Market Garden

We zijn op cursus, Jeroen en ik. In Arnhem. Naast het ontklede station staat een wereldhandelscentrum van wel dertien verdiepingen. Wij zitten op de bovenste en kijken uit over park Sonsbeek. Beneden rijden speelgoedautootjes over speelgoedstraatjes, met heuse echt bewegende speelgoedmensjes. Buiten waait de wind om het huis. We hopen maar dat het gebouw een beetje meebeweegt.
Tijdens de inleiding word ik op mijn schouder geslagen. Ik kijk op. Het is Jan Muis. Ik heb Jan al acht jaar niet gezien, maar ik herken hem direct. Van alle collega's uit Franeker is hij degene die ik het liefst weer zou ontmoeten. God's wegen en spoorbanen zijn ondoorgrondelijk. Bedankt!
Jan en ik bijken dezelfde workshops te bezoeken. De jaren verdwijnen snel en we geiten ons half serieus door de conferentie, die eigenlijk behoorlijk goed is. En we halen herinneringen op, lopen in de pauze rond het door de storm geteisterde gebouw, en roken een sigaartje. Nou ja, Jan rookt een sigaartje.
Na afloop drinken Jeroen en ik bier in een café aan een plein met bomen. Arnhem is best te doen. We besluiten te gaan eten in een Chinees restaurant dat we op voorhand al 'Market Garden' hebben gedoopt. Voor die onbeschaamdheid worden we wreed getraft: "En dan nu de prijs voor de slechtste chinees van het land! De prijs gaat, net als in de afgelopen twintig jaar, naar: Chinees Restaurant 'Market Garden' in Arnhem!" Welk menu je kiest maakt geen moer uit. Alles is overgoten met rode saus. Volgens Jeroen wordt de rode saus elke morgen vanuit Utrecht via pijpleidingen naar alle Chineese restaurants gedistribueerd. In "Market Garden" doen ze er dan nog een pond peper bij.

We zijn welopgevoed.
We eten ons bordje leeg.

Morgen Wiskundedagen in Noordwijkerhout. En buikloop.

twee tot de vierde keer drie

Vanmorgen werd ik toegezongen door een vierde klas, op een moment dat mij uitkwam. In de derde die volgde ging het heel anders. Ik wist niet dat ze het wisten, en opeens gingen ze luidkeels zingen. Ik ging maar braaf op een stoel staan.
Bij thuiskomst was er een kaart van Joost, waar ik erg blij van werd, en een Groningse van mijn zus Tineke: "Joa, felesitoatiedainst hier .... Slim felesiteerd!" Mijn zus studeert namelijk Gronings. Echt waar.
Bij de snelle maaltijd met het bord op schoot voor het eerst in jaren aandachtig naar mijn favoriete Sesamstraat-personage gekeken: het koekiemonster. Het koekiemonster is geniaal. Zijn rechteroogpupil flappert een klein beetje, maar zijn linker stuitert wild op en neer. Prachtig.
In de avond volgde het cadeautje van de club. Dat viel een beetje tegen, al was het een mooie wedstrijd, met vooral in de eerste helft een goed spelend AZ, en in de tweede helft een bij vlagen stormachtig en onweerstaanbaar Feyenoord. Helaas, verder dan 2-2 kwamen we niet. De adrenaline spoot door het lijf, dat wel. Het is nog best hard werken, dat jarig zijn.

Strijkkwartetten

Een week of wat geleden suggereerde ik mijn goede vriend Beute dat we maar eens een klassieke top tien moeten maken, maar dat kan natuurlijk niet. "Dat kan natuurlijk niet" zei vriend Beute. Nee, dat bedoel ik, dat kan helemaal niet. Je kunt namelijk geen vergelijking maken tussen, zeg maar, de Mattheus Passion en, zeg maar, het derde strijkkwartet van Shostakovitsch. Appels en peren.
Hoe dan wel?
De oplossing is zo simpel dat ik hem een tijd lang helemaal niet zag. We gaan genres in de klassieke muziek vertoptienen. Omdat toptienen leuk is. Het is een werkwoord, inderdaad. Er komt een top tien van symfonieën, een top tien van oratoria, van opera's, van concerten in allerlei soorten en maten (drie: piano, viool, en de rest) en natuurlijk van strijkkwartetten. En daar gaan we mee beginnen.
Nu er cd-kastjes op onze gang staan komt er uit allerlei gaten muziek tevoorschijn. Ik ga maar eens wat kwartetten vergelijken. Binnenkort in dit theater: de top tien van strijkkwartetten. Op de foto alvast het wereldberoemde Haagse 'Schoenberg Quartet'.

Presidentieel

De kersverse president in de tuin van het Witte Huis overdenkt het wezen van de narcis:

In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude

De schaamte ver ver voorbij

Senator Ted Kennedy Betrays Women by Not Standing for Hillary Clinton for President
Ultimate Betrayal Felt by Women Everywhere

ALBANY, NY (01/28/2008)-- Women have just experienced the ultimate betrayal. Senator Kennedy’s endorsement of Hillary Clinton’s opponent in the Democratic presidential primary campaign has really hit women hard. Women have forgiven Kennedy, stuck up for him, stood by him, hushed the fact that he was late in his support of Title IX, the ERA, the Family Leave and Medical Act to name a few. Women have ..... [etc. etc. etc. gaap.]

And now the greatest betrayal! We are repaid with his abandonment! He’s picked the new guy over us. He’s joined the list of progressive white men who can’t or won’t handle the prospect of a woman president who is Hillary Clinton (they will of course say they support a woman president, just not “this” one). “They” are Howard Dean and ... [etc. etc. etc. Gaap.]

This latest move by Kennedy, is so telling about the status of and respect for women’s rights, women’s voices, women’s equality, women’s authority and our ability – indeed, our obligation - to promote and earn and deserve and elect, unabashedly, a President that is the first woman after centuries of men who “know what’s best for us.”

Wat nog veel erger is: de ultieme belediging die vrouwen wordt aangedaan door al die vrouwen die niet op Clinton stemmen. Nog erger, de vrouwelijke gouverneurs die steunbetuigingen aan een andere kandidaat afgeven.

Stel je voor dat een zwarte organisatie een blanke politicus van racisme zou beschuldigen omdat deze zich niet uitspreekt voor Obama.

Als de wereld vergaat ga ik naar Amerika. Daar is het nog steeds 1974.

Niks voorbij

Ik zat er nog meer naast dan ik dacht, maar dat komt ook door de peilingen. Obama komt uit SC tevoorschijn als de kandidaat die alle demografische groepen aanspreekt. Niets 'de zwarte kandidaat'. De peilingen zaten er in SC nog veel meer naast dan in NH, al valt het minder op omdat ze wel de winnaar goed voorspelden. Zullen we gewoon ophouden met kijken naar de polls? Ja, maar eerst nog even dit: een week of wat geleden lag Obama in 'zomaar een 5 februari staat' als Colorado 14 procent-punten achter. Vandaag staat hij drie voor. En nu is het afgelopen. Ik geloof niets meer. Ik word op 6 februari gewoon heel zenuwachtig wakker.

Keuzes

We kijken naar de spannende finale van het tennis in Melbourne, live op Nederland 1. Maar dan schuift opeens Mart Smeets in beeld. Hij bevestigt dat het spannend is en dat het nog bezig is, en vertelt dan dat het maken van een sportprogramma vaak neerkomt op het maken van keuzes. En dus, zegt Mart, heeft de eindredacteur besloten dat we nu gaan kijken naar een voorbeschouwing op een wedstrijd veldrijden. Veldrijden? Ja, fiets, modder, langzaam. Oh dat, ja dat is belangrijk. En voorbeschouwen is voor een sportjournalist natuurlijk nog extra heeeeel belangrijk. Goede keuze. Vond Mart ook al. We hebben inmiddels de BBC gevonden.

Formidabel

Het had werkelijk niet beter gekund. De overwinning is gigantisch, de beste tot nog toe in de primaries, en de witte stem gaat voor een kwart naar Obama. Formidabel! Slapen Blaak. Nu!

21%

Oftewel: Obama met wit kind. Maar de titel '21%' is leuker. 21 is mijn geluksgetal. Het eerste meisje waar ik verliefd op was woonde op nummer 21 en was jarig op de 21ste. Sindsdien is 21 mijn favoriete getal. Het product van de eerste twee echt interessante priemgetallen. 21% voorsprong voor de beste democratische kandidaat sinds Paul Tsongas. Yo!

(Update: 25%. Ook een heel mooi getal, vijf kwadraat, een kwart)
(Nog een update: 27%. Drie tot de derde. Het wordt beter en beter.)
(erg late update: 28% voorsprong.. Achtentwintig!)

Yo!

Heb net een dansje gedaan, helemaal alleen, armpjes zwabberend in de lucht. Als je een Zuid Carolijnse neger bent vind ik je heel heel lief. Maar dat ben je natuurlijk niet. Oh nee, het gaat niet over negers. Sorry.

South Carolina

Ik was eigenlijk van plan om wat vroeger naar bed te gaan, maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dit is het laatste nieuws:




Hetgeen betekent dat Obama duidelijk eerste wordt en dat Edwards er opnieuw niet in is geslaagd een deuk in het onderhavige pakje boter te schoppen, ondanks zijn blanke overwinning.

Beetje wiskunde: Obama 53%, Clinton 26%, Edwards 20%. Een gigantische overwinning voor Obama.

Mooie vervolg-wiskunde-opgave trouwens: wat is de verzwegen vooronderstelling bij al deze wijsheid? Juist, dat de zwarte stem iets meer (51%) dan de helft uitmaakt in SC. We zullen mogenochtend zien hoe goed deze voorspelling is. Ik ga wel lekker slapen, zo meteen, dat wel.

PS: Zowel CNN als NBC heben zojuist Obama tot winnaar uitgeroepen. Vreemd, de stembussen zijn nog open.

Haast?

Meestal maakt Willemijn het briefje en doe ik de boodschappen. Als het goed is heeft het briefje een duidelijk topografische volgorde: groente voor vlees voor zuivel voor de rest. Willemijn kennende gaat dat meestal prima. Maar vandaag mocht ik het zelf verzinnen. Ja, natuurlijk ging dat fout. Ten eerste schrijf ik voor mezelf geen briefjes. Ben je gek, dat kan mijn hoofd toch heel goed zelf! En dus had ik het genoegen tot drie maal toe het grote centrale middenpad te doorkruisen met mijn winkelwagen. Het grote centrale pad is de snelweg door de winkel. Er staan geen borden die het parkeren van een karretje verbieden, of slentergedrag ontmoedigen, en dus raak je gemakkelijk gefrustreerd. Ja hallo, ik ben alleen de zure room vergeten, mag ik even? Ja hallo, nu moet ik alleen even naar de citroenen en dan snel weer terug, kunt u even uit de weg gaan ja? U bent traag! Nou, nee, dat kan dus niet. Of: Ik ben dik en ik sta in de weg, wen er maar aan. Of: ik ben met zijn tweeën en samen vullen we een behoorlijk breed pad, zoals u ziet. Wat gaat u daar tegen doen?
De hamvraag, de pindakaasvraag, de Volle Franse Kwark-vraag is natuurlijk: 'heb ik haast?' Nee, natuurlijk niet. Ik heb helemaal geen haast. Ik ga gewoon een uur later nog een keer terug naar de winkel omdat ik het allerbelangrijkste vergeten ben.

En voorgoed voorbij?

Ik heb een foutje gemaakt in mijn blogje 'Voorbij' van gisteren. Ik nam aan dat de peiling waaruit blijkt dat Obama sterk verliest onder witten nationaal was. Is niet zo, het ging alleen over South Carolina. En dan zegt het bitter weinig: witte democraten in SC zijn verre van representatief voor het land als geheel.
En nu we toch bezig zijn: mijn afkeer van Clinton (die overigens vandaag Obama verwijt dat hij de mensen in Florida helemaal links laat liggen, hoe gek wil je het hebben) vind ik steeds vaker terug op de vele commentaren bij politieke websites. Er ontstaat een voor democraten potentieel gevaarlijk sentiment waarin steeds meer mensen zeggen dat ze zich afkeren van de Clintons juist vanwege hun stijl van campagne voeren in de primaries. Smerig vechten tegen partijgenoten is nooit eerder op deze schaal voorgekomen, is volgens veel democraten absoluut 'not done' en het gaat zich tegen de Clintons keren. Lees dit maar eens en scroll langs de commentaren van mensen die zeggen dat ze drie maanden geleden voor Hillary waren. Ja, ja, ik weet het: internetpubliek is een hele kleine selecte groep van junkies met bijzonder lage statistische relevantie. Maar als de LATimes er woorden aan gaat wijden .....
Hopelijk heeft het er mee te maken: de laatste Rasmussen poll over de landelijke voorkeuren heeft Obama opeens nog maar drie procent achter Clinton. Ik was te vroeg, het kan nog.

Heath Ledger

Onder invloed van Rodrigo's 'Concierto de Aranjuez' moet ik eigenlijk al een beetje huilen, en dan komt er ook nog eens de dood van Heath Ledger overheen. Ik bedoel maar.
Aan het slot van 'Brokeback Mountain' bezoekt Heath, in de persoon van Ennis del Mar, het ouderlijk huis van zijn grote liefde. Jake is dood. Zijn ouders vermoeden wat Ennis voor hem betekende. Moeder wil het wel weten, vader duidelijk niet. Wat volgt is gruwelijk mooi. Zelden is Amerikaanse film zo zuiver en goed als in deze bijna slotscene van 'Brokeback Mountain'. Kijk naar de vader, kijk naar de moeder, kijk naar wat verteld wordt terwijl het niet verteld wordt. Het is hemeltergend prachtig. Als je niet een beetje moet huilen bij deze verbluffende scène heb je er niets van begrepen. Of je bent bang voor jezelf. Dat kan ook.

Voorbij

Dit, helaas, betekent dat de droom voorbij is:

In the past week alone, Obama's favorability rating in the McClatchy-MSNBC poll has dropped 19 percentage points among whites, while Clinton's has dropped 13 points among African-Americans.

Zowel Hillary als Bill hebben de afgelopen maand heel subtiel de 'race-card' gespeeld en daarmee Obama tot een zwarte kandidaat gemaakt. Ze beweren ook nog beiden bij hoog en laag dat Obama er zelf mee begonnen is. Dat is een grove leugen, maar dat zijn we van ze gewend. Sommigen vinden dat ze daarom slimme, handige, winnende en dus goede politici zijn. Liegen is goed. Heel goed ja. Gefeliciteerd. Jullie gaan vast winnen! Ga het maar vieren. Ik doe niet mee, want ik moet spugen.

(En dan nog dit: de democratische partij heeft besloten om de voorverkiezingen in Michigan en Florida buiten de verkiezing te houden, omdat beide staten stout zijn geweest. Ze hebben tegen de regels in hun primary vervroegd. Alle kandidaten, ook de mevrouw, hebben ingestemd met de straf voor beide staten. Maar Hillary haalde heel sneaky haar naam niet van het stembiljet in Michigan. De andere kandidaten begrepen wel wat netjes was. En dus won zij Michigan, al was het maar met een kleine meerderheid. En omdat ze Michigan gewonnen heeft en voorligt in de peilingen in Florida begint ze nu een oh zo goedklinkend pleidooi voor toekenning van de stemming in Michigan in Florida. Anders is het immers ondemocratisch. Die arme mensen in beide staten kan je toch niet zomaar uitsluiten? Nee, eerst wel maar nu ze voor jou zijn niet. Oftewel: "Hillary can muscle for every advantage she wants. Good for her. She's a fighter. But everyone else should see this for what it is and say No.")

(En: "What an utter sleaze ball. Her opponents follow the rules and don't campaign there. Then she wins and claims the delegates. But her opponents would have won more if they hadn't followed the rules.")

Aanzichten

Eén keer per jaar geef ik de beste wiskundeles van mijn leven, op de Open Avond. De les is bedrog. De les suggereert dat wiskunde een louter leuk vak is, vol kastelen met ridders en blonde vriendinnen. Een eindeloos spelen met blokjes terwijl je ouders vertederd lachen. Gisteravond vroeg een moeder of alle wiskundelessen zo leuk zijn. Nee, mevrouw, de wiskundelessen zijn veel leuker. Hallo!
De les gaat over aanzichten. Ik vertoon er twee, een vooraanzicht (zie afbeelding) en een zijaanzicht. De nieuwsgierige kindjes moeten een kasteel maken met zo weinig mogelijk blokjes terwijl beide aanzichten blijven kloppen. Dat is heel moeilijk, want voor de laatste stap moeten ze buiten het systeem denken dat ik tien minuten lang heb staan ophemelen. De leerling die het lukt krijgt ruimhartig applaus. Inderdaad, het kan met zeven blokjes. En als ze denken dat het klaar is volgt de werkelijk interessante vraag: hoe weet je zeker dat het niet met minder kan? Gisteravond werd de ultieme vraag beantwoord door een heel klein en heel slim meisje. Ze wees op de aanzichten: "Daar staan zeven blokjes. Je hebt er echt zeven nodig." Simpel en buitengewoon briljant.

Gone baby gone (spoilers!)

Wie de film van Ben Affleck nog wil zien moet nu ophouden met lezen. Ik geef de centrale plotwending zometeen gewoon weg, alsof het niets kost. Ophouden dus. Nu.



Er is veel goeds gezegd over 'Gone baby gone', en terecht. Al tijdens de titels is het verfrissend om gewone mensen te zien terwijl ze dode tijd aan het vullen zijn. De journalist voordat hij in beeld verslag doet van gebeurtenissen bijvoorbeeld, gespot terwijl hij nog even rondhangt, wachtend op nieuws. Gewone mensen die uit ramen hangen. Lelijke mensen. Maar dan wordt de film allengs toch een goed geschreven, goed geacteerde en goed geregisseerde actiefilm, goed, maar niet meer dan dat. Een meisje is ontvoerd. De familie vraagt Patrick Kenzie, een privé detective gespecialiseerd in het opsporen van mensen, om de politie te helpen in de speurtocht naar het meisje. Na wat plotwendingen mislukt de uitwisseling van losgeld en meisje, en de laatste valt daarbij in een diepe met water gevulde afgraving en verdrinkt. Weer wat plotwendingen later ontdekt Patrick dat het meisje in leven is en woont bij de sympathieke politie-inspecteur. De ontvoering en de uitruil waren in scène gezet door de oom van het meisje om haar uit de klauwen van haar verwaarlozende moeder te bevrijden en haar een zinvol leven te geven. Patrick staat voor een dilemma. Het meisje is gelukkig. Als hij het zo laat verandert er niets ten kwade. Zowel de politie-inspecteur als de vriendin van Patrick doen een klemmend beroep op hem om het maar zo te laten. De vriendin vertelt maar vast dat ze het hem nooit zal vergeven als hij het geluk van het georchestreerde gezinnetje doorbreekt door de zaak aanhangig te maken.
De film geeft ons ruim de tijd om na te denken over het dilemma. Het publiek houdt zijn adem in. Er klinken nog net geen aansporingen uit de zaal. Maar natuurlijk doet Patrick het enige dat juist is: het meisje gaat terug naar haar moeder, de politie-inspecteur wordt veroordeeld, en zijn vriendin gaat bij hem weg. De manier waarop de film het dilemma stelt, en de manier waarop Patrick onvermurwbaar blijkt, is al heel mooi. Maar dan komt het slot. Patrick bezoekt het meisje en haar moeder. Moeder moet weg, Patrick past op. Het is duidelijk dat er niets is veranderd. Dan volgt het laatste shot: het meisje en Patrick zitten op de bank, en wij kijken naar de twee van achter de televisie waar het meisje met volle aandacht de hele tijd naar kijkt. Ze maakt geen contact met Patrick, ze zit 'in' de televisie. Patrick kijkt naar haar, zij kijkt naar de tv. Wij kijken naar alle drie. We zien Patrick denken. We zien wat hij denkt. We denken hetzelfde.

Met de trein

In de trein van Emmen naar Zwolle zit een nog vrij jonge man die tegelijkertijd arrogant en heel erg lelijk is. Een vreemde combinatie. Hij is lang, deels slank en deels dik, maar dan ook heel dik. Voeg een Homer Simpson hoofd toe en je zou overstromen van medelijden, ware het niet dat de man zelfverzekerd en te hard in een mobiel zit te toeteren. Het gaat over de kwaliteit van een bepaald biermerk. Als hij er daar twintig flesjes van naar binnenklokt heeft hij de volgende dag een spijker in zijn kop. Aha, vandaar de buik! En nou nou, inderdaad zeg, wat een klotebier!
In de volgende trein is het gezelschap beter. Naast ons aan de andere kant van het gangpad zit een vader met twee dochters. De oudste leest het prachtboek "Bart en de geleidehond" en de jongste speelt met haar zes dieren. De pluchen beesten zijn een beetje scherp van oogopslag, als waren het halve aliens, maar het meisje vindt ze lief. De dieren mogen netjes naast elkaar zitten op de bank, of op het tafeltje voor het raam om naar het voorbijsnellende landschap te kijken. Ze worden steeds zorgvuldig op de juiste plek gezet. Het meisje heeft een licht oosterse oogopslag, liever dan die van haar knuffels, en kijkt af en toe lachend of we wel zien hoe goed ze voor haar dieren is. We lachen terug. Als haar zusje even later één van de dieren heeft veroverd en ondertussen onverstoord doorleest, het beest losjes in een hand, kijk ik naar het meisje, wijs met mijn ogen op het dier dat haar zusje beet heeft, kijk weer terug naar haar en haal mijn schouders op. Ze lacht en haalt ook haar schouders op. Even later rijden we langzaam Den Haag Centraal binnen. Ik vraag of de dieren een leuke reis gehad hebben. En ja, de dieren hebben een leuke reis gehad. Nou, wij uiteindelijk ook.

Reagan

Het lijkt een trend te worden: aan de vooravond van de primary in New Hampshire schoof de Clinton-campagne overal in de staat flyers in brievenbussen met een volstrekt leugenachtige bewering over Obama's standpunt inzake belastingen. Er was geen tijd om er nog adequaat op te reageren. Aan de vooravond van de caucus in Nevada, die morgen gehouden wordt, liegt Clinton opnieuw:

my leading opponent the other day said that he thought the Republicans had better ideas than Democrats the last ten to fifteen years

Wat Obama zei, middenin een gesprek van vijftig minuten met de voeten op tafel was dit:

Ronald Reagan fundamentally changed the direction of America in a way Bill Clinton didn't

Dat is een beetje pesterig maar niettemin feitelijk waar, zelfs buiten de context. Geen enkele politiek analist of historicus kan het hier mee oneens zijn. Maar Clinton maakt ervan dat Obama vindt dat Republikeinen betere ideeën hebben. Dat is iets heel anders dan gewoon waar. Dat is een leugen. Hillary Clinton liegt, al weken lang, en bij voorkeur vlak voor de stembussen open gaan. Wat zeggen ze ook alweer? 'How you run is how you govern.'

(Update: Clinton draait de duimschroeven nog wat aan: "Does that mean he’s for a government shutdown?" she asked. Deze verwijzing naar de republikeinse blunder tijdens het presidentschap van Bill Clinton is te schandalig voor woorden. Als deze mevrouw de nominatie krijgt ben ik voor het eerst in 34 jaar tegen de democratische kandidaat. En als het bij de republikeinen John McCain wordt ben ik zelfs voor de republikeinse kandidaat. Good heavens!!)

(Update: lees dit als je nog zin hebt)

Botwinnik

Mijn moeder is vandaag 87 geworden en Bobby Fischer is dood. Mijn moeder was de Fanny Blankers-Koen van Veendam en bovendien mijn moeder. Bobby Fischer was het grootste schaakgenie uit de geschiedenis en bovendien knettergek.
Toen Fischer in Reykjavik de Sovjet-hegemonie doorbrak door tegen Boris Spasski om de wereldtitel te spelen was ik twaalf. Het fenomeen Fischer zorgde net als bij veel jongetjes van mijn leeftijd voor een zekere schaakmanie, al had ik er bepaald geen talent voor. Ik kreeg van mijn broer Sirtjo op Sinterklaas een Prisma pocket van Bouwmeester met een briljant gedicht dat aan het slot psalmodisch werd:


Dan gaat het sneeuwen.
Alle velden worden wit.
Maar 's konings vanen rukken voort;
hij lacht en zegt:
"Mijn techniek is niet verfijnd,
maar bot win ik."

Prachtig, maar het leidde tot weinig. Ik speelde in een simultaanséance remise tegen een Hongaarse grootmeesteres door mijn stukken heen en weer te blijven schuiven en eigenlijk dus niets te doen. Toen de grootmeesteres de trein moest halen bood ze remise aan. Ik kreeg voor mijn lafhartige gedrag een reep chocolade, onverdiend, en dus puur in plaats van melk.
Nee, dan mijn moeder. Die liep zo hard tijdens de atletiekwedstrijden op school dat een meneer van de sport tegen haar zei dat ze heel heel hard gelopen had. Echt heel heel hard. Misschien was mijn moeder wel twaalf, net als ik toen Bobby Fischer voor het vrije westen wereldkampioen werd. Maar zij was twaalf in 1933.

Tekenen

Van school naar het Gemeentemuseum is een wandeling van nauwelijks vijf minuten. Het museum doet Picasso. Wij doen het museum. Het hangt er stikvol schitterende meesterwerken. Vandaar.
De tweede klassers gaan braaf aan de gang met hun opdrachtvelletjes. Vooral het natekenen van uitgelezen schilderijen blijkt een favoriete tijdsbesteding. Ik denk terug aan onze tochten naar de dierentuin, vroeger, met tekenen. Wij hadden de beste dierentuin van Europa onder handbereik en de tekenleraar was vaak lui genoeg om ons met een vel papier en een potloodje de tuin in te jagen om een beest te tekenen. Uitstellen konden we toen al als de beste: de laatste vijf minuten maakten we een snelle krabbel, en tot die tijd waren we hinderlijke toeristen met teveel vrije tijd om handen.
Zo niet onze pubers. De lastigste woelwater ligt plat op zijn buik voor een grote harlekijn en tekent dat het een aard heeft. De lieve meisjes hebben een klein kleurig werkje gevonden en staan een uur lang in de weg, in opperste bewondering. Het briljante meisje dat zich altijd verveelt heeft een vaag abstract ding gevonden en verzucht dat dit echt de beste onderzoekswerkgroep is sinds mensenheugenis.
Ondertussen ren ik rond om alles een beetje in de gaten te houden. Ik ben aan het werk, en dat is heel raar. Hier hangen echt honderd verbluffende schilderijen en ik ben aan het werk. Ik zie die doeken eigenlijk niet. En ik zie ze wel. Ik ben er en ik ben er niet. Ik moet snel hier naar toe.

"Much to humble Master Copperfield"

David Brooks, in 'The New York Times' van vandaag:

When Hillary Clinton is good on the Sunday talk shows, she is really, really good. But when she is bad, she’s atrocious. When she talks about policy, she will dazzle you. When her own ambitions are on the line, it’s time to reach for the sick bag.

On “Meet the Press” Sunday, it was the latter. Clinton refused to admit any real errors. She implied that Barack Obama is unfit to be president, without ever honestly taking responsibility for what she actually believes.

She broadcast her own humility: “You know, I’m very other-directed. I don’t like talking about myself.” She also described the central role she plays in the lives of all living creatures in the universe: “The Iraqi government, they watch us, they listen to us. I know very well that they follow everything that I say.”

Ja, sickbag, gauw!!! "I don't like talking about myself" Ha ha ha ha. Wat zei ze ook alweer, vier dagen geleden? Dit: "I've inspired lots of people to get involved in these elections who've never been involved before. I feel very proud of the inspiration that I am. People tell me all the time that I'm a role model, I'm their hero; and I'm very proud of that."

Braak, braak braak.
Bwuuhhh
Is er nog zo'n zakje? Bwuuhhhh.

Verboten

Het Nederlandse export-woord bij uitstek is nog altijd 'apartheid'. Over een halve eeuw weet alleen anderhalve historicus nog wat het betekent, maar voorlopig kan ik geen beter (of eigenlijk slechter) taalkundig export-artikel verzinnen. De Duitsers hebben er ook één, en ook in hun geval is de vraag of ze er blij mee zijn:

"Clinton officials were pressed on Monday for explanations why the drug issue keeps being blurted from the mouths of top Clinton aides if the topic is supposedly verboten."

Tja. Verboten. Dan denk je toch meteen aan de Duitsers op het strand die hun kuil verdedigen met de woorden: "Alles besetzt". Ah, arme oosterburen. Hebben ze ook een keer een woord over de grens, is het meteen verboden.

(Hand)bagage

Als er met bagage gesmeten moet worden is Jaap Bannink niet ver weg. Vannacht was hij zo aardig om me te helpen bij het zoeken naar mijn paspoort. Ik had nog helemaal niet gezien dat hij ook in het vliegtuig zat.
Misschien is er wel een verklaring voor, voor dat nachtelijke gevlieg. Of eigenlijk, voor het mislukken van het gevlieg. Gisternacht haalde ik mensen op van Schiphol. Ik was op de fiets en bleek opeens bezig met inchecken. "De fiets is handbagage," zei ik tegen de grondstewardess, "ik zet hem wel in het gangpad." Dat vond ze goed. Mijn fiets kreeg een labeltje en ik mocht doorlopen. Later herinnerde ik me dat ik niet ging vliegen, maar afhalen. Wat moest ik nu met de boarding card doen? Verkopen? Nee, die dingen staan op naam, dus dat kon niet.
Vannacht wilde het toestel waarin we zaten opstijgen vanaf een provinciale weg met druk verkeer. De piloot zat achter te trage auto's, maar als hij wilde inhalen kwam er een tegenligger, of ging er iemand anders voor ons inhalen. We keken door de raampjes naar buiten en vroegen ons af wanneer de vleugeltippen dingen langs de weg of medeweggebruikers zouden gaan raken, maar dat gebeurde niet. Terwijl de piloot nog steeds probeerde in te halen kwamen we door een klein dorpje met een groot kruispunt. De dienstdoende agent wees de piloot resoluut aan de kant. Deze parkeerde het vliegtuig op een pleintje. En toen de agenten, er waren er opeens twee, binnenkwamen wilden ze van iedereen een paspoort zien. Dat vond ik vreemd en vervelend, want mijn paspoort zat in het bagageruim. Toen ik dat eindelijk gevonden had was Jaap Bannink al bezig de bagage naar buiten te gooien. Even later zat iedereen buiten op het pleintje tussen de koffers. Ik riep dat ze ons nu toch echt een ticket moesten geven naar welke bestemming we maar wilden. "Doe niet zo raar" zei Willemijn, "We gingen toch naar Portugal? Nou, dan krijgen we een ticket naar Portugal."

Ja maar dit moet je echt lezen!

Het is niet mijn gewoonte te jatten uit andere blogjes, maar dit moet je echt lezen. Het komt van de weblog van mijn goede vriend André. Hij vertelt over een column van de mij verder onbekende Herman Sandman. Sandman heeft het over een verhaal dat de mij eveneens onbekende Albert Hoogeveen hem vertelde:

Albert Hogeveen, wie kent hem niet, vertelde mij een tijdje terug een fantastisch verhaal. Bob Dylan, dé Bob Dylan, bracht tijdens Europese tournee’s wel eens een bezoekje aan de provincie Groningen. Dan ging de beroemde Amerikaanse singer/songwriter fietsen in de buurt van Aduarderzijl. Dat deed de man omdat hij het hier zo mooi vond. De streek, hetlandschap, deed hem denken aan waar hij vandaan kwam (Duluth, Minnesota). Nu had en heb ik geen reden om aan de woorden van Hogeveen te twijfelen, maar het klonk bijna te mooi om waar te zijn. Tot ik vrijdag met een goede kennis in café De Drie Uiltjes zat. Die kennis was een doorgewinterde Dylan fan en ik vertelde hem wat ik van Hogeveen gehoord had. Hm, zei hij. Daarop kwam een nog mooier verhaal. Henk Scholte, onze Henk Scholte, stapte eens een kroeg binnen in Noordpolderzijl. ‘Hou ist?’, vroeg Henk aan de waard. ‘Rustig’, was het antwoord, ‘d’r zit allennig n gekke Amerikoan aan de bar kovvie te drinken.’ Waarop de blik van Scholte richting hoek van de bar ging en hij bijna een hartverzakking kreeg. Bob Dylan. Een gulden regel in de journalistiek is dat je pas kunt publicerenals een verhaal door drie onafhankelijke bronnen wordt bevestigd. Nu had ik Henk en Albert kunnen, moeten, bellen, om het nog eens te verifiëren, maar ik ben daar gek. Stel dat ze ontkennen. Ik weet genoeg. Het kan niet anders of dit is waar. Overigens: zoals het mij verteld werd, was de waard van die kroeg in Noordpolderzijl niet echt onder de indruk. Henk Scholte: “Waist doe wel wel dat is??!! Dat is Bob Dylan!!!” Kroegbaas: “Dat kin mie hailemoal niks schelen. As hai zien koffie moar betoalt.”

Wat een geweldig verhaal! Mister Bob op een fiets in het Grunneger Laand. Bedankt Dré!!

"Too consumed"

En Obama, nadat de vorige democratische kandidaat, John Kerry, Vietnam, oorlogsheld, zijn steun heeft toegezegd: “This is a man who knows how much people who love their country can change it .......... This is the hero who returned to the Washington where politicians continued the senseless war day after day, life after life, because they were too afraid to challenge the conventional thinking, too consumed with their own careers and ambitions.” Jeetje mineetje, over wie zou dat nou gaan?

"Ik heb, ik, ik ben, ik ben, ik ben ik ben"

Hillary Clinton in Nevada: "I've inspired lots of people to get involved in these elections who've never been involved before. I feel very proud of the inspiration that I am. People tell me all the time that I'm a role model, I'm their hero; and I'm very proud of that."

Akelig

Zo af en toe haal ik mijn nagels over het bord, om te pesten. Vandaag bleek een plastic bord-geo-driehoek ook heel effectief: zet het ding met zijn lange kant op het bord, druk stevig en draai het ding heen en weer. Een ijselijk gepiep is uw deel, en vooral de meisjes in de klas slaan in opperste wanhoop hun handen voor de oren. Dat is grappig.
Iedereen heeft van die dingen die extra akelig zijn zonder verder iets voor te stellen. Voor veel mensen is het de smaak van hout; lik een ijsje op een stokje naar zijn eind en proef wat overblijft: een stukje hout in je mond. Ruwweg dertig pocent van de ijseters die wel eens tot het stokje zijn gegaan kunnen deze zin niet lezen, zo gruwelijk is het. Mij doet het niets.
Mijn 'room 101', mijn opperste gruwel, betreft een ander materiaal: plastic rietjes. Er is een fraaie analogie met het eten van een ijsje, waarbij je het stokje op tijd moet weggooien: bij het drinken door een rietje dient het rietje bijtijds verwijderd, eigenlijk geen milliseconde nadat het laatste vocht vanuit het rietje de mond is binnengestroomd. Alles wat daarna nog volgt is in toenemende mate gruwelijk: het zuigen van droge lucht door het rietje is onprettig, maar dragelijk. Het proeven van de smaak van plastic is heel erg naar, en je weet dat je het ding net te lang in je mond hebt gehad. En dan zijn er mensen, zelf zou je het in geen honderd jaar in je hoofd halen, die op het rietje gaan kauwen. Terwijl ik het schrijf, geloof me, het is echt echt waar, gaan de rillingen over mijn rug. Het is smaak, maar meer nog geluid. Een gruwelijke droge smaak gekoppeld aan een afgrijselijk geluid .. sorry, ik kan niet verder. Oh, the horror, the horror!

Ego

Overigens: als je Googelt op de zoekterm 'stemwijzer VS' vind je op plaats vier (ta ta ta ta, roffel, roffel): moi! Gisteren was het zelfs plaats twee, wat me in één dag 150 bezoekers opleverde. Bedankt mensen!

Peilingen

Enigszins hersteld van de schok vraagt een mens zich natuurlijk af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Welnu, de peilingen, die zo ontzettend verkeerd leken, waren vreemd genoeg voor de helft juist vrij nauwkeurig. In de prachtige grafiek hierboven staat op de horizontale as het percentage stemmen van Barack Obama krijgt, en verticaal het percentage stemmen van Hillary Clinton. Het midden van de schietschijf geeft de werkelijke uitslag van de voorverkiezing in New Hampshire weer. De zestien zwarte punten eronder geven evenzovele peilingen van de laatste dagen weer. En wat zien we? Voor Obama geeft het gemiddelde van de peilingen een heel aardige, zij het iets te rooskleurige voorspelling, maar voor Clinton zijn de cijfers tussen de vijf en tien procent te laag. Obama deed wat hij moest doen, zou je kunnen zeggen, maar Clinton deed het veel en veel beter dan verwacht. En hoe dat komt, daarover zijn de geleerden nog steeds luid kakelend aan het bakkeleien. Er lijkt geen 'Bradley effect' te zijn, het verschijnsel dat mensen tegen de interviewer het sociaal wenselijke antwoord geven en niet durven zeggen dat ze niet op Obama stemmen vanwege zijn ras. Als dat zo zou zijn zouden de cijfers voor Obama tegenvallen, en dat doen ze helemaal niet. Ras speelt geen rol, in blanke staten tenminste.
Waarom zijn zoveel kiezers die het tot vlak voor de primary niet wisten bij Hillary terechtgekomen? In het laatste debat was Clinton opeens agressief. Op de laatste dag was ze opeens emorioneel. Over beide is ze nogal gekapitteld. De agressie in het debat was naar mijn idee prima, maar de emotie was een even slecht uitgevoerd als geschreven stukje amateurtoneel. Zeker is dat vrouwen in ruime meerderheid op Hillary hebben gestemd. Al die mannen deden namelijk lelijk tegen haar. De kiezers die zo uit medelijden op haar stemmen nemen haar ondertussen totaal niet serieus. Ras speelt geen rol, geslacht wel. Jammer.

Bah, druiven!

Ben ik blij dat ik niets over mijn hoed heb gezegd. We gaan verder.

Momentum en angstzweet

Een beetje veel voorverkiezing wellicht, maar het moet nog even, want vandaag is een volstrekt krankzinnige dag. Het lijkt er sterk op dat de Clinton campagne bezig is zich in één dag volledig op te blazen. De paniek moet daar inmiddels ondragelijk zijn, en dan gebeuren er hele hele rare dingen:
1. Bill vindt Hillary een betere politicus dan Nelson Mandela.
2. Hillary gaat bijna huilen als ze vertelt hoe zwaar het allemaal voor haar is. Daar zou je sympathie voor kunnen hebben, maar het ziet er wel bestudeerd uit allemaal. Ze blijft met gebroken stem vervolgens gewoon campagneteksten spuien. Edwards maakt de fout om te zeggen dat ze zich niet aan moet stellen. Obama zegt dat hij het niet gezien geeft en er dus liever geen commentaar op geeft, maar dat het inderdaad nogal wat van je vergt, zo'n verkiezing.
3. Hillary vergelijkt Obama met Martin Luther King. Dat is aardig zou je zeggen, maar ze doet dat om het contrast te schilderen tussen praten en doen. King was een dromer, president Johnson was de daadkrachtige wetgever. Obama is King, Clinton is Johnson. Dit is waarschijnlijk de beslissende fout van de Clinton-campagne. Ze speelt de 'race-card' en beledigt en passant het icoon van de burgerrechten-beweging. Obama reageert (nog) niet. Maar het is ook denkbaar dat de hele gebeurtenis buiten de pers wordt gehouden en beperkt blijft tot veel gedoe in de bloggosfeer.
4. Om het af te maken: Clinton zegt dat er vlak na de inauguratie van de nieuwe president best eens een grote aanslag zou kunnen komen. Dan kan je er maar beter iemand hebben zitten die vanaf het begin van wanten weet. Is Karl Rove overgelopen?

Ondertussen, ook op één dag, keren alle peilingen zich ten gunste van Barack Obama. New Hampshire wisten we al, maar nu ook South Carolina en de landelijke peiling. Obama wordt gevraagd hoe hij zich voelt. Hij lacht en zegt: "We rijden op de golf. Dat geeft wel een goed gevoel."

Vermaanddagje

Hoewel het aantal dagen dat ik er helemaal niet aan denk groter is dan het aantal dagen waarop de gedachte vluchtig langswaait, is het me niet ontgaan dat ik vandaag vier maanden lang niet gerookt heb. In een aankondiging van het programma Radar komt toevallig het stoppen ter sprake. Mijn manier, 'cold turkey', is niet erg succesvol: slechts één op de twintig stoppers houdt het op die manier vol. Zegt Willemijn: "Alle mensen die ik ken die echt gestopt zijn zijn zo gestopt."
Ja natuurlijk! Je kunt het ook omdraaien, en dat levert waarschijnlijk betere statistiek op. Kijk niet naar de stoppers, kijk naar de gestopten. Zijn die cijfers eigenlijk beschikbaar?

Yo

Ze zegt: "Change change change", maar dat woord is gejat. Ze zegt: "Years ago I wrote a book called 'It takes a village', and there are a lot of beautiful villages in New Hampshire, and in it I had a chapter titled 'Every child needs a champion'."
Ho, wacht even. Die tussenzin, wat doet die daar? Wie heeft dat bedacht? Er zijn veel mooie dorpen in jullie staat. Goh, nou, bedankt, nou gaan we maar op je stemmen. Wat een slechte speech is dit. En het gaat verder: "Well I think it's time for the American people to have a champion for a president again. ...."
Nou, inderdaad, en gezien het momentum van de dag weten we wel aan wie we daarbij denken, maar gaat u vooral verder: "I know that everybody wants change. Some people think you make change by demanding it, and some people think you make change by hoping for it. I think you make change by ...' en op dit punt gaat de speech verloren in het boegeroep van vele verzamelde democraten. Hillary Clinton maakt een voor Barack Obama beledigende opmerking en de zaal reageert onmiddellijk. Deze mevrouw heeft geen schijn van kans. Wie had dat durven denken, een week of drie geleden?
Later, op dezelfde bijeenkomst, houdt Barack een speech uit duizenden. Het water staat je in de schoenen, zo goed is deze man. Nog later, op een bijeenkomst in Nashua vertelt Obama over zijn ervaringen in Iowa: "There were republicans who were coming in saying: [fluisterend] 'You know, Barack' (they whisper to me when they talk to me), they say 'Barack, I'm a republican, but I'm switching registration so I can vote for you. And I said: [fluistert opnieuw] 'Thank you! Why are we whispering?'

Angst

Nog geen nanoseconde aan gedacht, de hele dag. Aan angst. Veel gedacht aan Iowa, aan de complicaties. Dat New Hampshire te dichtbij is om nog te verliezen, vanwege de te verwachten 'boost'. Dat de zwarte stem loskomt in South Carolina, omdat hij een winnaar blijkt die witte stemmen trekt. Dat de Clinton-campagne wel negatief moet worden en juist daardoor verliest, omdat er behalve wat half-dubieus stemgedrag helemaal niets is, geen enkel lijk in de kast. Dat de 'general election' een eitje is, omdat er te weinig rascisten zijn in de VS en hij juist in het midden stemmen trekt. Geen nanoseconde aan gedacht dat één rascist voldoende is.
Tot ik dit las.

Turn on your television

Om vijf voor zes, toen ik nog onschuldig was, kwam dit in de mailbox:

Frank --

We just won Iowa, and I'm about to head down to talk to everyone.

Democrats turned out in record numbers tonight, and independents and even some Republicans joined our party to stand together for change.

Thank you for everything you've done to make this possible.

Barack

Graag gedaan Barack!

Kent geen tijd

Het programma van Wilfred de Jong, waarin hij zich vierentwintig uur lang opsluit met een gast, gaf vanavond een fascinerend kijkje in de werking van het brein. De gast, voormalig burgemeester en minister Bram Peper, gaf aan een tijdneuroot te zijn. Aangezien noch de gast, noch de gastheer tijdens de opnamen mogen beschikken over een klok, had Bram een probleem. Zoals hij zelf zei: "Dat ik niet weet hoe laat het is, dat is traumatisch."
Het inschatten van het uur is blijkbaar een vast onderdeel van het programma. Het is zo leuk dat je alleen om die reden al zou moeten kijken. Ik vraag me ernstig af of het record van Bram Peper ooit gebroken gaat worden. Op de middag begonnen veronderstelde Peper om half drie 's nachts dat het half elf 's avonds was. Na veertien en een half uur liep zijn klok vier uur achter. Fenomenaal.

Iowa

Het is op deze eerste dag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen misschien aardig te vermelden dat ik Obama de afgelopen herfst in Wenen tegen het lijf liep. Op de foto is te zien hoe hij met zijn vrouw na een bezoek aan het Belvédère weer in de zwarte limousine stapt. Er is opmerkelijk weinig publiek, en ook slechts één lijfwacht. De dame in het rood vertelde me later dat de zogenaamde vrouw van deze zogenaamde Obama werkelijk verwant is aan de kandidaat. Deze actie met zwarte auto en Afrikanen houdt het midden tussen kunst en protest. Ze willen zichtbaar maken dat zwarte mensen in deze stad geen gezicht hebben. Zoiets. Nou, wat zullen ze geschrokken zijn, de Weners.

Ol' jeudenboudel

Dit is de vader van Ischa. Ik kende Jaap Meijer al als dichter, alleen wist ik niet dat hij het was. Onder het pseudoniem Saul van Messel publiceerde hij een groot aantal gedichten, de meeste in het Gronings. Nu lees ik het eerste deel van de tot nog toe prachtige monografie over Jaap en Ischa Meijer van Evelien Gans. Het is een geschiedenis van het Jodendom in de twintigste eeuw, samengevat in het leven van een vader en zoon die niet met en niet zonder elkaar konden.
Het verhaal van Jaap Meijer begint in Winschoten en Oude Pekela, waar door iedereen alleen Gronings gesproken werd, en daarmee begint het ook een beetje met mezelf. Mijn moeder vertelt nog af en toe hoe mijn opa, haar vader, aan tafel uit de bijbel las en niet uit een moeilijke Nederlandse passage kon komen. Hij klapte het boek dicht en zei: "Ach, vot toch ook mit dei ol' jeudenboudel!" (Weg met dat oude jodengedoe). Wij moesten daar altijd om lachen. Gans beschrijft in haar boek een aantal pejoratieve uitdrukkingen in het Gronings waarin het woord 'Jeud' de hoofdrol speelt. Er is in het dialect van mijn ouders een mate van antisemitisme waarvan je je kunt afvragen hoe verstild die is. Er zit iets merkwaardigs in het feit dat de Groningse joden 'anders' waren door hun 'vreemde' religieuze praktijken en tegelijkertijd alleen dialect spraken, zij het met jiddische aanvullingen. Het bracht Jaap Meijer, in de persoon van Saul van Messel, tot het volgende:

As wie ons aigen doagn
van de kelender scheurn
wos ik as kind al
dat wie hier nait heurn

De joodse feestdagen stonden er niet op, op de kalender. En dat ze er niet bij horen wordt geconstateerd in het dialect. Schuldig of onschuldig antisemitisme. Onschuldig? Hoeveel joden verdwenen er vanuit hun bloedeigen (sic!) Groningen naar het oosten? In verhouding tot andere provincies? Ik weet het niet.
Ik moet opeens denken aan een liedje dat wij al op de lagere school zongen, toen we niet ouder waren dan een jaar of tien: "Allah is groot, Allah is machtig. Hij heeft een lul van tien meter tachtig." Dat is lang hoor. Respect, maar niet heus. Hoeveel 'kutmarokkanen' spreken er onvervalst Amsterdams?

Stemwijzer VS

De makers van Kieskompas hebben een Amerikaanse variant gemaakt. Leuk! Ik beantwoord keurig de vragen, in alle oprechtheid, en druk bevend en bibberend op de knop. Laat maar zien.
Pffff. Gelukkig. De man heeft niet alleen de beste performance, hij blijkt het ook nog met mij eens te zijn.

Sad eyed lady of the lowlands

Met een half oor en een kwart brein luisterden we naar de top 2000. Hoe hoger we komen hoe slechter het wordt. De geest van Dries van Agt wordt over mij vaardig: Deze top tien is samengesteld door louter nitwits en non-valeurs.
Op de iTunes van Willemijn, die eindeloos veel rijker is dan de mijne, stel ik een snelle top tien samen die in alle opzichten beter is dan de top tien van de top 2000. In willekeurige volgorde:

REM - Find the river
Paul Simon - René and Georgia Magritte
Spinvis - Voor ik vergeet
Johnny Cash - One
Bob Dylan - Workingman Blues #2
Willard Grant Conspiracy - The trials of Harrison Hayes
Tom Waits - Kentucky Avenue
Amy Winehouse - You know i'm no good
Skik - Op fietse
Mika - Lollipop

Over de laatste valt eindeloos te debatteren. Ik vind het geweldig. Later draai ik twee keer achter elkaar het nummer dat de ultieme vervanger is voor het gruwelijk vervelende en allerafgrijselijkste nummer van Queen dat al sinds de middeleeuwen op nummer één staat. Mijn vervanger is nog langer, en je kunt het vijftien keer achter elkaar horen zonder een moment van verveling. Het is geschreven door de grootste muzikant die de popmuziek ooit heeft voortgebracht. Mister Bob. His royal Bobness. Ladies and gentleman, here is a friend of us all: Mr. Bob Dylan! Sad eyed lady of the lowlands.

Buigen voor niemand

Mijn moeder had vroeger een werkster, van mijn achtste tot ruim nadat ik het huis uitging. Mevrouw Wever kwam in haar Kever uit Klazienaveen, twee keer per week. Mijn broer noemde haar 'Carl Maria 'Poetsvrouw' von Weber'. Ik vond haar lief.
Mevrouw Wever hield niet van films. Aan het slot van een film wilde ze steevast weten hoe het nou met die mensen verder ging, maar dan was het opeens afgelopen. Waardeloos vond ze dat. Ze hield dus eigenlijk heel veel van film, maar dat begrijp ik nu pas.
Vanavond, bij het zien van het slot van het derde deel van de 'Lord of the Rings', bedacht ik dat mevrouw Wever dit een ideale film gevonden zou hebben. Als het afgelopen is duurt het namelijk nog ruim een half uur. Er zijn wel redenen om lelijk te doen over Peter Jackson's Tolkien verfilming (de belangrijkste is dat de films nogal slaapverwekkend zijn, met al die eindeloze actie), maar dit is er geen. Dat laatste half uur is verrukkelijk. Het mooiste moment is wel de kroning van Aragorn en de aankondiging van het tijdperk van de mensen. Aragorn neemt van iedereen buigingen in ontvangst, maar als de kleinsten, de hobbits, voor hem willen buigen weigert hij dat: "Jullie buigen voor niemand!". En dan buigen allen voor de hobbits. Wat een heerlijk zakdoekmoment is dat. En vervolgens zien we nog een kwartier lang hoe een ieder zijns weegs gaat. We zien Bilbo terug, die samen met Frodo en Gandalf met de elfen mee mag naar het land over de zee. De andere hobbits keren terug naar Midden Aarde. Uiteindelijk gaat de deur van Sam's woning voor onze neus dicht en is het afgelopen. Misschien zou mevrouw Wever nog steeds ontevreden zijn en zou ze ook achter deze laatste deur het interieur willen verzorgen. Maar ze heeft deze film helaas niet meer gezien. Ik denk dat ook zij met de elfen mee is gegaan.

Gaza strook

Klaas ligt glunderend in zijn box. Hij heeft een spiegel waar hij afwisselend in kijkt en op bijt. Klaas kijkt graag naar zichzelf. Het is een kind van zijn vader. Buiten steken de buren elke vijf minuten een ding af waarbij Dikke Bertha als een kippenscheet verbleekt. De ruiten trillen in de sponningen. De volwassenen schrikken maar Klaas deert het niet. Boven zijn hoofd zien we hoe één van de hokjes wordt aangevinkt: 'geschikt'.
Na twaalven steekt Michiel zijn pijlen af. Ze lukken allemaal. Het effect van een gilpot gaat verloren in de miljoenenklapper van de buren; 'Wat zij we hard hè!' We hebben in ons tijdrovende gezinspakket zelfs weer kikkererwten: smijt ze met kracht op de grond en ze zeggen 'klein knalletje!!' Dat blijft leuker dan het oorverdovende geweld om ons heen.
De politie arriveert, met vijf man in een busje. Het spontane vuurtje van resthout wordt gedoofd met een blusapparaat. De buurt gaat agentje pesten. Overduidelijk illegale knallen worden steeds uitdagender afgestoken, soms drie tegelijk. De ruiten rinkelen en de agenten doen alsof hun neus bloedt. Als het vuurtje opnieuw is aangestoken geven ze het op, klimmen in de politiebus en verdwijnen in de blauwe mist. Je zult maar diender zijn op oudejaarsavond. Ik wens ze allemaal een rustig nieuw jaar. En jullie ook.