keer in zijn leven een belangrijk toernooi winnen. Belangrijk? Hij gaat het toernooi winnen: Wimbledon, de Tour, het WK! Immelman gaat de Masters winnen. Hij treedt toe tot het zeer selecte gezelschap van de groene jasjes.

Immelman ligt zes slagen voor met drie holes te gaan. Als hij drie keer een dubbel bogey slaat kan hij verliezen, maar dat kan niet. Immelman weet dat het wel kan. Hij staat op de tee van de zestiende minuten lang te kijken naar de hole, naar de smalle lange green, naar de grote witte bunker. Naast de bunker ligt water, maar om daar terecht te komen moet je echt heel goed je best doen. Immelman adresseert de bal, stapt weer weg, kijkt in de verte, kijkt naar zijn bal die geduldig ligt te wachten, stapt weer naar voren en slaat de bal met een mooie boog het water in.

Een kwartiertje later staat Immelman op de tee van de achttiende. Zijn voorsprong is geslonken tot drie slagen. Vanaf de tee moet de bal tussen hoge bomen door over een smalle fairway. Het is het soort slag waar hij al vier dagen in excelleert. De televisie toont een langdurige close-up van de golfer. Het gezicht van Trevor Immelman toont nog maar één emotie: angst.

Als hij even later zijn par maakt en wint bukt hij zich kalm voorover, pakt de bal uit de hole, kijkt ons aan en ademt uit. Eindelijk. Maar de angst is niet meteen weg. Wanneer geloof je dat het waar is? Zijn zoontje van drie rent op hem af. Nu is het waar.

Denneappel

Het mooie en geheel naar waarheid opgetekende verslag dat Michiel in pixels deed verschijnen heeft een aardige voorgeschiedenis: vrijdagmiddag fietste ik goedgemutst naar de tabaksboer waar ik vroeger nog weleens een pakje shag en een kaartje voor de Kuip kocht. Verstand en seizoenskaart brachten de bezoeken terug tot een schrijnend minimum, maar de even vriendelijke als indrukwekkende eigenaar van de zaak herkende me direct. En hij kon wel raden wat ik kwam doen. En het was heel erg tevergeefs, want in heel Den Haag lagen de seizoenskaarten al rijen dik te wachten naast de ticketbox. Ik kreeg het advies om in Amsterdam een kaartje te gaan halen.

Ho, dit moet ik uitleggen. Om negen uur begint de verkoop. Op elk verkooppunt, waar er zo'n duizend van zijn, worden seizoenskaarten door het apparaat gehaald, negen achter elkaar. Het apparaat begint kaarten uit te spuwen. Na de eerste run van negen kaarten zijn er theoretisch een kleine 9000 kaarten verkocht. Dat duurt iets meer dan een minuut. Dan volgt een tweede run, en eventueel een derde. In Den Haag bleek het vrijdagmiddag niet meer mogelijk om in een eerste of tweede run te zitten.

Ik ging maar eens bellen met ticketboxen in Amsterdam. De eerste vertelde dat er al meer dan tien seizoenskaarten bij de kassa lagen. De tweede, in Amsterdam Noord, had ongeveer hetzelfde verhaal. Ik zei dat ik het wel raar vond dat er zoveel Feyenoorders in Amsterdam zaten, waarop de man vertelde dat hij voor elke thuiswedstrijd in Rotterdam toch een kaart of vijftien verkocht. Mijn enthousiasme over zoveel voetbalverstand drukte hij vervolgens de kop in met de gedenkwaardige woorden: "Geen misverstanden. Dit is een Ajax tabakszaak."

Street money

Obama wordt geassocieerd en associeert zichzelf met 'change'. Kijk hier eens naar en vraag je af of het waar is:



In Philadelphia herhaalt zich nu deze recente geschiedenis. De machine vraagt om geld. En dat gaat al meer dan honderd jaar zo. Obama zegt: 'nee, je krijgt geen geld voor iets wat je gewoon moet doen.' Dan zegt de machine: 'dan gaan we tegen iedereen zeggen dat ze op Clinton moeten stemmen, want die betaalt wel.' En dan zegt Obama: 'nou, dan doe je dat toch lekker.'

Maak dit ruimhartig bekend alsjeblieft! Main Stream Media: Wakker worden!!

Kangoeroe

Vandaag surveilleerde ik voor het eerst in mijn bestaan als leraar wiskunde bij de jaarlijkse kangoeroewedstrijd. De strijd bestaat uit het individueel oplossen van een keur aan korte wiskundige problemen, variërend van eenvoudig tot knap lastig, en van getaltheorie tot meetkunde. Ik had nog nooit zo'n opgave gemaakt, maar ik ben verkocht.

Hoe zou een leerling uit de brugklas nou het volgende probleem aanpakken: Neem twee getallen a en b waarvoor geldt dat a+b, axb (a keer b) en a/b (a gedeeld door b) dezelfde uitkomst hebben. Als ik me goed herinner was de vraag op hoeveel manieren dat kan. Bij de vijf alternatieven staat dan als mogelijkheid dat het op slechts één manier kan, en dat is het correcte antwoord. Maar hoe komt een brugger daar op?

Ik doe het volgende:

1. Uit a/b = axb volgt dat a = axbxb waaruit ofwel volgt dat bxb = 1 en dus dat b =1 of b= -1, ofwel dat a=0. Er blijven dus drie mogelijkheden over die we alle drie apart moeten onderzoeken.

2. Stel b=1. Dan volgt uit a+b = axb dat a+1 = a. Dat kan niet, dus b is geen 1. Eén mogelijkheid geëlimineerd.

3. Stel b=-1. Dan volgt uit a+b = axb dat a-1 = -a oftewel a = 1/2. Nu geldt a=1/2 en b=-1. Controle leert dat a+b = axb = a/b. Conclusie: a=1/2 en b=-1 is een goede oplossing.

4. Stel a=0. Dan geldt dat axb = 0 en dat a/b = 0. Dat lijkt goed te gaan, maar bij a+b gaat het mis, want als a=0 geldt a+b = b. Omdat a+b gelijk moet zijn aan axb en a/b geldt nu dat b gelijk moet zijn 0. Maar dat kan niet, want dan wordt a/b gelijk aan 0/0 en die breuk is niet gedefinieerd. Bovendien was b al 1 of -1. Kortom, a=0 is geen optie.

Er is dus slechts één oplossing. Waarbij en passant is aangetoond dat de wiskunde een vak is van een hemeltergende schoonheid.

El Sur

Ronddwalend op de onvolprezen website van Senses of Cinema krijg ik opeens ontzettend heimwee naar de films van Victor Erice. De beste Spaanse filmregisseur aller tijden maakte slechts drie lange films, steeds met een tussenperiode van ruwweg tien jaar. De laatste, het prachtige semi-documentaire El sol del membrillo, dateert van 1992. Het is stil rond Victor Erice.

De eerste, El Espíritu de la colmena, heb ik nooit gezien. Dat haal ik wel een keer in, want er is een dvd-versie op het allerbeste label dat er is: The Criterion Collection.

De tweede is een fenomeen. Een onbekend fenomeen, helaas. Er is geen dvd, er is niks. Er is alleen een sterke herinnering, ruim twintig jaar oud, aan El Sur. Over een meisje dat haar vader zoekt. Over een wichelroedeloper, over een hond, over een bioscoop waar een film draait, een film met een actrice. En dat heeft dan weer iets met vader te maken, een vader met wie je gaat dineren, en alle obers fluisteren. En aan het eind pak je een koffer, want je gaat naar de tantes, in het zuiden. El Sur.

Misschien is de vervaagde herinnering mooier dan de film. Maar ik denk het niet. Er zijn dvd's waar je een klein fortuin voor over hebt. Zoals één van de commentatoren op imdb.com schrijft: I think, for the first time, this film made me think that the best media for poetry is not words, but vision.

Victor Erice. El Sur.

Aap met ballen

Met Bruggers in Blijdorp betekent Bokito! De gorilla ziet ons aankomen vanuit zijn overdekte half-open buitenhut, en kijkt ons met zijn hoofd op zijn armen nauwelijks geïnteresseerd aan. Maar dan komt hij toch in beweging. Bokito neemt een stoere pose aan waarbij zijn zilveren rug mooi oplicht. Hij gaapt, de tanden ontbloot. En nog een keer. Dan wandelt hij naar de klimboom midden op het terrein en hijst zich met enige moeite naar boven. Hij staat er op een tak even te kijken wat er verderop gebeurt, en klapt dan opeens twee keer in zijn handen. En daalt weer af.
Al die tijd vraag ik me af of hij het wel is. Ik bedoel, hij is toch een hij? Ik zie niets en de aap heeft geen broekje aan. Als ik het de nog jonge collega in de biologie durf te vragen bevestigt ze dat het hele zaakje vooral van binnen zit. Handig, zo zonder dat geflapper.

Alexandra

Alexander Sokurov is terug bij af. Lang geleden maakte hij in het zuiden van de toenmalige Sovjet-Unie de fenomenale film Dagen der duisternis. Een film vol vervreemding, lyriek en mystiek, over mensen in een onherbergzaam landschap. Afstandelijk en mooi.
Later legde Sokurov zich toe op het long-shot, het vertellen van een scène in één lange camerainstelling. Deze neiging tot totale weerlegging van de grote oude Russische meesters, die er immers juist lustig op los monteerden, culmineerde in het wat mij betreft wat overdreven Russian Ark, die geheel bestaat uit één lange camerabeweging door de Hermitage, daarmee ook nog eens eeuwen overbruggend.
En nu is er dan Alexandra. De magie van de oudste films is terug. In het begin van de film monteert Sokurov alsof hij zojuist de handboeken van Eisenstein opnieuw heeft bestudeerd. Maar het leeuwendeel van de film bestaat uit close-ups van pratende, luisterende en kijkende koppen. Van de grootmoeder die haar kleinzoon bezoekt, aan het front in Tsjetsjenië. Van de kleinzoon, die kapitein is. Van de vrouwen in het stadje bij het kampement. Het gaat over oorlog, maar ook niet. Het gaat over mensen. Alexandra is een zuiver humanistisch portret. Maar dan wel over de mens in een landschap dat haar vreemd maakt. Niet afstandelijk, wel vreemd. In het laatste shot zien we grootmoeder rechtsonder in beeld. Halfhoog schuift door de grote openstaande deur van de goederenwagon waarin ze naar huis reist het desolate landschap voorbij. Het is een bijna mystiek shot. Alsof er een dolk in je borst wordt gestoken zonder dat het pijn doet. Integendeel.

Zwarte vlekken

In wolken een konijn zien. Op de vloer van de wc een keur aan kleine menselijke wezens in allerlei vreemde houdingen. Op het behang van je kinderkamer een woeste verzameling vreselijke monsters. In drie zwarte vlekken een complete ijsbeer.

Dertien seconden

Dertien seconden zijn er nog over van de video van Obama's speech in 2002 tegen de oorlog in Irak. Dit is een behoorlijk effectieve manier om het filmpje af te maken. Misschien nog veel effectiever dan het oorspronkelijke beeld.

Druk zonder winstoogmerk

Of werken in het onderwijs aan de drukke kant is? Gaan we terug naar vorige week, dan heb ik, naast het reguliere gedoe overdag, op de volgende avonden buitenshuis voor school gewerkt: wo, do, ma, di, wo, do, vr. Er volgen nog: za (middag) en za (avond). Dat is bij elkaar drie keer vergaderen, één keer excursiebegeleiding, en de rest is toneel (zie foto).

Er zijn mensen die vinden dat een school een onderneming is. En dat extra inspanning beloond moet worden. Met geld.

Dat is een fatale blik. Een school is inspanning waard omdat het een levende gemeenschap is waarbinnen het alleen om mensen gaat, en om niets anders. Een school maakt geen winst.

Ik zei het vandaag tegen mijn rector: Ik heb nu zoveel avonden voor school gewerkt, dus je krijgt maandag een rekening. Hij riposteerde (mooi woord hè!): Betaal ik niet tenzij je me een door mij getekende dienstorder kunt laten zien.

Zo is het. En zo hoort het ook.

Patanegra in Philly

The Illinois senator, campaigning ahead of Pennsylvania's April 22 primary, stopped by the well-known food shopping district after a speech to labor leaders downtown. He dropped into Claudio Specialty Foods, where he munched on some provolone cheese, before heading over to DiBruno Bros. another store that also sells meat and cheese. There, he sampled some asiago and blue cheese. He also tried something called patanegra, a Spanish ham that, according to one of the workers, cost $99.99 a pound. "So I ate a dollar's worth," Obama said.

Aaahh. Patanegra! Stel je voor: je neemt een stel gespeende biggen, zet ze in een veld met eikebomen, en laat ze zich in alle vrijheid anderhalf jaar lang volvreten aan de eikels. Toe maar bigjes!

Dan, op een mooie kwade dag, maak je de inmiddels fors uit de kluiten gewassen bigjes dood en snijd ze in hele fijne reepjes. De reepjes eet je op. Of dat lekker is? Alsof een heel bataljon engeltj..., nee, dit tart elke beschrijving.

Ik heb het één keer gehad. En voor meer dan a dollar's worth.

Gekke Oboema. Het gaat goed zo! Lekker blijven eten hoor!

Kafka

De Kafka-avond eindigt in de Stadsschouwburg met twee verrukkelijke eenakters als toetje, maar het hoofdgerecht wordt opgediend in het kleine literaire theater Branoul. Bob Schwarze speelt De gedaanteverwisseling, in de regie van Manon Barthels. Een lange monoloog in een aantal korte en zeer doeltreffende scènes. Bob timmert halverwege naar hartelust op één van de toneellampen; ik dacht aan vliegjes, om op te eten, maar na afloop vertelt hij dat het ding hinderlijk aan het knipperen was. Niets van gemerkt. Maar het mooiste zit in het toneelbeeld, dat ook van Manon is: tegen de achterwand is een witte sofa geplakt. Als Bob er voor de eerste keer opklimt gaat hij er zodanig op liggen dat er een plaatje ontstaat van iemand die op zijn gemak op een sofa ligt, maar dan van bovenaf gezien! Het maakt het mogelijk om in een volgende scene van de sofa te springen om staand voor het publiek met je zuignapjes aan het plafond te hangen. Het publiek zit afwisselend achter de vierde wand en boven het plafond. Simpel, doeltreffend en briljant gevonden: je hangt gewoon een sofa aan de muur.

Innovatief

Sommige neologismen zijn niet goed gelukt. Neem het woord sms'je; het ligt niet lekker in de mond en dat leidt tot vervelende equivalenten als tekstje of het nog lelijker tekstbericht. Willemijn gebruikte er zojuist het woord smoesje voor. Dat is een prachtige vondst! Een smoesje doet vermoeden dat het onnodig, leuk en ook een beetje stout is. Dat lijkt als karakteristiek voor het sms-verkeer een aardig begin. En als het woord zwaarwichtiger connotaties moet leren dragen lukt dat best. Ik stel voor dat het leuke lichte woord smoesje, zoveel leuker dan het pejoratieve smoes (denk ook aan smous) en één van de weinige voorbeelden van een succesvol verkleinwoord, vanaf nu een vierde betekenis heeft: een via een mobiele telefoon verzonden kort tekstbericht. Zoek die andere drie maar op in de dikke.

7h46 - Valkenboslaan

Eigenlijk is dit het beroemde Copernicusplein, waar de trambestuurder dan kooperniekus van maakt, maar dat laatste is misschien niet meer dan een fraaie kleine 'urban myth'. De straat die je hier inloopt draagt de mooie naam Valkenboslaan. De naam roept de herinnering aan dingen die niemand zich herinnert: het Valkenbos. Dat ruikt naar adel, woonachtig buiten de stad, aan de laan achter de duinen richting Loosduinen en Kijkduin, aan de rand van een bos van enkele hectares.
En nog steeds is er iets adellijks in de Laan van het Valkenbos. De huizen zijn, voor het eerst op mijn wandeling, van Haagse allure. Links vinden we de spijkerbroek, het eetcafé dat eigenlijk 'Jeans' heet, en waar je voor precies zeven euri een welhaast culinaire daghap kunt nuttigen. En in de verte schemert reeds dat andere plein, waar Harry Bannink over zong. Maar daarover morgen, over precies drie minuten.