Haar

Van de musical weet ik eigenlijk helemaal niets, ondanks mijn dragende glansrol van bijna twee minuten. Pas na een uur moet ik op om op een stoel te zitten met een spot op mijn ongeschminkte kop, een krant met de paar miezerige regels tekst verstopt op pagina vijf uitgespreid voor me. Hup hup, boos doen tegen mijn fictieve harige zoon, en dan weer af, met medeneming van de stoelen en de krant. En dan mag je naar huis.
Als je maar een paar regels tekst hebt ken je ze eigenlijk nooit. Het heeft geen zin om er je best voor te doen. Het zijn er maar drie. En dus zit ik me toch weer op te vreten. Plankenkoorts voor een rolletje van nul komma niks.
Morgen mag ik weer. En zaterdag. Toch maar eens kijken waar dat Haar eigenlijk over gaat.

Leo Vroman

Ben ik in het morbide spel van mijn vorige blog de dichter vergeten. Leo Vroman is stokoud en leeft, ergens in de VS. En hij dicht nog.

Mens is een zachte machine

De vele grote witte bundels die hij de laatste jaren deed verschijnen, te beginnen met Psalmen, zijn evenzovele tekenen van onverwoestbare poëzie. Vroman blijft ongenaakbaar dichtbij. En op afstand maakt hij deel uit van de generatie van zonet:

Ik droom nu dat ik nooit meer
van oorlogen zal dromen

Hugo Claus, dood

Dat gaat maar dood, de laatste tijd. De uitvaart van Hugo Claus was integraal op de treurbuis. Iedereen was present; Mulisch leek topfit, Van Mierlo bepaald niet. Er gaan er nog veel meer, binnenkort. Hofland, Blokker, Mulisch, Van Mierlo, ze komen er aan. Een prachtige generatie gaat dood. En daarna is het een hele tijd angstvallig stil. Het is de oorlog die sterft.

In Brazilië probeert de burgemeester van Biritiba-Mirim de dood te verslaan door sterven illegaal te maken. Een schone gedachte, gemotiveerd door plaatsgebrek: het kerkhof is vol. De bewoners van Biritiba-Mirim werken nu als bezetenen aan hun gezondheid, want als je door eigen schuld (roken, drinken of patat) voortijdig sterft is je familie de klos. Tot celstraf aan toe!

Ook Claus stierf voortijdig. Het kwam hem niet op celstraf, maar wel op een reprimande van kardinaal Daneels te staan. Zo'n zelf gekozen dood is geen heldendaad, aldus de prelaat. Tijdens de uitvaart kreeg de kardinaal ongenadig op zijn kloten van Erwin Mortier:

"Het is een bittere ironie dat de man die ons uitsprak als wezens die zich nimmer volkomen kunnen beschaven, postuum nog de les wordt gespeld door lieden waarvoor hij steeds een heilzaam gebrek aan ontzag heeft vertoond: prinsen van allerlei slag, kerkvorsten (...), het slag volk dat hem al van in zijn prilste jaren heeft willen kleineren", sprak Mortier.

"Louter en alleen omdat de keuze van zijn levenseinde niet de hunne is, komen ze weer van onder de plaveien gekropen en spuien hun laffe gal", vervolgde Mortier. "De eigen morele superioriteit celebreren boven het lichaam van een geliefde dode is geen heldendaad. Meneer de kardinaal: schaam je."

Terecht.

Hugo Claus lag in een ruwhouten kist zonder enig ornament. Een enkele keer kregen we een shot van boven: een monochroom trapezium met een eenzame lange roos. Heel sober en heel mooi. Mooi was ook de laatste wens: verstrooid over zee bij het geliefde Oostende. Het zou je haast verzoenen met crematie. Maar nee, ik vind dat je moet liggen na je dood. Ik wil het liefste naakt in wit linnen, zonder kist, zodat je opgevreten wordt. Een metertje of drie diep, ergens in de Emmer Dennen. Maar dat mag natuurlijk niet.

Fitna

Vanochtend, bij het journaal van half acht, zei Willemijn: "Dit is iemand die Geert Wilders speelt." Geert is een spotprent geworden. Met bewaking. Ik heb medelijden met de man.

Ik heb Fitna nog niet gezien. Gisteravond wilde de download niet lukken. Ik zag alleen wat op de treurbuis verscheen.

Trouw schreef vandaag dat het grootste gebrek van de film is dat de belangrijkste slachtoffers van de radicale islam ontbreken: gelovige moslims. Dat lijkt mij, nogmaals: zonder de film te hebben gezien, een moreel belangwekkende opmerking.

Ondertussen ben ik totaal gefascineerd door een lullig detail. Aan het slot van Fitna neemt een onzichtbare een pagina uit een grote oude Koran ter hand en tilt deze op. Het beeld gaat op zwart en we horen hoe de pagina uit het boek wordt gescheurd. Het is een klassiek voorbeeld van montage van beeld en geluid in film: iedereen snapt de directe betekenis van deze twee shots. En iedereen snapt de connotatie: verscheuren dat boek! Weg met die religie.

Maar dan, nog voordat we de connotatie tot ons door kunnen laten dringen, verschijnt een tekst die vertelt dat er voor het geluidseffect een telefoonboek is gemolesteerd, en geen heilig boek.

De 'film' zondigt dusdanig tegen de filmische conventie van 'make belief' dat ik me afvraag of het briljant is of buitengewoon dom. "Voor deze film zijn geen dieren gekieteld." Het was dus niet echt. Wat was dan wel echt? Aan het eind van zijn film vertelt de resisseur dat het laatste effect nep is. En de rest?

Geert Wilders wil de Koran aan stukken scheuren. Maar hij durft niet. Of hij vertoont op het aller- allerlaatst tekenen van enige goede smaak en elementair fatsoen. Ik hoop het laatste.

Black guy asks nation for change

According to witnesses, a loud black man approached a crowd of some 4,000 strangers in downtown Chicago Tuesday and made repeated demands for change.

"The time for change is now," said the black guy, yelling at everyone within earshot for 20 straight minutes, practically begging America for change. "The need for change is stronger and more urgent than ever before. And only you—the people standing here today, and indeed all the people of this great nation—only you can deliver this change."

The black guy is oddly comfortable demanding change from people he's never even met.

It is estimated that, to date, the black man has asked every single person in the United States for change.

"I've already seen this guy four times today," Chicago-area ad salesman Blake Gordon said. "Every time, it's the same exact spiel. 'I need change.' 'I want change.' Why's he so eager for all this change? What's he going to do with it, anyway?"

After his initial requests for change, the black man rambled nonstop on a variety of unrelated topics, calling for affordable health care, demanding that the government immediately begin withdrawing troops from Iraq, and proposing a $75 billion economic stimulus plan to create new jobs.

"What a wacko," Schaumburg, IL resident Patrick Morledge said. "And, of course, after telling us all about how he had the ability to magically fix everything, he went right back to asking for change. Typical."

"If he's really looking for change, he's got the wrong guy," Morledge added.

Reports indicate that the black man has been riding from city to city across the country, asking for change wherever he goes. Citizens in Austin, TX said they spotted the same guy standing on the street Friday, shouting far-fetched ideas about global warming. Cleveland residents also reported seeing him in a local park, wildly gesticulating and quoting from the Bible. And last week, patrons at the Starlight Diner in Cheyenne, WY claimed that the black man accosted them while they were eating, repeatedly requesting change.

"I saw him walk in and I knew he was headed straight for our table," said mother of three Gladys Davies. "He just stood there smiling at us for a while, and asked how our food tasted. Then he went and did the same thing at the next table over. The nerve of some people."

Those who encountered the black man Tuesday said he engaged in erratic behavior, including pointing at random people in the crowd and desperately saying he needs their help, going up to complete strangers and hugging them, and angrily claiming that he is not looking for just a little bit of change, but rather a great deal of change, and that he wants it "right now."

"I'll be honest, when that black guy said he would 'stop at nothing' to get change, it kind of scared me," local mechanic Phil Nighbert said. "Just leave me alone."

Though many were taken aback by the black man's brazen demands, some, such as Jackson, MS's Holly Moser, sympathized with him. She gave the black man credit for boldly standing up and asking every last person around him for change.

"I told him I'd give him some if I saw him later, even though I probably won't," Moser said. "Very nice man, though."

Most, however, ignored his requests.

"I'm a hardworking American who pays his taxes, and the last thing I need is some guy on the street demanding change from me," said William Overkamp, a Springfield, IL gun-shop owner.

He added, "What he really needs is a job."

uit: The Onion

7h45 - Copernicusstraat

We zijn de Fahrenheitstraat overgestoken en wandelen het eerste decennium van de vorige eeuw binnen. Voorlopig gaan we nog even terug in de tijd, want de wandeling gaat ruwweg richting hofvijver. Er is in de Copernicusstraat helemaal niets te beleven. Het enige spannende is de vraag op welk punt ik ga oversteken. Meestal loop ik rechts als ik de straat inkom. De enige reden daarvoor is de grote steiger in de vorige straat die aan de linkerkant de stoep verspert, zodat je tussen de auto's door de straat op moet om te passeren. En dus blijf je rechts. Als de steiger weg is ga ik het waarschijnlijk afwisselen. Tot zolang steek ik ergens in de Copernicusstraat de weg over, om voor te sorteren voor het plein dat volgt. Meestal pas helemaal aan het eind, maar soms halverwege. Wat een saaie straat is dit.

Rhubarbe

La rhubarbe (genre Rheum) est le nom commun d'une trentaine d'espèces de plantes herbacées vivaces de la famille des Polygonacées.




Yeah, whatever. Maar ze zijn gearriveerd, bij Appie, de potjes Bonne Maman. Met rabarber.

Al jaren nemen we uit Frankrijk een bataljon, wat zeg ik, een kofferbak vol potten rabarberjam mee. Er gaat niets boven de rabarberjam van Bonne Maman, qua lekker. Frambozenjam in Noorwegen, in kartonnen literpakken van de firma Tetrapak, voor een prikje, terwijl je voor een halve komkommer een vermogen betaalt, het is meer dan voortreffelijk. Een simpele pot Hero bosbessenjam, je mag me er midden in de nacht voor wakker maken, als het maar na zeven uur 's ochtends is. Maar de rabarberjam uit Frankrijk ......

7h40 - Copernicuslaan

Over minder dan een minuut staat er een huis leeg, op de volgende straathoek. Er wordt gewerkt, maar meestal pas nadat ik voorbij ben. En het wordt mooi. Even later volgt de passage van de Valkenboskade. Ganzen drijven in de gracht. Een bureaustoel steekt voor ongeveer een derde boven het zwarte water uit. Even verderop splitst de weg zich in twee rijbanen. In het midden zijn speelplaatsen ingericht voor de wijkjeugd. Om twintig voor acht is er nog niemand.
Alles is hier Copernicus. Morgen, over een minuut of wat, volgt de Copernicusstraat, overmorgen bijna onmiddellijk gevolgd door het Copernicusplein. Het kooperniekusplèèn. Als ik voor elke Hagenees die weet dat Copernicus een Poolse astronoom was een euro kreeg bleef er precies een patatje oorlog over.

Bert's brein

Bij het opruimen van de schuur kwam ik een oud Kamagurka-stripje tegen, dat op nr. 26 op het toilet hing. Het heeft de verhuizing eigenlijk niet overleefd, in twee stukken gescheurd en totaal vergeeld als het is. De tekst is verrukkelijk:

Gisteren had ik een bijna-dood-ervaring
Ik bevond mij in een lange tunnel met licht aan de andere kant
Daar aangekomen werd ik tegengehouden door een politieman die mij bekeurde wegens spookrijden.
Je mag van geluk spreken, zei hij ... Je was bijna dood!
Dat weet ik. zei ik ... want ik bevond mij in een lange tunnel met licht aan de andere kant!
Hierop kreeg de agent een bijna-lach-ervaring!

Sneeuw

Niet bepaald de fraaiste foto ooit geplaatst, maar wel van hier achter, vanochtend. Sneeuw met Pasen zou wel eens normaler kunnen zijn dan sneeuw met Kerst. En ik herinner me paastochten met de zwerfgroep van de NTKC waarbij het vroor dat het kraakte. Ach, de zwerfgroep. Zouden er nog paastochten gehouden worden? En houtvuurkampjes?

7h38 - Kamperfoeliestraat

De ruim tweehonderd meter in de Kamperfoeliestraat tellen voor mijn gevoel helemaal niet. De straat is zo oninteressant en mijn traject er in zo kort dat het voelt als pauze. Met de Laan van Eik en Duinen had ik dat niet, en dat stukje van de wandeling is toch beduidend korter. Het komt denk ik door het oversteken, dat al snel een soort pauzemoment wordt. En het komt door de kerk aan het plein verderop. De Mozes en Aäron noem ik hem in gedachten. Een overduidelijk Katholieke kerk, hoog, bombastisch, maar met een beetje lullige torentjes. Het plein voor de kerk is een rustpunt, al vertraag ik mijn stap niet. In de middag staat hier een haringkar. In de vroege ochtend niet. En hoewel ik wel eens roep dat je me midden in de nacht mag wakker maken voor een zoute haring lijkt me dat volkomen terecht.

The reverend Wright

Bij wijze van paasmeditatie.

De kerk waar Barack Obama trouwde en zijn kinderen liet dopen is een zwarte kerk. Voor Fox News staat dat gelijk met racisme. De nogal zelfingenomen dominee Jeremiah Wright verslechtert de indruk door soundbites te leveren die buiten de context bepaald onwelriekend zijn. Fox draait de uit de context gerukte fragmenten vijftig keer per dag, een week lang: Amerika, let op! Barack Obama is lid van een rascistische kerk!
Obama kiest er voor om de kwestie frontaal te lijf te gaan. Hij had ook kunnen mompelen dat het niet interessant is, zoals John McCain deed in een soortgelijke situatie. Het levert bij Obama één van de beste politieke toespraken van de laatste veertig jaar op, maar de vraag blijft hoeveel schade hij geleden heeft door deze akelige affaire.

Als meer mensen luisteren naar verstandige opiniemakers zou het mee kunnen vallen. De volgende tekst uit de Chicago Tribune is bijzonder. Chapman is namelijk geen democraat, maar een traditionele conservatief. Lees hoe prachtig hij de hele affaire op zijn kop weet te zetten:


The politics of religion

The Wright-Obama divide
Steve Chapman
March 23, 2008

The important thing about Jeremiah Wright Jr., the inflammatory former pastor of Barack Obama's church, is not that he thinks America is "controlled by rich white people," that the Sept. 11, 2001, terrorist attacks were the result of our "chickens are coming home to roost," or that God should "damn America" for its sins against blacks. It's that Wright is supporting a presidential candidate who clearly believes none of these things, but instead puts his faith in what Abraham Lincoln called "the better angels of our nature."

It's as if the Minuteman Project were to endorse a candidate who favors more Hispanic Immigration. Wright has gotten behind a leader whose success badly undercuts the pastor's belief in the irredeemability of America.

That is a good thing. If there are people, black or white, who hold such a bitter, distorted view of this country, it's reassuring that the most congenial political figure they can find is one who radiates—in fact, embodies—our national faith in freedom and progress.

Wright apparently sees this nation as defective and divided beyond repair. Obama thinks the defects are only a part of the story, and that a unity transcending ancient racial distrusts is achievable.

What has fueled his candidacy is neither black anger nor white guilt, but a desire by people of different complexions to minimize the role of race in our society. In his book, "A Bound Man," Hoover Institution scholar Shelby Steele writes that Obama is "a living rebuke to both racism and racialism, to both segregation and identity politics. . . . [H]e also embodies a great and noble human aspiration: to smother racial power in a democracy of individuals."

If the pastor truly believed his more vitriolic comments, he would have no choice but to treat Obama as a fool for aspiring to the presidency. Instead, Wright has been forced to entertain the notion that white people would choose a black male for the most powerful office on Earth.

When Ronald Reagan ran for governor of California in 1966, liberals attacked him for getting support from members of the ultraconservative John Birch Society, which regarded Dwight Eisenhower as a communist agent. Reagan responded: "If anyone chooses to vote for me, they are buying my views. I am not buying theirs."

His career illustrates that political shrewdness often requires attracting not only savory but unsavory people to a cause. When he ran for president, he was criticized for tossing the occasional bone to racist white Southerners by endorsing "states' rights." But by appealing to many of those who had once supported the venomous white supremacist George Wallace, Reagan helped defang those forces, while advancing his own political agenda.

George W. Bush followed a similar route in 2000 by speaking at Bob Jones University, which had lost its federal tax exemption for banning interracial dating and whose president once called Bush's father a "devil." Being politicians, Reagan and Bush found ways to lure in bigots at little cost, while rejecting their most cherished beliefs.

Obama likewise hopes to co-opt black radicals, whose convictions will be sorely tested if he wins the presidency. A candidate should not be condemned if he or she can persuade extremists to support a campaign that offers no extreme positions but many sensible ones.

In this case, of course, the complaint is that Obama doesn't merely accept Wright's support but that he joined his church and remained there. Why didn't he leave? One reason, as Obama said in his speech, is that the outrageous statements are only a small part of what he knows about the man, and that Wright's spiritual guidance and the church's vital missions in the community were far more important.

Anyone choosing a church has to accept its flaws, which can be considerable. Good churches and good pastors can be hard to find, and perfect ones impossible. I suspect Obama figured that if Trinity United Church of Christ excelled in its most important functions, he could put up with some foolishness in the peripheral area of politics—something lots of white churchgoers are accustomed to doing.

What is crucial, though, is Obama simply can't accept the view he heard expressed from the pulpit that America is an evil, oppressive, racist society. Come November, Wright may have serious grounds for doubt as well.

Bruto Nationaal Geluk

In Bhutan, het best verstopte land op de planeet, heeft de koning besloten dat er democratie moet komen. Zijn onderdanen, allen autochtone Bhutanen, vinden dat een vrij matig idee. Ze zijn dol op hun vooruitstrevende vorst, en zouden het liefst op hem stemmen. Maar dat kan niet. Ten eerste is hij geen koning meer, want in het kader van de vooruitgang gaf hij de kroon aan zijn zoon, en ten tweede snapt de koning wel hoe het moet. Een toppertje, die Jigme Singye Wangchuck. Eerder bedacht hij dat zijn landgenoten niet alleen recht hebben op welvaart maar ook op geluk, en sindsdien wordt in het Himalayastaatje gewerkt aan het 'Bruto Nationaal Geluk'.
Er is nog wel een probleempje rond de vraag aan wie dat geluk toekomt, want 'nationaal' blijkt een even operatief woord als 'geluk', maar toch. Ik moest denken aan de 'Pursuit of Happiness', uit de Amerikaanse 'Declaration of Independence':

We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness.

7h35 - Hortensiastraat

De politieauto is toeval. Dit een hele veilige buurt. Vooral sinds er serieuze luxe nieuwbouw is gepleegd, een jaar of vijf geleden. Links staan de oude huizen, vooroorlogs. Rechts, niet zichtbaar in de foto, volgen na een halve straat de Yuppenhuizen. Huizen van drie ton, een ton per verdieping. Links staat een oud huis te koop, vandaag, voor precies negenennegentigduizend euro. In dezelfde straat. Wat me elke ochtend opvalt is dat bij de helft van de dure huizen het portaallicht bestaat uit twee kale draadjes die uit de houten lambrizering naast de voordeur tevoorschijn piepen. Nog niet aan toegekomen. Te druk. Veertigers. Druk druk druk!

Opoe B

Mocht er ooit een verkiezing van de 'meest mislukte foto van de vorige eeuw' worden georganiseerd, dan zal ik niet aarzelen om deze in te zenden. De fotograaf is onbekend. Even was ik bang dat het mijn vader was, maar in dezelfde serie zitten gelukkig diverse dia's waar hij zelf op staat die even slecht zijn.

Op deze foto ben ik jarig. Mijn grootmoeder van vaders kant, die ik hier een groot cadeau overhandig, is ook jarig. Zij wordt negentig, ik word dertien. Ik kwam vaak op de verjaardag van mijn oma. En ik kwam er graag, hoewel mijn oma geen leuke vrouw was. Van alle tantes kreeg ik, omdat ik ook jarig was, een rijksdaalder. Ik had veel tantes. Op mijn verjaardag ging ik steevast naar huis als rijk man.

De negentigste verjaardag van mijn oma was bedoeld als groot feest. Zo groot dat ik er vrij voor kreeg, van mijnheer Wienke, de conrector brugklas. Het feest begon in de bungalow van mijn tante Titie en oom Johan, en verplaatste zich naderhand naar een zaal ergens in Vriezeveenschewijk.

De bedoeling was een groot feest.

Het zal ze niet gelukt zijn. Waar de verjaardagen met de familie van mijn moeder uitdraaiden op gezelligheid en warme humor, werd er op de feestjes van de Blaakmeers weinig gesproken en nog minder gelachen. Boerenzonen onderling. En dat terwijl mijn opa, die overleed toen ik drie was, naar verluidt een leuke warme man was. Boerinnenzonen onderling. Misschien wisten de neven en nichten, officieel mijn generatie maar eigenlijk veel en veel ouder, er nog iets van te maken. Ik weet er weinig meer van. En de rijksdaalders zijn ook allang op.

Smiley

De meeste van de ruim 11.000 pagina's in Hillary Clinton's Witte Huis Agenda zijn gevuld met slaapverwekkend ambtelijk proza. En zo hoort het ook. Maar op 7 november 2000, de dag dat Clinton voor het eerst verkiesbaar is als Senator voor de staat New York en dus, nemen we maar aan, op zichzelf gaat stemmen, staan in de agenda rond het woord 'vote' opeens twee smileys. Leuk!

7h35 - Laan van Eik en Duinen

Toen ik nog fietste was dit een belangrijke straat. Laan van Eik en Duinen. Er zijn slechtere straatnamen. Links de statige huizen met drie woonlagen, on-Haagse huizen, zeker in deze buurt, waar Den Haag vooral een appartementenstad is. Een appartement bestaat uit één woonlaag.

Toen ik nog fietste reed ik de straat uit, tot de kerk die me vertelde hoeveel tijd er overbleef voor koffie vooraf. Nu ik loop sla ik al na vijfenzestig meter rechtsaf. En nu ik loop houd ik veel meer tijd over. Hoe langzamer de reis, hoe meer tijd je er voor uittrekt, en hoe meer tijd je overhoudt.

3-AM Girl

Op Politico staat een aardige analyse van dit filmpje. Het filmpje is een goed voorbeeld van het fenomeen 'webvideo'. De campagne hoeft geen uitzendtijd te kopen om kiezers te bereiken, want het www zorgt zelf wel dat het rondzingt. Bovendien is het een aardig voorbeeld van volledig doorgecomponeerde spontaneïteit. Alleen een zeer goede reclamemaker slaagt er in om die paradox met succes toe te passen.

Zand in de ogen

Het is heel leuk om achteroverleunend te zien hoe de commentaren op een niet al te serieus bedoeld blogje binnenstromen, vooral wanneer ze van een bijna academische ernst getuigen en de commentatoren vechtend over straat rollen. Maar nu moet ik er toch nog even iets aan toevoegen.

In mijn stukje over de kans dat NAC in 21 bekerwedstrijden slechts drie keer thuisspeelt ging ik er van uit dat mijn zeer gewaardeerde collega Verhoeven zijn zaak zo sterk mogelijk had gemaakt. Maar dat was niet zo, want wat blijkt? NAC heeft als je beter gaat kijken in 23 wedstrijden slechts drie keer thuis gespeeld. Dat maakt het verhaal nog treuriger. De kans dat dat gebeurt is geen 0,06% maar slechts 0,02%.

Verder doet collega Verhoeven minderwaardig over statistiek.
Ten eerste: wat er aan statistiek in het verhaal zit is door hem ingebracht als argument voor zijn stelling dat het allemaal oneerlijk is.
Ten tweede: wat ik doe is geen statistiek maar kansberekening. Een berekening die het geweeklaag over het arme Bredaase lot alleen maar ondersteunt. Waar dat opgewonden commentaar over gaat ontgaat me dus volledig.

Overigens, waar Soedish schrijft in zijn commentaar:

Feyenoord-supporters zijn misschien wel het ergst als ze daarnaast ook nog wiskunde-leraar zijn en de argeloze lezer met een rekensom zand in de ogen proberen te strooien. Blaak redeneert als volgt: omdat beide partijen voorafgaand aan iedere loting evenveel kans hebben op een gunstig of ongunstig resultaat, is de loting áltijd eerlijk

zuigt hij een mij onbekende Blaak uit zijn grote duim.

Zand in de ogen?
Agressief lezen is blijkbaar ook een kunst!

Ik redeneerde helemaal niet in dat kans-blogje.
Ik maakte alleen wat sommetjes. Dat is namelijk leuk. En de finale, ja die is in De Kuip.
En zo hoort het ook.

Bill Richardson

De voormalige presidentskandidaat is aan boord:

SANTA FE, N.M. - New Mexico Gov. Bill Richardson, the nation's only Hispanic governor, is endorsing Sen. Barack Obama for president, calling him a "once-in-a- lifetime leader" who can unite the nation and restore America's international leadership.

Richardson had een belangrijke rol in de regering van Bill Clinton. De Clinton-campaign heeft maandenlang aan zijn hoofd gezeurd om een 'endorsement'. Nu is er een 'endorsement'!

Yippikajee! (ik houd het netjes)

7h29 - Mient

De Dikke Van Dale:

mient (de; -en), (veroud., gew.) meent (zie ald.).
meent (de, -en), [<1258> verkort uit gemeente] weide- of heidegrond die gemeenschappelijk bezit was.

We wonen waar geen stad was. Pas in de jaren dertig vielen de weilanden tussen Den Haag en Kijkduin en Loosduinen ten prooi aan de expansie. Nog steeds is het een half-open landschap, dankzij het oude kerkhof en de waarschijnlijk even oude schooltuinen. De Mient is breed en biedt plaats aan een brede rijweg en een bijna even breed fietspad, met twee banen. Ik frequenteer het even brede trottoir. Links de ontwakende huizen, rechts de eeuwig slapende dodenakkers. Op de oudste liggen de helden van de stad. Couperus, Drees.
De straat is lang en recht. Ik passeer de korfbalvelden van Achilles, de oude bibliotheek, de creche van Klaas. Honderden fietsers halen me in. Iedereen gaat richting stad. De Mient gaat door en door, maar ik sla linksaf de Laan van Eik en Duinen in.

Speech

Wat ze schreven: 'De belangrijkste speech over ras sinds Martin Luther King' en 'Ameriken zijn een beetje in de war, want ze zijn niet gewend om toegesproken te worden alsof ze bij hun volle verstand zijn'.

Kijk en luister en huiver:

Moeder en Zoon

Het Simplistisch Verbond, Koot en Bie, Keek op de Week, Krasse Knaren, wat is het lang geleden. De treurbuis zond vorige week een Krasse Knarren Kompilatie uit, vanwege het thema van de Boekenweek. Vanavond zagen we ze terug, op het hypermoderne hardeschijfopnameapparaat. En zie daar: er is geen dag voorbijgegaan, geen uur verstreken. Alles is als vanouds.

Moeder van Putten: We hebben altijd gezegd: als Frank veertig wordt mag hij niet meer in het grote bed.

Frank van Putten (zoon): Nee, ik krijg een eigen bed, want dinsdag word ik veertig!

Wim de Bie, verkleed als Frank van Putten, spuuglok over het voorhoofd, de tanden op elkaar, foute lange jas, grimast er gretig bij. Kees van Kooten, geruit rokje, rode slobkousjes, zwarte schoentjes, dribbelt de beddenwinkel binnen. Frank blijft alleen achter en wendt zich vertrouwelijk tot de camera:

En ik wil helemaal geen eenspersoonsbed. Ik wil een groot rond zilveren waterbed, waarop genoeg ruimte is voor drie lekkere blonde meiden, met grote ronde pronte konten, die het water laten klotsen als ik er een klap op geef omdat ik handen tekort kom.
En mijn moeder, die is er dan niet.
(Enigszins geschrokken:) Nee, ze is niet dood, maar ze is ergens logeren in het Harzgebergte.

Maar ja, ik heb geen drie blonde vriendinnen, ik heb niet eens één rooie vriendin. Ik heb alleen mijn moeder en daar ben ik voor behandeld.

Dat het na al die jaren nog fier overeind staat, niet alleen deze, maar eigenljk alle vertoonde scènes, is een klein wonder. Het bevestigt wat we toen al wisten: Koot en Bie is hors categorie.

Lees de passage met de grote ronde pronte konten nog eens: het is prachtige poëzie. Maar in het Harzgebergte, daar wordt het tijdloos.

'Breaking News!!!'

Voor het geval het allemaal mis mocht gaan heeft Obama nog een ijzer in het vuur, zo bleek vandaag. Hoewel de gebroeders Coen het niet willen bevestigen lijkt het erop dat de hoofdrol in hun nieuwste gangsterdrama inderdaad wordt vervuld door de Junior Senator uit Illinois:

Dubbel

'VirginiaDem' zegt vandaag op DailyKos het volgende:

Think about this for a moment. Right now, the biggest media story so far during this election year hasn't been something a candidate has done during his or her professional life. Or something a candidate has said while on the trail. Or some aye vote or nay vote or failure to vote. Or really something the candidate did in his or her personal life, however irrelevant to the office sought.

No, the biggest story of the campaign is what someone that a candidate has known said outside of that candidate's presence, despite the fact that the candidate himself has rejected those statements and has never said anything remotely similar.

So, this story about statements made by Barack Obama's former pastor outside of Obama's presence is the story that's continuing to make the evening news (e.g., George Stephanopoulos commented tonight on ABC News) and pundits swoon. At the same time, the real news about John McCain repeatedly displaying a failure to understand the true dynamics affecting (or not affecting) the Iraq war he wants to continue -- contradicting the premise of his entire campaign based on foreign policy experience and knowledge -- has received minuscule attention in comparison.

And it's not just some fetish about religious leaders. As has been chronicled in diary after diary, when members of the religious right say outrageous things, those facts get a blip on CNN.com and then fade away each time. Indeed, in what is a pretty clear comparison, when it became known that a televangelist that John McCain sought out for an endorsement and stood on a platform with in mutual praise had made horrid, bigoted comments, the story got minor news attention while McCain rode out the storm. And now, while Obama is supposedly swooning because of the religious comments of his former pastor, McCain is at the height of his popularity. It's as if he never sought and touted the endorsement of a man who called Catholicism a "great whore" and believes scores died in Katrina because God hates gays.

7h28 - Kornoeljestraat

Vroeger woonde ik in het Drentse dorp Vries, dat bekend staat als het 'Land van de Zweedse Kornoelje'. Nu sla ik na 50 meter linsaf de Kornoeljestraat in. Voor mijn gevoel moet ik best vroeg op pad, maar eigenlijk is het vrij laat. Kijk naar de parkeerhavens rechts, naast de schooltuinen. Op de late avond is er geen plek te vinden. Nu zijn veel mensen al weer weg. Ze werken ver van huis. Of ze nemen grote of zware spullen mee naar hun werk. Of zijn ze net als ik, toen de Mazda er nog was?

Kans

Op de blog van Beute beklaagt Soedish zich over de oneerlijke gang van zaken rond het bekervoetbal. Zijn geliefde NAC heeft van de laatste 21 wedstrijden er 18 uit moeten spelen. Erg ongelukkig.

Hoe ongelukkig? Nou, inderdaad, erg ongelukkig. De kans dat een club van de 21 wedstrijden er slechts 3 thuis mag spelen is maar iets groter dan 0,06%, uitgaande van een loting met een kans van een half per wedstrijd.

Waarom wordt er eigenlijk uitgegaan van een serie van 21 wedstrijden? Het voorbeeld moet aantonen hoe zielig NAC is, dus kies je een strategisch gunstig wedstrijdinterval. Dat betekent dat we zonder de boeken te raadplegen kunnen concluderen dat NAC 22 wedstrijden geleden thuis speelde. Wanneer je nu de kans berekent dat NAC in 22 wedstrijden precies 18 keer uit speelt kom je drie keer zo hoog uit als in de vorige berekening.

Hoe groot is de kans dat de volgende wedstrijd van NAC in de beker weer uit is? Veel mensen zeggen nu intuitief: 'heel klein'. Het antwoord is natuurlijk: precies 50%

7h28 - Pippelingstraat

Het is half maart en het is licht. Nog niet voor de volle zomerse procenten, maar van donker is toch echt geen sprake meer. Ik begin mijn wandeling in de Pippelingstraat. In de verte is iemand op pad. In de huizen rondom zijn mensen reeds vertrokken of ze maken zich op om naar hun werk te gaan. Wie niet werkt vandaag ligt nog op één oor. Ik niet. Ik ga naar mijn werk. Mijn werk is het temmen en beleren van pubers. Dit is de eerste statie op mijn weg naar school. Mijn eigen straat. Een pippeling is een klein zoet appeltje.

Speech

Er zijn te veel dingen waar ik over moet schrijven vanavond: een voetbalwedstrijd, een film, een plan, en een speech. Laat ik me beperken tot het belangrijkste, het belangrijkste voor wie dit leest: de speech. De rest komt later, of niet.

Voor wie het nog niet doorhad: mijn kandidaat lag de laatste dagen onder hevig vuur omdat de voormalige dominee van zijn kerkgenootschap in zijn preken nogal stevige teksten gebruikte. God damn America kan je nog opvatten als het soort profetische taal waar Jeremia en Ezechiël echt niet voor onder doen, en dat Hillary has never been called a 'nigger' is gewoon waar. Lastiger wordt wanneer er het vermoeden van de geur van antisemitisme de neusgaten binnenkringelt.

Obama's dominee is een enthousiaste man, en zijn boodschap is niet altijd handig. Als je een zwarte kandidaat bent wordt dat al snel een probleem. Ik zeg het heel erg expres zo, want de witte kandidaat van de tegenpartij blijkt geen enkele last te ondervinden van de nog veel rabiatere dominees in zijn omgeving.

En dus hield mijn kandidaat vandaag een speech alsof zijn campagne er van afhing. Dat was ook zo. Hij distantieerde zich krachtig van Wright, de dominee die zijn huwelijk inzegende en zijn kinderen doopte. In de politiek spreekt men in zo'n geval graag van 'onder de trein werpen', maar dat deed Obama nou juist niet:

I can no more disown [Jeremiah Wright] than I can disown the black community. I can no more disown him than I can my white grandmother - a woman who helped raise me, a woman who sacrificed again and again for me, a woman who loves me as much as she loves anything in this world, but a woman who once confessed her fear of black men who passed by her on the street, and who on more than one occasion has uttered racial or ethnic stereotypes that made me cringe.
These people are a part of me. And they are a part of America, this country that I love.

Volgens Time-journalist Halpernin, conservatief, geen vriend, Obama rose to the occasion. En zijn collega Joe Klein, ook Time, schreef: Most people will never hear the elegant complexity of Obama's speech in full...though they certainly should. As others have already said, it was the best speech about race I've ever heard delivered by an American politician.

Limbaugh spuwde vuur, Newt Gingrich vindt Obama 'fundamentally dishonest'. Prima!

Natuurlijk spuwden ze vuur. Obama doet meteen in het begin van zijn speech iets opmerkelijks dat alle conservatieven het bloed aan de kook brengt: Hij zegt: het motto van dit land: E pluribus unum, dat motto, dat ben ik:

I am the son of a black man from Kenya and a white woman from Kansas. I was raised with the help of a white grandfather who survived a Depression to serve in Patton's Army during World War II and a white grandmother who worked on a bomber assembly line at Fort Leavenworth while he was overseas. I've gone to some of the best schools in America and lived in one of the world's poorest nations. I am married to a black American who carries within her the blood of slaves and slaveowners - an inheritance we pass on to our two precious daughters. I have brothers, sisters, nieces, nephews, uncles and cousins, of every race and every hue, scattered across three continents, and for as long as I live, I will never forget that in no other country on Earth is my story even possible.

It's a story that hasn't made me the most conventional candidate. But it is a story that has seared into my genetic makeup the idea that this nation is more than the sum of its parts - that out of many, we are truly one.

"the best speech about race I've ever heard delivered by an American politician"

De timing is perfect, alsof de Obama campagne de zaak zelf aanhangig heeft gemaakt: nog een maand tot de volgende primary, en Obama heeft schoon schip gemaakt met betrekking tot Rezko en Wright. De aanval op de geheimzinnigheid van Hillary Clinton is tegelijkertijd begonnen: belastingpapieren graag! Dat John McCain vandaag een blunder van formaat maakt door Al Qaeda met Iran te verbinden is een 'donum super additum'. 'E pluribus unum', 'donum super additum', wat is het toch fijn dat potjeslatijn!

Geert in Iran

Nova vraagt mensen op straat wat ze van Wilders denken. Op straat in Teheran. Bij de foto denken ze eerst nog dat het de burgemeester van Londen is, maar als het over de film gaat weten ze het wel degelijk. De reacties zijn ontnuchterend:

- Oh ja, die film, tja, dat is in Nederland toch? Ja, daar heb je vrijheid van meningsuiting.
- Ik weet het niet, wij weten alleen wat onze regering wil wat we weten.
- Nee, die film moet absoluut niet verboden worden.
- Nou, die meneer Wilders heeft eigenlijk wel een beetje gelijk.

Op straat in Teheran! Schijnt een heel hippe stad te zijn. Leve de as van het kwaad. Iets voor volgende zomer?

Cum mi-am petrecut sfarsitul lumii

Oftewel: 'Hoe ik het eind van de wereld vierde'.
Oftewel: Hoe is het mogelijk?




Je rukt een willekeurige Roemeense film uit de filmhuis-kast van de onvolprezen videotheek, want Roemeense film is hot. Je stopt het ding tijdens de maaltijd met bord op schoot in het apparaat en je valt van de ene verbazing in de andere. Nog geen maand geleden zagen we een onverbiddellijk meesterwerk uit dat onbekende land achter de Balkan (Vier maanden, drie weken en twee dagen), en nu is het alweer raak.

Cum mi-am petrecut sfarsitul lumii is de debuutfilm van Catalin Mitulescu. De film vertelt het verhaal van de dromen van een grote zus en een klein broertje in de nadagen van het Ceausescu. Soms realistisch, soms fantastisch, altijd meedogenloos effectief in het oproepen van sfeer, ruimte en tijd. Een film die een uitgebreide analyse verdient. Een film van formaat, een zwaargewicht, maar zonder een spoor van gewichtigdoenerij. Uit Roemenië. Waarom kunnen wij dat niet?

Coolsingel

- Het mooiste is wel dat doelsaldo! 11-1 tegen Heracles en ze worden er derde mee.
- Maakt toch niet uit joh, tweede of derde, bij die gloeilampen balen ze echt even hard als in 020 hoor.
- Toch gek. Dit had voor de Pasen toch niemand durven voorspellen!
- Dat ze na de winst op PSV gewoon verliezen van Twente en Heerenveen en Groningen? Zo gek is het anders niet.
- Ok, maar al die gelijkspelletjes van PSV dan? Uit niet kunnen winnen van Vitesse is tot daar aan toe, maar thuis .... man oh man.
- Tel even mee, een gelijkspelletje tegen NEC erbij en ze zijn gewoon kampioen hoor, op doelsaldo.
- Ja, daar hebben ze het laten liggen, in Nijmegen.
- En die Mols maar scoren op z'n ouwe dag.
- Kan zo mee de Champions League in.
- Ober, mogen wij nog drie van die goudgele rakkers!

Schoolfeest

Wie met een bril op zijn hoofd het schoolfeest betreedt wordt het gezicht onmiddellijk ontnomen. Binnen is het warm, heel warm. Honderden feestelijk uitgedoste pubers springen op en neer op de klanken van onbegrijpelijke muziek. In de belendende chill-out ruimte gaan wat jongens met elkaar op de vuist. Moet ook gebeuren. Aan de leraren die dienst doen gaat het allemaal voorbij. Zij staan buiten, waar het net warm genoeg is om het een paar uur gezellig koutend vol te houden. Binnen voert het personeel wat pubers af, buiten neemt collega Verhoeven nog maar eens een foto:

Ga weg, ga weg, ga weg.

Je kunt van mening verschillen over de vraag hoe smerig een politieke campagne mag zijn. In Amerika gaat het er doorgaans behoorlijk ruig aan toe. Wat mij betreft te ruig. Als je er in slaagt om je tegenstander zwart te maken op een volstrekt ondergeschikt punt, daarbij half of drie-kwart liegend, loop je een gerede kans dat minder geïnformeerde kiezers er in trappen en jouw kant kiezen. Ik vind het verwerpelijk, maar het is deel van het spel.

Anders wordt het wanneer er regels zijn voor het aanwijzen van de winnaar. Die regels zijn heilig en er mag tijdends de rit niet aan gemorreld worden. Niet voor niets committeren alle campagnes zich vantevoren aan de regels. In Amerika zijn op dit moment vooral de regels rond de voorverkiezingen in Michigan en Florida relevant. Beide staten besloten, tegen de zin van de partij in, hun primaries te vervroegen. De partij besloot om als straf beide staten hun vertegenwoordigers te ontzeggen. Alle kandidaten gingen daarmee accoord, ook Hillary Clinton:

THEREFORE, I (Hillary Clinton), Democratic Candidate for President, in honor and in accordance with DNC rules, pledge to actively campaign in the pre-approved early states Iowa, Nevada, New Hampshire and South Carolina. I pledge I shall not campaign or participate in any election contest occurring in any state not already authorized by the DNC to take place in the DNC approved pre-window (any date prior to February 5, 2008).

Nu, maanden later, is Clinton in nood, grote nood. Ze kan niet voldoende regulier gekozen kandidaten winnen voor een kandidaatschap. En dus verklaart ze nu, geheel naar onwaarheid, het volgende:

"... we all had a choice as to whether or not to participate in what was going to be a primary. And most people took their names off the ballot, but I didn't. And I think that was a wise decision because Michigan is key to our electoral victory in the fall.

We hadden allemaal een keuze?? We hadden allemaal besloten om niet mee te doen, ook Hillary Rotham Clinton. En nu moeten de stemmen in Michigan, die verdeeld waren over Clinton en 'uncommited', dus meetellen. Edwards, Dodd, Kucinic, Richardson, Obama, Gravel, ze waren allemaal zo netjes om hun naam van het stembiljet te halen. Zo niet mevrouw Clinton.

En nu moeten die stemmen dus tellen.

Volgens mevrouw.

Het wordt voor veel democraten steeds moeilijker om op de firma 'list en bedrog' te stemmen, mocht de firma 'list en bedrog' de kandidaat worden. Dagelijks lees je in de commentaren dat steeds meer democraten zich afwenden van hun partij. Van de partij van de firma Clinton tenminste.

Er is meer aan de hand dan de vaderlandse media ons tonen, veel meer. Zie bijvoorbeeld hoe de Amerikaanse Paul Witteman er inmiddels aan toe is. Het is een lang fragment, vooral over de opmerking van Geraldine Farraro (vice-presidentskandidaat in 1984) dat Obama is waar hij nu is omdat hij zwart is, maar het is de moeite waard:



Hillary Clinton is bezig om haar partij te grondde te richten. Ze heeft geen reële kans meer op de nominatie. Alles wat er verder gebeurt is schadelijk voor Obama.

Het is schandalig, en het betekent op langere termijn het eind van de nog aardig goede naam Clinton.

Alle pogingen om van Obama een neger te maken gaan uiteindeljk falen. De man is te goed:

My favorite moment was a very simple one. [Obama] referred to the anniversary of the March on Selma, how he went and how he came back and someone (I don't remember who now) said to him:
"That was a great celebration of African-American history."
To which Obama said he replied:
"No, no, no, no, no. That was not a great celebration of African-American history. That was a celebration of American history."

Yes.


Het zal er uiteindelijk allemaal niet toe doen. Obama wordt president.

About time

Het wordt nu toch echt tijd om een klein schijnwerpertje aan te zetten. Al maanden of langer staat er rechts in dit scherm een link naar de weblog van Suzanne. Ik heb geen idee hoeveel van mijn vijftig à zestig bezoekers per dag wel eens doorklikken, maar als ik één klikje mag suggereren: kijk eens bij Suzanne. Suus is vijftien (toch Suus?) en zit in de vierde. Sinds een jaar ongeveer publiceert ze gedichten op haar weblog, en ze is daar zo goed in dat haar carrière als uitvoerend dichter inmiddels is begonnen en de eerste poëzie ook al in druk is verschenen.

Schijnbaar argeloos gooit Suzanne regels op het net als:

"wolken hangen
wakker en schoongestoeid
te wachten.."

Ja. Kijk wat er staat:

"Schoongestoeid"

Hoe verzin je het!

Als je vijftien bent.

Damrak

Eigenlijk wil ik het liever over het Spui hebben, of beter, Spui, zonder lidwoord, in Amsterdam. Het plein is zo mooi dat het met afstand de prettigste plek van de hoofdstad moet zijn. Aan het Spui heb je het Maagdenhuis, waar ik gisteren voor het eerst binnentrad.

Afspraak.

Alles als vanouds: het toilet is beneden weggestopt in vage gangen vol even vage spullen, net als in het Academiegebouw van mijn Alma Mater in Groningen. Aan de overkant is de 'American Bookstore', waar ik tot mijn verrassing een tijdschrift vind dat geheel aan André Bazin gewijd is. Even verder is boekhandel Atheneum. Vanwege de wind worden we verzocht de rechter deur te gebruiken. Ik raak er door van slag, en vind in de boekhandel eigenlijk helemaal niets. De filmafdeling is er ook een beetje in de war.

Na afloop loop ik terug naar het Centraal Station via het Damrak. Het Damrak is met afstand de meest gruwelijke straat van Nederland. Als je naar het station loopt heb je aan de rechterkant een collectie treurige autobussen en nog droeviger rondvaartboten met uitgewoonde in slecht uniform gestoken kapiteins als uithangbord. Kom bij mij aan boord, bij mij is het nog treuriger dan bij de buren hiernaast. Aan de linkerkant verheffen zich mooie panden met lelijke nering: souveniers, geldwiddelaars, en patatboeren. Halverwege het Damrak moet ik uitwijken voor drie Japanse dames: twee van de drie stellen zich op voor een gebouw, de derde maakt een foto. Ik kijk in het voorbijgaan welk gebouw hier vereeuwigd wordt. Het is het sexmuseum. Japanse vrouwen zijn in Europa, in Amsterdam, en fotograferen het sexmuseum. Wat een treurnis.

De pianoman

Het boekenweekgeschenk is een klein juweeltje. Nou hield ik altijd al van Bernlef, vanwege het noorden, het lege, het met weinig woorden scherp zijn, en in 'De pianoman' stelt hij niet teleur. Op de bijna laatste bladzijde, die je na een half uurtje bereikt, wordt de bijna eigenschapsloze hoofdpersoon geïnterviewd: "het duurde een halfuur voor hij haar [de journaliste] overtuigd had dat er geen verhaal in hem zat." Je moet maar durven! Nadat hij je met twee werkelijk briljante beginpagina's het boekje heeft binnengezogen komt Bernlef aan het eind met de droge mededeling dat er geen verhaal in zit. En dat klopt: "Als je naar dingen keek zonder naar betekenissen, naar verbanden te zoeken, gewoon de dingen nam zoals ze waren, apart, was de wereld veel interessanter." (pag. 82)

DailyKos

Het blijft wonderlijk. Je krabbelt wat tekst bij elkaar, je stuurt het naar de blogosfeer, en allerlei Amerikanen gaan reageren. Heel goed voor je ego, dit gedoe.

Wyoming

Mooi wel, zo'n rechthoekige staat met daarin dan weer deels grillige grenzen. Donkerblauw (of is het paars, ik ben kleurenblind) is Obama, lichtblauw de dame, wit weten we nog niet, en zwart, heel apart, is precies fifty-fifty. In Crook county, helemaal rechts bovenin, stemden 31 mensen op BO en 31 op HRC. In Niobrara, dat in één moeite door opgaat voor de county met de raarste naam in het land, stemden precies twintig mensen, en ook zij slaagden er in de stemmen te laten staken. Over de gehele staat is het nu, met 91% van de stemmen geteld, ongeveer 58 -41 voor Obama. Er stemden in Wyoming iets meer dan 7000 mensen, dus het gaat helemaal nergens over. Maar toch: nog nooit kwam de opkomst voor de democratische caucus in Wyoming boven de drie procent uit. Vandaag is het 13,4 procent. De movement beweeegt nog. Op naar Mississippi.

Update: einduitslag 61-38.

KaalblaaK

Er is de laatste weken opeens een enorme belangstelling voor het feit dat ik geen haar heb. Nou ja, weinig. Op mijn hoofd. Ik heb daar geen enkele moeite mee, want ik ben al beduidend langer kaal dan met kapsel. Al jaren identificeer ik mij zo af en toe als 'kaalblaak', vooral voor de pubers op mijn werk, want die vinden dat grappig. "Ik ben een palindroom!"
Een jongetje uit de eerste, brutaal maar leuk, maande de klas afgelopen week aan het begin van de les tot stilte met de woorden: "Anders wordt de meester kaal." Hij leek er een beetje van te schrikken, grijnsde toch maar stout, en de klas riep zachtjes en besmuikt van ooohhh. Ik probeerde mijn lachen te bedwingen, maar het was te grappig.
En dan is er Bart. Jaren lang heb ik hem er niet over gehoord, maar opeens heeft hij het er elke les over. Ik weet niet wat er in hem is gevaren aan extra idiotie (Bart is knettergek op een heel prettige manier), maar gevaarlijk is het geloof ik niet. Speciaal voor Bart het bewijs dat sommige mensen maar beter kaal kunnen zijn:




Het schattige meisje is mijn nichtje Ellen. Ze is eind vorig jaar getrouwd. De foto is een jaar of dertig oud.

Klaas rules

Het inmiddels fameuze Greve-overleg werd vanmiddag verrijkt met drie nieuwe deelnemers, en dat allemaal dankzij Klaas. Om vier uur zeventien betrad ondergetekende het café, alwaar de heer Beute, welbekend, achter een kopje thee aan een centraal opgesteld tafeltje alreeds gevestigd was. Hij had bekijks van vele min of meer charmante dames in genoemd etablissement, maar ditmaal betrof de aandacht van onze betere helft niet de looks van mijn vriend en collega, maar louter en alleen de ogen van zijn zoon van nog geen jaar. Klaas rules.
Ach, hoe bekend. Eerder vanmiddag vertelde ik aan collega's Joke en Rita dat ze natuurlijk welkom waren bij het Greve-overleg. Beide dames gromden iets in de trant van 'eten koken, boodschappen doen, niet te laat thuis, papa boos, nog zoveel te doen' (ik overdrijf verschrikkelijk, ik zeg het er maar bij, want anders zwaait er wat maandag). Ik zei: "Klaas is er ook."
Als een blad aan een boom! Het Greve-overleg heeft nu drie nieuwe deelnemers. Twee drinken droge witte wijn, hetgeen te prijzen valt, en de jongste kwijlt vooral. Hij krijgt tandjes. Het komt allemaal goed.

Peter Nottet

Als je wandelt zie je meer. Ik heb daar al eens een verbeten discussie over gevoerd met iemand wiens naam ik niet zal noemen, maar denk eerste huwelijk en schoonzus. Zij was van mening dat ik op vakantie naar Engeland beter kon gaan fietsen dan wandelen, want dan zou ik meer zien. Ja, meer in een louter kwantitatieve zin van het woord wel ja. Volgens deze redenering leer je een landschap het beste kennen door er met een op 250 km/h begrensde Mercedes Benz doorheen te razen.
Afgelopen weekeinde wandelde ik door het centrum van Den Haag en ontdekte in een straat waar ik al drie-en-twintig keer doorheen ben gefietst opeens een enorme naaimachinehandel. Alsof je vraagt naar een fietspomp en dat de camera dan naar rechts zwenkt om een enorme loods te onthullen waarop in grote letters staat geschreven: 'Bicycle Repair Center'. Wees gerust, ik vroeg niet om een naaimachine.
De naaimachinehandel draagt de naam 'Nottet'. En daar was hij, volautomatisch uit een speciaal voor het bewaren van zijn naam ingerichte hersencel tevoorschijn geroepen: Peter Nottet.
Peter Nottet, die schaatste met Ard en Kees. Later had je Jan Bols, maar eerst was er Peter Nottet als derde wiel aan de wagen.
Het internet heeft over Nottet verrassend weinig te melden. Een Wikipedia artikel ontbreekt nog, en dat lijkt me echt een doffe schande. We hebben het hier immers wel over de winnaar van de bronzen medaille op de Winterspelen van Grenoble. Vijf kilometer schaatsen in een tijd van 7 minuten en 25 seconden en een heel klein beetje. Naar verluidt had hij daarbij een grote zwarte hoornen bril op, jagend tegen de sneeuw.
Peter Nottet. Toen er nog helden waren.

Darken, widen

En dan is er nog dit, en dan houd ik er weer een tijdje over op:




Dit zingt al een tijdje rond. De onderste foto komt uit een publicatie van de Clinton-campagne. Op DailyKos zegt een lezer er dit van:

I just wanted to leave a remark about this "blacker" issue, and comments that it is somehow something that just happened in the video editing process. I work in advertising (copywriter, [Big national advertising firm]). I sit in the rooms where the post production occurs, and this includes color correction. While things look different on many TVs, they don't look this dramatically different. Nothing that you see in a final advertisement is accidental. These things are looked at (or should be looked at if they are doing their jobs) second by second. Even more unforgiving is the stretching of the footage. It is possibly the result of laziness on the part of the editor, but it would have been easier to actually not stretch it, and just crop it. Nothing in advertising is accidental. It is over-thought and then subjected to second thoughts and second guessing then over-thought and re-looked at again. I've been doing this ten years. It is my professional opinion that the film was made darker, and it has obviously been stretched. I will not comment on their reasons, as I can't offer an informed case for that.

Kijk en huiver.

Stijl

De hele maand februari wint Obama voorverkiezingen. Elf op rij. Clinton reageert er totaal niet op. Ze doet alsof die staten helemaal niet bestaan. Gisteren won Clinton twee en een half van de vier. En wat is het eerste dat Obama zegt in zijn speech?

Inderdaad: gefeliciteerd!

En wat zegt hij verderop? Dit: In the weeks to come we will begin a great debate about the future of this country with a man who has served it bravely and loves it dearly. And tonight I called John McCain and congratulated him on winning the Republican nomination.

Inderdaad: stijl.

The day after

De grootste onzin werd vandaag gedebiteerd door de NRC, die schreef dat Clinton in haar speech een voor Obama 'zorgelijk punt' aanstipte: in de recente geschiedenis heeft niemand het presidentschap verworven zonder in de voorverkiezing in Ohio te winnen. Nee, hè hè, normaliter is de kandidaat allang bekend als Ohio stemt, en ja, dan wint die kandidaat Ohio.

Ik moet wel even spinnen, want anders word ik te nerveus. Daar gaan we:

- Drie weken geleden had Clinton in Texas en Ohio een voorsprong van meer dan 20 procentpunten. Ze wint Ohio met een verschil van 10 en de Texas primary met een verschil van 3. Obama gaat de Texas caucus zelfs winnen. De comeback van Obama is groots!

- Clinton loopt door de overwinningen van gisteren naar verwachting slechts tien delegates in. De voorsprong voor Obama daalt van 160 naar 150. Die teruggang is over een week, na Wyoming en Mississippi waarschijnlijk al weer weggewerkt.

- Clinton moet de resterende staten winnen met een verschil dat groter is dan 20 procentpunten in elke staat. Meer dan de helft van die staten zijn vanwege de demografische samenstelling geknipt voor Obama. Er is geen enkele reële kans dat ze dat haalt.

- Obama gaat eindelijk de handschoenen uit doen, zonder zich te verlagen tot het kenmerkende niveau van de firma Billary: waar zijn de tax-returns van de afgelopen jaren? Die ervaring waar je het steeds over hebt stelt helemaal geen moer voor.

The bloody limit

Dit is toch echt de 'bloody limit':

FORT WORTH, TEXAS -- Hillary Clinton told reporters that both she and the presumtive Republican nominee John McCain offer the experience to be ready to tackle any crisis facing the country under their watch, but Barack Obama simply offers more rhetoric. “I think you'll be able to imagine many things Senator McCain will be able to say,” she said. “He’s never been the president, but he will put forth his lifetime of experience. I will put forth my lifetime of experience. Senator Obama will put forth a speech he made in 2002.”

Wat hier staat is dat als de strijd in november tussen Obama en McCain gaat McCain met recht kan zeggen dat hij de beste kandidaat is. En dat is iets dat iedereen mag beweren, maar een democratische kandidaat voor de nominatie mag dat niet. Nooit.

Hallo Texas, hallo Ohio, wakker worden! Het gaat de dame maar om één ding: de dame.

Update: commentaar uit de US of A: This is what you say when you want to be John McCain's candidate for vice president. Helemaal aan het eind van het fragment:

Copernicusplein

En nu we het er toch over hebben, je wordt er ook nogal dik van. Volgens de Kotelet-schaal, of zoiets, mag ik honderd kilo wegen en dan is er nog geen sprake van overgewicht. Nee, dat zal wel, maar ik heb inmiddels wel een pens waar je een glas bier en een schaaltje pinda's op kwijt kunt. Ik vind dat niet zo heel erg leuk.
Afgelopen zondag, op bezoek bij vrienden, kwam het gesprek op het verbranden van calorieën. Normaal zou ik dat één van de saaist denkbare gespreksonderwerpen vinden, ergens in het rijtje tussen de weersomstandigheden in Nieuwe Pekela en de voorjaarsmode in Tietjekstradeel, maar nu spitste ik mijn oren. Wat bleek? Gewoon lopen is het beste. Als je hardloopt verbrandt je lijf koolhydraten, omdat je hart snel klopt en makkelijk verkrijgbare energie nodig heeft. Als je gewoon loopt, gaat het wat rustiger en worden de vetreserves aangesproken. Kijk, die moeten we hebben, de vetreserves.
En dus kunt u mij tegenwoordig wandelend aantreffen. Gewoon in de morgen, ergens tussen de Vruchtenbuurt en Sorghvliet. Topsport. Rond kwart voor acht steek ik het beroemde Copernicusplein (Kooperníekuspleeen) over. Een kaartje kopen is niet nodig, en er is plaats genoeg.

Pushing up the daisies

Een half jaar heb ik niet gerookt. Vandaag dacht ik even dat een shagje wel prettig zou zijn.
We gingen naar de Kuip, maar de Ford Fiësta van Marijn dacht daar anders over. Licht aan gelaten. Marijn heeft namelijk acht jaar filosofie gestudeerd, dan krijg je dat soort dingen. Duwen hielp niet, startkabels wel. Bedankt buurman, wij gaan de accu eens even fijn opladen.
Uren later keerden we terug bij de auto, als geslagen honden. Drie keer hard geslagen. Gegeseld. Door voetballers uit Nijmegen. Dat is bijna Duitsland. Heidenen!
Beute was zo slim om een bezoek aan schoonouders voor te wenden om zich aan ons droeve samenzijn te onttrekken. Marijn en ik hesen ons in de op een parkeergeldvrije plek achtergelaten Fiësta. Marijn draaide aan het sleuteltje. Marijn zei: "hè?" Marijn draaide nogmaals aan het sleuteltje. De accu was leeg, dood, overleden, it joined the choir invisible.
De komst van de wegenwacht bleek verwacht te kunnen worden na minstens drie kwartier. Minstens - drie - kwar - tier. In de Abraham Kuyperlaan in Rotterdam.

Doet u mij dan nu maar een halfzware Samson met een pakje Rizla blauw.

Maar ach, dan heb je weer geen aansteker, omdat je niet rookt, dus laat ook maar.

Odysseus

Odysseus speurde rond in zijn huis of een van de vrijers nog in leven was en zich ergens schuilhield om te ontkomen aan de donkere dood. Maar hij zag, dat allen waren gevallen en teneer lagen in bloed en stof - velen - zoals vissen, die vissers uit de grijze zee naar een inham van de kust hebben gesleept met het veelmazig net; zij liggen allen op het zand geworpen, snakkend naar de golven der zee, tot de brandende zon hun het leven beneemt: zo lagen toen de vrijers op elkaar gesmeten.

Als we de zaal betreden voor de laatste acte is het al gebeurd. Plassen bloed links en rechts op de vloer, uitlopend in lange rode vegen waar de lijken aan hun voeten zijn weggesleept. Een achtergelaten bijl en kapmes als stille getuigen van een bloedbad. Wat in Tantalus nog in beeld werd gebracht als naakte razernij in een poel vol bloed is hier verstild, en daarmee misschien nog indringender. Het bloed moet weg, het stinkt, en dat blijkt een vrouwentaak, totdat Odysseus zich er noodgedwongen over moet ontfermen. Hij draalt wat rond met zijn brandslang, ondertussen golfjes rood over het podium stuwend. Even later komt Penelope, slaapdronken, onkundig van de razernij die door haar paleis is gestormd, de vloer op. Haar jurk heeft een sleep van een meter of twee, en terwijl ze rondloopt en probeert te bevatten wat er is gebeurd dweilt haar sleep de vloer en zuigt zich vol met het bloed van de vrijers. Het bloed is inmiddels overal maar Penelope begrijpt nog niet waarom. En dan komt hij binnen en zien ze elkaar voor het eerst sinds twintig jaar. Het wordt stil. Ze zien elkaar. Ook de handeling valt stil, en bevroren op hun plek, een meter of vijf van elkaar verwijderd, dichterbij dan bijna ooit, kijken ze, alleen maar kijken. De tijd staat stil. Wie spreekt het eerst? Voorlopig wordt er niet gesproken.